Vraag
Wij als familie zijn ruim tien jaar geleden verhuisd naar het hoge noorden. In het westen werd het maar drukker en drukker. De huizenprijs daalden en vader zag wel een uitdaging in om in Drenthe een boerderij op te knappen. Nu ben ik 20 jaar en begin het hier steeds minder naar mijn zin te hebben. De mensen om mij heen zijn niet gelovig. Vrijdag- en zaterdagavond is het vaak thuis zitten. Ook mis ik sterk sociaal contact dichtbij. Wat verder weg wonen van wat vrienden, maar ook niet begaanbaar met de fiets, mijn auto is een must. Ik ben een sociaal persoon die graag onder de mensen wil zijn. Maar in Drenthe zijn er al zo weinig kerken en nauwelijks kerkelijke jeugd. Ik wil gewoon graag naar de bewoonde wereld.
Mijn mening Drenthe: is een provincie voor vakantie, maar niet om er te wonen. Vaak heb ik hierover een debat met m’n ouders, zij zitten hier best. Ik heb het idee dat dit allemaal eigen belang is, je gunt je eigen kinderen naar mijn idee niet een ‘leuk’ leven zo. Natuurlijk heb ik hier ook fantastische dingen gedaan en tel ik zeker mijn zegeningen elke dag weer, maar ‘zonder mensen’ ben ik niet gelukkig. Praten met jongeren over het geloof en er direct en indirect mee bezig zijn dat is voor mij veel meer waard. Ja, nu kan er worden gezegd: “Maar jongeman wees dan in Drenthe een lichtend licht en een zoutend zout. Vertel de mensen over Gods Koninkrijk.” Ja ach... hoe het nu gaat kan ik dat niet.
Nu heb ik sinds kort wel een vriendin! Mijn ouders vertellen mij nu dat het Gods weg was om hier ons te vestigen en hier verder te leven. “Hij heeft er voor gezorgd dat je nu haar hebt. Zou je nog in het westen wonen, zou je haar nooit gezien hebben...” Ik vind dit te kort door de bocht en weet niet goed wat ik hier mee aan moet. Natuurlijk heeft God een weg met je. Maar een kind van God op een plaats zetten waar hij niet gelukkig is, doet Hem dat dan geen verdriet? Eigenlijk wil ik nu elke dag nog meer laten zien dat ik hier weg wil, maar doe ik hier wel goed aan? Praten werkt niet meer. Mijn ouders zien dat de rest van de kinderen het (nog) goed heeft en ze blijven bij hun standpunt. Aan de buitenwereld laat ik in ieder geval niets merken en sta nog elke dag positief in het leven, maar hoelang houd ik dit nog vol?
Kortom: ik wil weg uit Drenthe, maar misschien zit hier de leiding van God wel achter... Hoe moet ik hier mee omgaan?
Antwoord
Beste jongeman,
“Drenthe is een provincie voor vakantie, niet om er te wonen”... Nou, nou, dat zal niet door iedereen die dit leest gewaardeerd worden! Het oosten van ons land is mooi, het westen ook. Net als het zuiden, noorden en midden. Het hangt er maar vanaf hoe je er zélf in staat! Speelt het leven (‘léven’, wat bedoel je?) voor jou zich alleen af in het ‘westen’, wat je daar dan ook onder verstaat? Man, wat belet je om op jezelf te gaan wonen in ‘de grote stad’, zodat je slechts in de weekeinden naar de provincie hoeft... Wat heet: je gaat en je komt zodat het iedere keer opnieuw een ‘vakantiegevoel’ geeft! Wat wil je nog meer... Je bent twíntig, schrijf je. Dat heet (voor de wet in ieder geval): volwassen. Blijf je dan niet gedragen als een puber, die schopt tegen zijn omgeving. Je ouders hebben gekozen. Destijds. Nu is het jouw beurt om te kiezen. Als een volwassen (jonge)man met eigen verantwoordelijkheden. Ga zó het gesprek aan met je ouders.
Tja, en dan schrijf je dat je nu een lief meisje ontmoet hebt... notabene ìn Drenthe: een Drentse van oorsprong? Toch ergens goed voor dus, die ‘vakantieprovincie’! Realiseer jij je dat je, als je een leven met haar wilt gaan delen, hoe dan ook aan ‘Drenthe’ vast zit? Al was het alleen maar doordat familie er woont. Of het Gods weg is, bevestiging zoals je ouders zeggen, dat kun je alleen zelf zeggen. Misschien nu (nog) niet, maar, en dit meen ik serieus: wees vooral gewaarschuwd dat je niet dezelfde ‘fout’ maakt die jij je ouders nu (min of meer) verwijt door van je vriendin te verwachten dat zij jou volgt naar “drukte om je heen”! Misschien past juist dát helemaal niet bij haar!
Er valt dus nog wat voor je te bedenken en te bespreken. Op verschillende niveaus. In gebed (relatie met God, én jezelf). Met háár (relatie van vriendschap cq. liefde). Met je ouders (relatie van opvoeding en gezinsverhouding).
Ik wens je een goed en gezegend nieuw jaar toe in een verrassend en uitdagend groeiproces!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Toen die verkering uitging kwam ik erachter dat ik net als jij de omgang met andere kerkelijke jongeren miste. al is dat volgens mij wel iets wat speelt in elke gemeente buiten de biblebelt. zelf vind ik het geen reden om weg te gaan, maar kan ook geen goede reden verzinnen om te blijven moet ik eerlijk zeggen. en op je zelf wonen is om financiele redenen heel erg onaantrekkelijk :)
Dit "probleem" heb ik zelf opgelost door lid te worden van een studentenkring in Groningen en ik bezoek regelmatig conferenties van de JBGG, vaak gecombineerd met een familie bezoek in het "westen".
Mijn advies aan jou is dan ook, je bent 20, dat voelt mischien voor jou nog niet zo heel oud (23 voor mij ook niet btw), maar toch oud genoeg om eigen initatief te nemen. je kunt tegen je ouders aantrappen, maar zij gaan waarschijnlijk niet weg omdat jij je niet thuis voelt. als jij wilt dat er iets verandert moet jij iets doen.
Ik wens je veel succes in je zoektocht en het allerbeste!
En voor degenen die op vakantie komen in "mien mooie drentheland", wij vinden het vaak een grote bemoediging als zomers onze gemeente groeit van 160 naar 600 bezoekers, blijf dus niet weg omdat het toch al zo vol is of als het "maar" leesdienst is
