Moeite met 'Er is een dag' (Opwekking 585)

Ik heb moeite met het volgende lied: “Er is een dag, waar al wat leeft al lang op wacht, een dag van blijdschap, als heel de schepping wordt bevrijd.” Dit is mijn reden om er moeite mee te hebben: een groot deel van de mensen wacht helemaal niet op de dag dat Jezus terugkomt. Ze geloven er niet in, of geloven er wel in, maar zijn er bang voor.

Ook is het voor velen geen dag van blijdschap en bevrijding, dit is het alleen voor Gods kinderen. Voor de mensen die niet geloven is het juist een dag van ellende, een dag waarop ze voor eeuwig hun vrijheid kwijtraken en gevangen worden in de hel. Klopt mijn interpretatie of begrijp ik het gewoon verkeerd?

U schrijft moeite te hebben met het geciteerde lied, met name dat wat er staat niet juist zou zijn vanwege uw eigen waarneming. Bij dergelijke vragen word ik toch altijd wat nieuwsgierig waar zulke gedachten toch vandaan komen; wat de grond ervan is; en wat de vraag met de vraagsteller zelf doet. Graag zet ik enkele kanttekeningen bij of stel ik een wedervraag tot reflectie als antwoord bij bovengenoemde vraag.

Het lied zingt van “al wat leeft”. Uw vraagstelling beperkt zich -als ik het goed begrijp- tot mensen alleen. Wanneer ik echter de psalmen, profetieën en openbaring lees, dan zullen -om maar iets te noemen- ook de velden juichen, en de bomen zullen in de handen klappen, en de bergen zullen vrede dragen... Met andere woorden: de gehele schepping is betrokken in Gods verzoenend (God de Zoon), bevrijdend (God de Vader) en vernieuwend (God de Heilige Geest) handelen. Zij is weliswaar in barensnood, maar ziet verlangend uit naar de herschepping. 

Uw zorg voor “een groot deel van de mensen” dat helemaal niet wacht op de wederkomst zouden we terug kunnen brengen tot de eerste Adam, in wie wij allen gezondigd hebben. Hij heeft -als oervader van het menselijk ras- God de rug toegekeerd. In principe wordt niet één mens, niet iemand, kortom: niemand zalig en leeft er bij geen enkel mens een volkomen, onaantastbaar verlangen naar Christus en Zijn wederkomst.

“Of zijn er bang voor”... schrijft u verder. Wie geen wederkomst verwacht of verlangt, kent ook geen angst of vrees. Het laat hem of haar volkomen koud (nog even afgedacht van de ingeschapen Godskennis bij ieder mens, waar Calvijn op wijst). Veeleer wordt binnen bepaalde kerkelijke kaders een zekere vrees aangewakkerd, vooral ook bij Gods kinderen, om vooral tegen valse zekerheden te waarschuwen, ook waar de Schrift andere of juist veelzijdiger wegen wijst. Wel het recht, minder of niet de genade. Terwijl het juist blijdschap mag geven als wij God in Zijn recht én in Zijn genade leren kennen, dat een verloren mens juist wél blijmoedig mag verwachten van wat Christus volbracht heeft en op Zijn dag zal voltooien. 

Verder kunnen we ons afvragen, waarom veel gelovigen (met name onder radicale refo’s en evans) vaak zo gericht zijn op de toekomst, Zíjn toekomst, terwijl de Eeuwigheid –zogezegd- al met de uitstorting van de Heilige Geest “op alle vlees” zo’n 2000 jaar terug is begonnen? Als je dat beseft zou de vraag mijns inziens vanuit een ander perspectief gesteld kunnen worden. 

Als laatste opmerking bij uw vraag, denk ik aan de woorden van Jezus aan Petrus, die zich wel erg bemoeit met de toekomst van anderen, als blijkt dat Christus met de discipel Johannes een andere weg voorheeft dan met Petrus (Johannes 21): “Wat zal deze?” vraagt hij. Het antwoord van de Heiland liegt er niet om: “Wat gaat het u aan? Volg gij Mij!”

Iemand zei eens het volgende: “In de wederkomst zullen wij ons verbazen over wie wij daar aan zullen treffen die wij er niet hadden verwacht! Maar nog groter zal onze verbazing zijn over hen, die wij missen en er wél hadden verwacht...!” 

Ds. M. F. van Binnendijk 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven