15 jaar en zwanger

Ik ben 15, mijn vriend is 20. Hij is van Assyrische afkomst, dus christelijk. Zelf ben ik ook christelijk. We zijn nu ruim een jaar samen. Ik ben zwanger geraakt en ben nu vijf maanden ver. Ik heb besloten om het kind te houden omdat het hoe dan ook het moord is als ik abortus zou hebben gepleegd. We zijn niet getrouwd omdat ik dus nog minderjarig ben en het dus nog niet kan, zowel wettelijk als voor de kerk. Wel hebben we al van in het begin dat we elkaar beter leerden kennen, plannen om te trouwen. 

Mijn moeder reageerde in eerste instantie heel boos en teleurgesteld toen ze hoorde dat ik zwanger en wilde dat ik abortus zou laten uitvoeren. Mijn vader zit in de gevangenis en heeft dus pas later kunnen reageren nadat er geen mogelijkheid meer was tot abortus.

De familie van mijn vriend is heel christelijk (waar ik mijn vraagtekens bij zet omdat de handelingen die ze uitvoeren binnen het gezin niet volgens de waarden en normen van het christelijke geloof zijn; waaronder zware mishandeling van de kinderen). De moeder en de zussen gaan elke vrijdag naar bijbelles (zo heb ik het vernomen). Toen zijn familie er achter kwam dat ik zwanger was, was hun eerste reactie dat het kind weg moest omdat we niet getrouwd waren en omdat ik van een andere afkomst ben als zij (Belgisch). Ze vonden dat hij hun schande over de familie bracht en de eer van de familienaam aantastte.

Hun zoon, dus mijn vriend, is vanaf dat we samen waren bij mij en mijn moeder ingetrokken omdat hij zo snel mogelijk weg wilde van thuis door heel de situatie en de zware mishandeling. Dan praat ik over brandwonden gezet door de vader, snijwonden veroorzaakt door de vader, opsluiten in de kelder, stokslagen, geld afpakken van de kinderen enz. Door dit gedrag hebben hun kinderen (10) altijd problemen met de politie. Maar in hun cultuur en zoals in de Bijbel wordt gezegd “eer u vader, eer u moeder” zal er geen slecht woord over de ouders worden gezegd. Mijn vriend is daarom een soort van gehersenspoeld en vindt het gedeeltelijk normaal hoe zijn opvoeding is verlopen. 

De reactie van zijn familie op mijn zwangerschap was dus: “Doe dat kind weg, dat is onrein. Jullie zijn niet getrouwd.” Ik weet dat het een grote fout is geweest tegenover het geloof hoe alles is verlopen en ik vind dit ook allemaal heel spijtig, maar ik heb eens gelezen dat God zo goed en genadig is dat als je spijt toont tegenover Hem, dat Hij uit een zonde een zegen kan laten voort komen.

Ik heb ook gezegd tegen die familie dat dit iets is tussen mij, mijn vriend en het geloof. Zij bedreigden ons vervolgens met de dood en hij is door de familie verworpen, hij mag niet meer thuis komen en zijn eigen moeder en vader zeggen dat hij dood is voor hen. Ze zeggen ook tegen andere mensen dat niemand hem nog mag aankijken en dat hij een schande is voor de familie. Dat God nooit zou goedkeuren wat hij doet. Ze doen alsof ze God zijn en bepalen wat wel en niet mag.

Ik weet niet goed wat ik moet doen of denken over hoe zijn familie reageert. Ik wil weten of het volgens het geloof oké is wat zij doen. En wat ik eventueel in verdere stappen moet doen qua de zwangerschap en wat God van mij verwacht. Ik hoop dat ik hier een antwoord op kan krijgen want ik weet niet meer wat ik moet denken en hoe ik me moet voelen ten opzichte van God in het bidden. Ik hoop dat iemand me kan helpen.

Beste vraagstelster,

Je zit in een erg moeilijke en ingewikkelde situatie. Het lijkt me niet gemakkelijk voor jou om het hoofd boven water te houden. Er komt wel heel veel op je af en dan sta je ook nog eens voor moeilijke en ingrijpende beslissingen. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is, dat je mensen om je heen hebt die je steunen en met wie je deze dingen kunt delen. 

