Schoon schip maken

Ik zit met grote vraagtekens rond een twaalftal zonden (zie onder, red.) uit het verleden die ik heb gedaan. Sinds een jaar of zeven -na een lange periode van zoeken– mag ik weten dat ik een kind van de Heere ben. Hij heeft dit zelfs bevestigd. Maar ik heb een enorme strijd over zonden van vroeger, of ik die wel of niet moet belijden aan mensen. Of ik wil mij niet overgeven, want het kost mijn eigen ‘ik’. Of de gedachten zijn van de duivel? Ik weet het niet.

Ik weet van bepaalde kinderen van God, waar het soms op één zonde of punt van overgave vastzat, dat de Heere Zich of niet verder wilde openbaren of dat Hij zich had teruggetrokken. Zou u dat per onderstaand probleem kunnen zeggen wat ik moet doen? Ik loop hier al maanden mee. Ik hoop dat u het heel serieus doet, omdat dit dagelijks in mijn gedachten is en ik schoon schip wil maken en er af wil: het is bijna een kwelling voor me.

Eigenlijk weet u het zelf al wel wat de weg is. Schoon schip maken. Ik denk dat u eerder geen rust vindt. Johannes schrijft: “Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeeft en ons reinigt van alle ongerechtigheden.”

1. Ik heb toen ik 14 jaar was iets gestolen van iemand waarop ik verliefd was. Tijdens gym heb ik in de kleedkamer een gymschoen gestolen van die persoon. Enkele jaren geleden heb ik een briefje door de brievenbus gedaan, zonder naam, met geld erbij ter vergoeding. Maar ik durfde het gewoon echt niet om volledig in het licht te komen, want ik schaam me daar erg voor! Maar elke dag moet ik er aan denken om helemaal eerlijk te zijn en eerlijk te zeggen dat ik degene was. Is dit van de Heilige Geest of van de duivel?

Antwoord: Als u er elke dag aan terugdenkt, ga dan naar die persoon toe en vertel haar dat u jaren geleden haar gymschoen hebt meegenomen en later het geld ter vergoeding in haar brievenbus gestopt hebt. De duivel is niet zo attent om eerlijk te zijn!!

2. Ik heb tot vijf jaar geleden een tuin bijgehouden van iemand. Toen ik daar net werkte, deed ik wel eens erg ruim met de uren. Jaren later wilde ik dit weer goed maken. Ik deed dat door gewoon een paar keer een uurtje voor niks te werken. Dan zei ik: ja, laat dit klusje maar zitten. Ik deed het om in het reine te komen, terwijl die mevrouw het een financiële meevaller vond, maar het was gewoon haar eigen geld. En misschien heeft ze later, dat weet ik niet, het wel eens naar boven afgerond, omdat ik toch voor haar idee ‘gratis’ had gewerkt. Dit is nu een jaar of vijf geleden en ik heb er nog steeds contact mee. Moet ik dit eerlijk nog zeggen?

Antwoord: Het was niet eerlijk wat u deed. Ik lees dat het nog steeds wringt in uw leven en dat is begrijpelijk. Ga en vertel wat u deed. Belijd elkaar de zonden zegt de Heere.

3. Toen ik 18 jaar was, heb ik verteld dat ik -toen ik voor een werkperiode in buitenland was- een beer had ontmoet en dat die me een tijdje achterna heeft gezeten. Ik vertelde dat -terug in Nederland- in geuren en kleuren, ook later toen ik 21 jaar was vertelde ik tegen collega’s, waarmee ik nu niet meer samenwerk. Maar het was gewoon verzonnen. Ik had wel een beer gezien, maar die bleef rustig zitten. Moet ik als ik iemand tegen kom aan wie ik dit ooit verteld heb, belijden?

Antwoord: Mocht u iemand uit die tijd tegenkomen, dan kunt u aangeven dat u het verhaal wel erg heldhaftig verteld hebt.

4. Ik heb ook wel eens gelogen toen ik bij mensen logeerde dat ik ziek was, zodat die mensen me met de auto ergens moesten brengen, 5 minuten verderop. Dat heeft hen een paar euro benzinegeld gekost. Moet ik dat hun belijden/vergoeden?

Antwoord: Die mensen zullen met liefde die paar kilometer gereden hebben. Maar ook hier geldt, wees eerlijk en lieg niet. Laten deze dingen een les voor uw verdere leven zijn.

