Geloof is weg (2)

Aan dhr. Rosbergen. Ik had laatst een vraag gesteld over “niet meer kunnen geloven” die door u is beantwoord. Dank u wel voor het uitgebreide antwoord! Ik bedoelde met “mensen die zomaar geloven” mensen die ik ken uit mijn familie- en vriendenkring. Ze leven oprecht met God, maar herkennen mij niet in mijn twijfels en kunnen in die zin zomaar geloven: geloven dat God er is, dat Hij er ook voor hen is, hun Zaligmaker is, maar ze lijken niet veel strijd te hebben daarover. Maar dat vind ik juist zo jaloersmakend dat ze zomaar, oprecht, zonder twijfels geloven, zonder te beredeneren, zonder ongeloof in hun hart. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat geloven iets in wat je zomaar vanuit jezelf doet. Ik heb gezien hoe God bijvoorbeeld in mijn zus gewerkt heeft en hoe ze het eerst lange tijd niet durfde aannemen, maar toen ze eenmaal zekerheid mocht hebben is dat ook niet meer weggegaan en bij mij wel.

Anderen geloven wel dat ik een kind van God ben, maar ik twijfel er zelf zo over. Maar ik heb wel beleefd hoe ik vroeger niet kon geloven en zo worstelde en toen tijdens een dienst er zo’n geluk en vrede in me kwam en tijdens die dienst kon ik wel “zomaar geloven”, alle moeilijke obstakels vielen weg en ik kon niet langer niet-geloven. In die zin bedoelde ik het “zomaar geloven”.

Dag vragenstelster,

Dank voor je aanvulling. Ik moest denken aan een uitspraak van een overleden predikant als hij sprak over het geloof: “Het gaat, of het gaat helemaal niet.” Als Gods Geest er in meekomt, gaat het. Als Gods Geest (vaak door eigen schuld) achterblijft, gaat het helemaal niet.

Geloven is altijd een groot wonder dat we nooit in ons binnenzak hebben, maar wat de Heere door Zijn Geest (onverdiend!) geven moet en geven wil op het gebed. Laat dat ons uitzien maar blijvend zijn.

Hartelijke groet,
D. Rosbergen

Dit artikel is beantwoord door

(MA) D. Rosbergen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven