Vraag
Het is kennelijk reeds lang geleden dat de vraagsteller (maar nu niet minder relevant) de volgende vraag stelde: “Moet je iemand vergeven die totaal geen spijt heeft?” Ds. Van Holten heeft e.e.a. begrijpelijk uitgelegd, dank u wel dominee.
Mijn vraag aan de dominee: hoe zit dat met de ander die geen spijt betuigt. Want ja, het lijkt mij moeilijk om vervolgens een vriendschappelijke verhouding te hebben met die ander en... met God. Hoe moet het met het avondmaal?
Antwoord
Ik heb mijn antwoord op de oorspronkelijke vraag er nog even bij gepakt. Uit 2010, dus al weer een tijdje geleden. Ik heb alleen het antwoord maar niet de aanvankelijke vraag.
Eigenlijk zit het antwoord op deze vraag al in het slot van mijn antwoord uit 2010. Vergeving is eenzijdig. Maar vergeving is altijd gericht op verzoening.
Ik leg dat vaak zo uit: Vergeving is dat je schuld wordt weggedaan of uitgewist. Vergelijk dat eens met een geldbedrag dat je iemand schuldig bent. Bij vergeving wordt de schuld kwijtgescholden. Maar per saldo heb je dan nog niets. Dan sta je weer op nul. Daarom is vergeving geen eindpunt. Vergeving wacht op verzoening. Daarin wordt de relatie hersteld en komt er een gedeelde of wederzijdse verhouding. Dan krijg je om zo te zeggen elkaar terug (liefde, hulp, vreugde, betrokkenheid enz.).
Dat is het ideaal. Maar soms is dat niet mogelijk. Soms praktisch omdat de ‘dader’ niet meer leeft. Maar soms ook omdat de ander geen schuld erkent en geen spijt betuigt. Dan blijft wel de eis tot vergeving bestaan (zie het antwoord uit 2010), maar dan komt verzoening niet tot stand. Dat is verdrietig, maar juist in het geloof mogen we de dingen bij God neerleggen. Als Hij ervan weet dat we oprecht willen vergeven, dan is het goed. Ook al volgt er geen verzoening, of zoals je dat noemt: een vriendschappelijke verhouding.
Eigenlijk is dat t.a.v. het Avondmaal niet anders. God ziet ons hart aan. Hij weet ervan als we oprecht vergeven. Ieder heeft daarin zijn persoonlijke verantwoordelijkheid naar God toe. Als je met wrok, wrevel en haat in je hart blijft zitten, dan liggen de zaken natuurlijk anders. Maar dan is er ook geen sprake van oprechte vergeving.
Ik hoop dat dit je kan helpen in de verdere doordenking van dit probleem.
Ds. J. J. van Holten
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In 1 Petrus 2 staat van af vers 21 ”Want hiertoe zijt gij geroepen, daar ook Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zoudt treden; die geen zonde gedaan heeft en in wiens mond geen bedrog is gevonden; die, als Hij gescholden werd, niet terugschold en als Hij leed, niet dreigde, maar het OVERGAF aan Hem, die rechtvaardig oordeelt.
Zij die Jezus tijdens zijn leven en sterven kwaad deden toonden ook geen berouw. Jezus gaf het over aan God. O-vergeven, lijkt op het woord vergeven dus, met een O ervoor. En dat helpt! Geef het aan God over dan ben jij van de last af. Laat Hem maar oordelen. Elke keer als die gedachte komt dat stuur je die neer Hem. Hij oordeelt rechtvaardig; wij, als zijnde direct betrokkenen, niet. Op die manier ben je ervan af en staat dat jou niet in de weg.