5. Mijn (ooit reformatorische) schoonvader zit heel moeilijk in elkaar en eigenlijk snapt niemand hem en heeft daarbij ook sterk narcistische trekken. Hij filosofeert altijd over theologische zaken. Om maar een beetje de sfeer goed te houden, praat ik altijd mee en dat vindt hij heel fijn. Als je er tegenin gaat, wordt hij snel boos. Als hij dan bijvoorbeeld zegt: “Jezus was alleen maar mens en geen God.” En ik knik dan maar een beetje ja of ga er half op in, maar ik ga er nooit lijnrecht tegen in. Is dat zonde? Moet ik er dan toch tegen in gaan?

Antwoord: U moet niet meepraten met een man die een onwaarheid over Jezus zegt. Dan gaat u tegen beter weten in. Paulus schrijft aan de Romeinen: “Want ik schaam mij het evangelie van Christus niet...” Wees oprecht als christen. Maar wees ook oplettend en voorzichtig.

6. Recent heb ik als ceremoniemeester een leugen verteld. Iemand belde boos op over een uitnodiging die iemand anders had gekregen. Zij wilde niet dat die persoon er zou zijn. Zij vroeg of wij erachter zaten of het bruidspaar. Ik zei gauw: het bruidspaar, maar wij hadden het uiteindelijk wel dringend geadviseerd aan hen; zij hebben wel uiteindelijk besloten. Moet ik dit nog in het licht brengen bij die persoon, dat het ons dringend advies was?

Antwoord: Iedere keer zien we dat we vastlopen door niet oprecht en eerlijk te zijn. Maar u moet wel goed overwegen aan wie en wat u belijdt. Alle dingen stichten niet zei Paulus. Dat geldt ook in uw situatie. Wees geen straatsteentje dat een centimeter boven het plaveisel uit steekt en waar we ons aan kunnen stoten. Laten we als christen op ons werk, familiekring of waar ook de ander niet teleurstellen door ons gedrag.

7. Ik heb een gebedsgroep opgericht in onze familie, naar aanleiding van een crisis in een huwelijk en heb aangemoedigd te bidden totdat er iets gebeurt. En ik ben dan enorm hoogmoedig dat andere mensen het zo goed vinden en helemaal omdat er al heel veel punten wonderlijk zijn verhoord. Iedereen die mee doet, zet een dagdeel apart om er voor te bidden, gewoon thuis. Nog één, groot gebedspunt is nog niet verhoord. Nu hebben er al een paar de moed opgegeven voor dat laatste gebedspunt, maar ik wil volhouden. Waarom? Omdat IK het heb opgezet en omdat IK wil dat zij zien dat IK gelijk heb: als je bidt gebeurt er echt wat. En ik wil dus niet opgeven om die vleselijke redenen... En ik wil al helemaal niet stoppen voor degenen die het overdreven vonden om er voor te gaan bidden. Moet ik dit in het licht brengen bij hen? Mijn hoogmoedige, vleselijke gedachten?

Antwoord: Stop met deze hoogmoedige gedachten. Het is goed om voor mensen te bidden, maar als u met de eer wil gaan strijken doet het geen goed en heeft het geen waarde. U hoeft niet te zeggen dat u zo hoogmoedig bent, maar u kunt gewoon overstag gaan en zeggen dat u dit toch wat overmoedig hebt volgehouden. U weet dat God verhoord op Zijn tijd en op Zijn wijze.

8. Wij kennen een man, erg oud, alleen, geen kinderen, wel jongere zussen en nichten. Hij wordt begeleid door iemand die zijn zaken regelt. Nu kwamen wij met hem in aanraking en hebben redelijk wat contact. Nu bemerkte ik bij mezelf de laatste tijd dat ik ‘zo graag’ van tijd tot tijd even een kijkje ga nemen, deels uit meeleven omdat ik het zo zielig vind als hij alleen is, maar ook omdat ik stiekem denk: als we dat doen, dan wil hij misschien wel zijn auto voor een prikkie verkopen aan ons, of zijn huis: hij heeft toch geen kinderen. (Het huis is overigens ondertussen al verkocht aan andere mensen.) Dit is zeer slecht, maar deze gedachte kwam telkens het om de hoek kijken. Moet ik dit aan hem belijden, of aan zijn begeleider die zijn zaken doet? Die begeleider is een kind van God.

Antwoord: Dit was een zondige gedachte. Zonden als ook deze moet u aan de Heere belijden. Het heeft geen zin dit aan de man of zijn begeleider te vertellen. Niemand heeft hier weet van. En de oude man zou er verdrietig door worden. Niemand is hiermee gebaat.