Ik ben in ieder geval blij dat je besloten hebt om het nieuwe leven dat in je groeit, niet te laten wegnemen. Dat zou inderdaad, zoals je zelf schrijft, hoe dan ook moord geweest zijn. Tegelijk brengt het zorg en verantwoordelijkheid met zich mee om jullie kind een veilige plek te geven, liefde en een opvoeding waarbij het kind zich op een goede en evenwichtige manier kan ontwikkelen. Daar zullen jullie veel wijsheid voor nodig hebben en bovenal wel Gods zegen en nabijheid. Het lijkt me goed om daar ondersteuning bij te zoeken via een hulporganisatie als bijvoorbeeld Siriz, voorheen VBOK (Vereniging ter bescherming van het ongeboren kind). Zij geven hulp, voorlichting en opvang bij ongewenste zwangerschap. Het is in ieder geval raadzaam om contact op te nemen met een hulpverleningsinstantie. Daarbij kun je ook denken aan christelijke geestelijke gezondheidszorg  van Eleos en/of maatschappelijk werk. Wellicht heb je een huisarts die je daarin de weg kan wijzen en kan doorverwijzen.

Wat mij opvalt in je schrijven is dat veel verschillende personen erbij betrokken zijn. Dat maakt het ingewikkeld om met deze situatie om te gaan. Het gaat om je relatie met je Assyrische vriend (bedoel je daarmee een vriend uit Irak?), zijn familie en je ouders. En dan de vraag wat jouw positie is in al deze verschillende relaties. Mijn advies is om je eigen positie helder te krijgen, je eigen gevoelens en standpunten, je eigen grenzen. Neem voldoende tijd en rust voor jezelf om de dingen op een rijtje te krijgen. 

Je vraagt of het volgens het geloof oké is hoe de familie van je vriend reageert. Je schrijft dat ze heel christelijk zijn, maar dat je daar toch je vraagtekens bij hebt. Die vraagtekens zijn terecht gezien hun handelwijze met hun kinderen, hun eerste reactie ten opzichte van je zwangerschap en hun houding ten opzichte van jou. Bedenk ook wat dit allemaal doet en gedaan heeft met je vriend. Hij heeft zeker hulp en professionele begeleiding nodig. Zijn persoonlijke geschiedenis zal jullie relatie er niet gemakkelijker op maken. 

Je beseft zelf al wel dat je in een situatie terecht bent gekomen omdat je vriend en jij niet hebben gehandeld zoals God dat van jullie vraagt. Je vindt het spijtig en je hebt gelezen dat God zo goed en genadig is dat Hij uit een zonde een zegen kan laten voortkomen, als je spijt toont tegenover Hem. Dat is zo, maar dan vraagt de Heere ook daadwerkelijk een schuldbelijdenis van jou en je vriend. De Bijbel spreekt in dit verband over het hebben van berouw. Dat houdt in dat je inziet dat je God verdriet hebt aangedaan door tegen Zijn wil in te gaan. Je beseft dat jullie je eigen weg zijn gegaan. Het is meer dan het maken van fouten. Het laat iets zien van ongehoorzaamheid aan Gods Woord en het kiezen van een eigen weg. Oprecht berouw gaat samen met de belijdenis: “Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, en gedaan, dat kwaad is in Uw ogen; opdat Gij rechtvaardig zijt in Uw spreken, en rein zijt in Uw richten”, Psalm 51:4.

Oprecht berouw houdt ook in dat jullie van nu voortaan  tot Gods eer willen leven, met de zonde willen breken en naar Zijn wil willen handelen. Je moet nu zelf heel pijnlijk ondervinden wat een kwalijke gevolgen de zonde in je leven kan hebben. Alles wordt er ingewikkeld door. Maar God is inderdaad een God van genade, Die om Christus’ wil je zonden wil vergeven en je leven wil vernieuwen tot Zijn eer. 

De beste weg die ik je kan wijzen, samen met je vriend, is die van Gods Woord. Ga samen in gebed, zoek naar Gods wil en leiding voor jullie leven. En voor zover jullie dat nog niet gedaan hebben, zoek aansluiting bij een bijbelgetrouwe gemeente en zoek pastorale hulp en begeleiding binnen die gemeente. Jullie hebben mensen nodig, oprechte christenen, die om jullie heen staan. 

Veel wijsheid en sterkte toegebeden. Houdt het oog op God gericht!

Ds. B. M. Meuleman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.M. Meuleman

• Geboortedatum:
  20-05-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoogeveen
• Status:
  Actief

62 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven