Vraag
De Passion van de EO roept vragen bij mij op. Er wordt rondom de Passion wel evangelisatiewerk verricht, ook zijn er verhalen van mensen die tot geloof gekomen zijn. Het brengt mensen samen rond een christelijk feest, wat ook maar zelden meer het geval is. Anderszijds heb ik het idee dat niet Jezus in het middelpunt staat. En ook de vorm roept bij mij weerstand op. En de muziek, daar heb ik niks mee. Nu werd mijn mening gevraagd en gaf ik aan dat ik best wel moeite had met de Passion. Mij werd toch min of meer verweten dat ik tegen iets was dat voor sommige christenen als een hoogtepunt wordt beschouwd en dat door God gebruikt wordt om het evangelie te verkondigen.
Zaken heilig/eerbiedig/oneerbiedig vinden, is dat slechts het gevolg van opvoeding en gewoonten? Heiligt het doel alle middelen? Het makkelijkst is natuurlijk leven en laten leven. Maar ik ben toch wel bezig met deze vraag. Die andere christenen vinden dat ik met mijn mening de zaligheid van een ander in de weg sta. Dat ik bekrompen ben en veel breder moet denken. Denk ik te klein van God? Dat is eigenlijk mijn vraag.
Antwoord
Beste lezer,
We zullen in de eerste plaats moeten bedenken Wie het is Die wordt nagespeeld. Het gaat om de Persoon van Jezus Christus, van Wie we belijden dat Hij waarachtig God en waarachtig én rechtvaardig Mens is. Door voorstanders van de opvoering wordt aangevoerd dat Jezus ook echt mens was en is. Maar men doet dan geen recht aan het feit dat Hij ook een rechtváárdig mens is. Wie kan nu een zondeloos mens naspelen? Een verdorven zondaar -ook een christen is dat-- die de rol van de heilige Gezalfde door de Vader speelt. Let op dat woord ‘speelt’. Alsof je je bij wijze van ‘spel’ kunt inleven in het lijden van Christus. Bovendien, over Zijn Godheid gesproken: die is van Zijn mensheid niet te scheiden. Kan iemand de diepe, eeuwige ontferming van de Heiland over het verlorene naspelen?
Wordt werkelijk wel beseft wat de Heere Jezus heeft geleden? We belijden met zondag 15 van de Heidelbergse Catechismus met betrekking tot het woordje “geleden”: “Dat Hij aan lichaam en ziel, de ganse tijd van Zijn leven op de aarde, maar in het bijzonder aan het einde van Zijn leven, de toorn van God tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht gedragen heeft.” Dan geldt toch wel heel bijzonder: “Trek uw schoenen uit van uw voeten; want de plaats waarop u staat is heilig land” (Ex. 3:5). Wat in dat dodelijke uur tussen God de Vader en Zijn Zoon plaatsvond, is met geen pen te beschrijven, laat staan na te spelen. Wie heeft toch de euvele moed om daar met zijn vuile zondaarsvingers aan te komen?
Er zijn mensen -zo heb ik mij laten vertellen- die na het zien van deze opvoering ontroerd naar huis zijn gegaan. Maar ontroering is niet hetzelfde als bekering! Iemand zal zeggen: maar dat kan onder een preek ook gebeuren: ontroering zonder bekering. Zeker, helaas wel. Maar bij een dergelijk spektakelstuk gaat het om een effectbejag. De evangeliebeschrijvingen geven de verschrikkingen van Jezus’ lijden juist sober weer. Wordt, door alle emotie die zo’n opvoering opwekt, niet bevorderd wat McCheyne zo verwoordde: “Ik deed als Jeruzalems dochters weleer: ik weende om de pijn van mijn lijdende Heer’ en ik dacht er niet aan dat ik zelf door mijn schuld Zijn kroon had gevlochten, Zijn beker gevuld”?
Maar kan de Passion dan niet dienen als evangelisatiemiddel of eventueel als een voorbereiding daarop? We leven nu eenmaal in een beeldcultuur en daar kan de kerk toch niet aan voorbijgaan?
Ik zou een tegenvraag willen stellen: Heiligt het doel -mensen in aanraking brengen met het Evangelie- alle middelen? We zullen ook als het gaat om de methode van evangelisatie moeten luisteren naar wat de Heere daarvan zegt. In de Griekse wereld, die vol was van drama en theater, zegt Paulus tóch: “Het heeft God behaagd door de dwaasheid (!) van de prediking zalig te maken hen die geloven” (1 Korinthe 1:21b). Zouden wij het dan beter weten dan God? In dit verband is antwoord 98 van de Catechismus (lees het maar eens!) verrassend actueel. Laat men dat dan maar ouderwets vinden en niet meer van deze tijd, we leven het veiligst als we ons houden aan wat de Heere Zelf zegt over het middel dat Hij wil gebruiken om zondaars tot bekering te brengen: de prediking van Zijn Woord. Daarin zal de volle Christus verkondigd moeten en mogen worden. Op zo’n manier, dat we Hem vóór ons zien en dat Hij aan onze harten wordt gelegd.
Bedoelde Paulus dat ook niet in Galaten 3:1, toen hij schreef dat Jezus Christus de Galaten voor ogen “geschilderd” was, als onder hen gekruisigd? Over beeldende prediking gesproken! Maar dat is heel wat anders dan een opvoering.
Zou je toch niet naar een dergelijk gebeuren toe kunnen gaan om erover te kunnen meepraten naar andersdenkenden toe, of doe je jezelf dan schade aan? Zo zou een volgende vraag kunnen luiden. Zoals ik heb geprobeerd duidelijk te maken, kan een zondig mens nooit en te nimmer een heilige Middelaar naspelen. Dat doet naar mijn vaste overtuiging tekort aan de eer van Zijn Naam en de betekenis van Zijn volbrachte werk. Laat ik het zo mogen zeggen: Het raakt mij diep in mijn hart dat dit gebeurt. Uit liefde tot Hem kan ik er echt geen goed woord voor over hebben. Daarom: ga er niet heen en raad het anderen af. Laat het gebed van ons allemaal zijn: “Leer mij, o Heer', Uw lijden récht betrachten.”
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