9. Als ik iets deel uit mijn eigen geloofsleven, bijvoorbeeld een gebedsverhoring, dan vertel ik het wel eens net iets mooier dan dat het werkelijk was. Niet dat ik er dingen bij verzin, maar ik zorg dat het iets indrukwekkender over komt. Moet ik dat ook belijden daarna aan die personen?

Antwoord: Stop er mee! De dingen mooier vertellen als het is, dat is ook een hoogmoedige zonde en het brengt u echt geen vrede.

10. Pas zei iemand tegen mij in een vertrouwelijk gesprek over iemand van wie incest is gebleken. En toen ze: ja en van zijn vader zijn ook geruchten dat hij het gedaan heeft met zijn dochter. Het was niet echt bedoeld als roddel, want ze is betrokken in de hulpverlening, maar bedoeld om mogelijk puzzelstukjes bij elkaar te krijgen. Ik heb toen alleen gezegd: ja, maar dat weet je niet zeker. Meer niet. Ik had moeten zeggen: als je dat denkt, moet je het eerst zeker weten voordat je het tegen anderen gaat zeggen: want als het niet waar is, dan heb je wel een kwaad gerucht over een rechtvaardig iemand in de wereld gebracht. Maar ik durfde het niet te zeggen. Moet ik dit nu nog zeggen. Maar ik wil het niet zeggen.

Antwoord: Wees oprecht en eerlijk. Spreek nooit geruchten uit over anderen die u niet weet. Doe er ook niet aan mee. Het is verwoestend en tegen het negende gebod!

11. Een kennis van mij (reformatorisch) gaat naar een occulte genezer. Ik heb hem een lezing gegeven van dr. M. J. Paul hierover. Maar toen zeiden ze: ja, maar dit valt daar niet onder. Maar nu durf ik er niet verder over te beginnen om het uit te leggen, terwijl ik weet dat het niet goed is.

Antwoord: De Heere vraagt van ons om eerlijk te zijn. Daar valt dit ook onder. Maar wees voorzichtig met drammen in geloofszaken.

12. Tot slot nog een probleem, niet zo zeer een zonde om aan mensen te belijden. Ik ben gewoon erg bang om mensen de waarheid te zeggen. Een onchristelijke oud-collega waar ik vriendschappelijk contact mee heb, wilde bijvoorbeeld, na het evangelie gehoord te hebben, daar niets mee te maken hebben. Ik zeg dan: ik respecteer de keuze. En niet: ik moet wel zeggen dat je zonden dan wel blijven aangerekend en je daarvoor gestraft wordt. Of bij medegelovigen die zich bezig houden met occulte geneesheren. Ik zeg niet dat ik er mee instem, maar zeg gewoon: okay, okay enz. Ik durf niet eerlijk te zijn erover, omdat ik weet dat ze dat toch onzin vinden. En over God en de Heere Jezus praten durf ik alleen met gelovigen. Maar met ongelovigen dan kruip ik maar gauw weg. En als ik me toch pres om het te doen, komt het er ook heel bekrompen uit. En als gelovigen bijvoorbeeld zeggen over een bepaalde situatie: ja, daar is niks aan het doen. Dan zou ik moeten zeggen: jawel hoor, ik bid er gewoon voor en dan is er wel wat aan te doen. Maar zoiets durf ik dan alleen tegen (bepaalde) gelovigen te zeggen. Ik draai zo’n beetje met alle winden mee in gesprekken en achteraf baal ik daar erg van.

Antwoord: Dat is wel heel lastig. U zit zelf met de pijn. En u laadt schuld op u. U schrijft in het begin van uw mail een kind van de Heere te zijn. Maar u durft niet voor Hem uit te komen en draait als het haantje op de toren met iedere wind mee. Wat jammer voor u zelf en voor die ander als u geen getuige van de Heere Jezus durft te zijn! Lees Matth. 10:32 en 33 en ook Lukas 12:8 en 9. 

In het geheel zou ik zeggen: wees heel voorzichtig wat u zegt en hoe u het zegt. Ga er niet mee ‘groeien’ als een voorbeeldig kind van God. Dan valt u weer in een andere zonde. Het belijden van uw zonden aan de Heere, dat is het eerste punt en daar vloeit uit voort uw zonden te laten en indien nodig te belijden aan mensen en ook goed te maken wat u misdeed. Doe alles vooral biddend om wijsheid.

Gods zegen en een hartelijke groet,
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

109 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven