Tobben met partner

Ik ben een vrouw van halverwege de 30 die tobt met partner. We hebben een lief zoontje. Ik heb een grote familie en vrienden maar alleen met mijn man deel ik alles. Nu gaat hij niet meer mee naar de kerk en ik vind het lastig om hier mee om te gaan. We kennen elkaar van jongs af aan. We hebben dikwijls problemen als hij te veel alcohol en drugs gebruikt. Meerdere keren heeft hij gelogen, waardoor het vertrouwen beschadigd is. Maar toch heb ik het vertrouwde gevoel als we samen zijn.

De zomerperiodes is hij druk en veel van huis. Er zijn twee kanten aan onze relatie. Ruzies escaleren snel. Karakters en persoonlijkheid zijn anders. Ik voel me eenzaam en kan niet op hem rekenen. Hij doet zijn ding. Ik ben wanhopig. Ik maak me zorgen als hij een nacht wegblijft en doe meestal geen oog dicht. Soms heftige nachtmerries en angst. Ik wil hem niet kwijt, maar bidden, lachen en huilen kan ik ook niet meer. Ik geniet wel van de vele mooie momenten die het leven geeft.

Beste mevrouw,

U beschrijft in korte zinnen, een soort staccato, een veel langer en verdrietig verhaal. Eigenlijk zou over iedere zin apart wel iets te zeggen zijn. Dat ga ik echter niet doen. Want bij iedere zin zou ik allerlei aannames voegen, al was het maar in míjn verbeeldingskracht. Ik zou u ook een hele serie vragen kunnen stellen ter verduidelijking, maar ook dat lijkt me op dit moment niet waardevol. Want uit het geheel van uw brief blijkt wél helder dat ú tobt en uw partner ‘leeft’. Dat kan natuurlijk nooit goed blijven gaan. Sterker: het gáát niet goed! Er zal dus iets moeten veranderen. Vragen zijn dan vervolgens: wie kan/wil er veranderen en wat zijn de mógelijkheden tot verandering. 

Uit uw verhaal lees ik dat u verandering wilt. In ieder geval. Mocht dit verlangen er voor uw echtgenoot ook zijn -wil hij ‘meegaan’- dan is relatietherapie een aanrader. Zo niet, dan kunt (of zeg ik ‘moet’?) u voor uzelf uitkijken naar een gesprekspartner. Binnen de (grote) familie- en/of vriendenkring. Of daarbuiten, d.m.v. een professionele hulpverlener.
 
Hoe dan ook: u heeft gespreksstof genoeg! Derhalve, zonder inhoudelijk op al uw zorgen in te gaan: u hebt een eerste stap gezet op de goede weg naar hulp. Nu een vervolgstap door úit de anonimiteit te komen en een vertrouwenspersoon te zoeken. Misschien via een doorverwijzing van uw huisarts als ‘openbaarheid’ nog een stap te ver is! Besef dat u het alleen niet redt, en verandering komt nóóit vanzelf!

Bidden lukt niet meer, schrijft u. U weet toch, dat God ménsen geeft door wie Hij werkt?

Ik wens u -uit de grond van mijn hart- alle goeds toe! Laat nog eens van u horen, of schrijf uitgebreid over uw beiden, uw achtergrond, manier van leven, huwelijksleven, enzovoort.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1500 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven