Vraag
Al meer dan een jaar heb ik intensief contact met een jongen (19). Hij heeft (klassiek) autisme. We zijn heel goede vrienden en kunnen alles met elkaar delen. Hij voelde bijna direct al wat voor mij. Bij mij kwam dit later. Vooral toen hij pasgeleden besloot om het contact te verbreken wegens zaken waar we erg tegen te strijden hebben. In die week ben ik erachter gekomen dat ik écht heel veel voor hem voel en hem écht niet kan missen. Voor het eerst in mijn leven werd ik gewaar wat echt liefdesverdriet is. Het was ondragelijk. Het voelde alsof mijn leven helemaal ingestort was.
Vanwege contact van mijn kant hebben we samen besloten om ons contact weer voort te zetten en intensief te blijven strijden tegen alles wat in strijd is met Gods Woord. Voor hem was die week zonder contact met mij, ook een hele worsteling, ook ondragelijk. Ik denk dat dit in Gods voorzienigheid was, want nu weet ik wat ik voor hem voel, ik ben erachter dat ik van hem houd. In die week heb ik mijn hart uitgestort bij mijn ouders. Dit doe ik bijna nooit, maar het was niet te dragen en ze zagen het ook heel goed aan me. Ze hebben geluisterd naar me, dat was heel fijn. Zoals ik al vertelde heb ik dus weer contact met hem. Ik ben daar zo ontzettend blij mee, dat is niet in woorden uit te drukken. Ik vertelde het mijn moeder, zij reageerde niet enthousiast. Ze zei enkel dat een relatie met hem niet kan. Zoals ik altijd al ervaren heb met mijn ouders is dat ze eerst heel meelevend kunnen zijn, wat ik als fijn ervaar. Maar bijna altijd zijn ze daarna negatief, zo ook nu. Zojuist zei mijn moeder weer dat ik niet met hem kan trouwen. Ze zei op een bepaald niet meelevende manier dat ik niet kan trouwen met iemand met autisme. Dat treft me echt als een pijl in mijn hart. Net alsof alle jongens met autisme verkeerd zijn.
Ik heb ervaring met jongens met autisme, met een heb ik helaas een gewelddadige relatie gehad, mede door zijn autisme. Alles moest gaan zoals hij wilde, anders was het huis te klein, wat dus wekelijks zo was. Daar heb ik diepe pijn van ervaren en nog steeds draag ik er de gevolgen van. Máár het heeft me er niet van weerhouden om weer contact te hebben met een jongen met autisme. Want ik kan en wil niet iedereen beoordelen op zo’n ervaring die ik heb gehad.
Deze jongen kwam ik tegen en wat is hij anders, zo anders! (dit zal ook te maken kunnen hebben met de verschillende soorten autisme). Ik ben verbaasd over hoe hij zich gedraagt en bewonder hem keer op keer. Hij zet zich op alle mogelijke manieren in om op een goede manier om te gaan met zijn autisme. Ook legt hij aan de mensen met wie hij om gaat uit waar hij moeite mee heeft en hoe ze het beste met hem om kunnen gaan. Daarnaast heeft hij zeer veel begrip als je een opmerking over zijn gedrag maakt. Hij hoort het niet alleen aan, nee, hij doet er wat mee. Hij wil leren van andere mensen. Kortom: hij is er een die zich ontzettend hard inzet voor zijn ‘beperking’ en zich niet van de wijs laat brengen door wat anderen zeggen. Wij kennen elkaar door en door en het lijkt soms wel of we voor elkaar gemaakt zijn. Deze positieve dingen zeg ik niet alleen maar omdat ik veel voor hem voel en omdat ik misschien in een soort verliefdheidsfase zit waarin liefde blind kan maken. Nee, ik ken hem al meer dan een jaar, vandaar dat ik dit uit eigen ervaring met recht en alle eerlijkheid kan zeggen. Want natuurlijk moet ik ook realistisch blijven en blijven nadenken. Dat doe ik daarom ook zeker, want soms heb ik ook mijn twijfels of wij ooit een toekomst kunnen hebben samen. Maar aangezien wij bijna geen negatieve ervaringen in ons contact hebben ervaren, verdwijnt die gedachte dan weer snel.
Beiden ervaren we sterk dat God dit allemaal zo heeft geleid. Vooral hetgeen wat de afgelopen twee weken heeft afgespeeld. God heeft mij in een week tijd veranderd, ik kan strijden tegen de zondige verleidingen, ik kan het (seksuele verleidingen en het uitvoeren daar van met hem). Voor die tijd leek het wel of ik dat niet kon en dat er ook geen wil was om te strijden. Het voelt zo onwerkelijk, zo apart dat dit kan, dat God een mens in zo’n korte tijd kan veranderen. Hierdoor was het mogelijk dat wij ons contact weer konden voortzetten, we zijn zo ontzettend blij met dit hernieuwde contact en ervaren het als de leiding van God. Ik ervaar dan ook geen enkele belemmering om contact te hebben met deze jongen. Ik merk dat ik de laatste tijd vaak denk aan een toekomst samen met hem. Naast God, is hij degene waar ik op bouw in tijden van vreugde, maar ook zeker van verdriet.
Ik wilde dat ik nooit, maar dan ook nooit mijn verhaal aan mijn ouders had verteld. Hij en ik hadden het zo fijn en nu nog. Maar ik kan er nu niet meer normaal en vrij over praten, omdat ze nu weten dat ik heel veel voor hem voel en daar maken ze zich veel zorgen over. Helaas laten ze me dat niet op een bepaald liefdevolle manier weten. Voorheen vertelde ik ze elke keer dat we alleen goede vrienden waren en dat ik nooit een relatie met hem zou willen. Dat was erg goed in hun ogen. Nu is het hen dus wel duidelijk dat het anders ligt.
Naast dit alles is het goed om te weten dat wij nog lang geen relatie met elkaar aan zullen gaan. We willen het wel heel graag, maar het is nu niet mogelijk omdat we beiden een erg belast verleden hebben. Daar moeten we eerst hard aan werken, voordat we aan een relatie kunnen beginnen. Het is een erg lang verhaal geworden en misschien niet heel duidelijk. Ik hoop dat u het helder kunt krijgen.
Eigenlijk heb ik twee vragen. De eerste is: Hoe kan ik met de opmerkingen/bemoeienissen van mijn ouders omgaan? Ik word er namelijk erg somber van, terwijl ik van hem juist altijd opgewekt en blij word. De tweede is: Is het echt zo onmogelijk om met een jongen met (klassiek) autisme te trouwen, zoals mijn ouders zeggen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Op je lange brief wil ik een kort antwoord geven: Laat je ouders lézen wat je allemaal schreef. Zij kennen jou en kunnen wellicht in je verhaal lezen hoe serieus je bent. Tegelijk ook: misschien zijn hun waarschuwingen wel terecht, gezien je ‘belaste verleden’!
Een paar opmerkingen: je schrijft dat hij 19 jaar is, hoe jong ben jij zelf? “Elkaar goed kennen” is een groeiproces, waar je met “een jaar” nog niet klaar mee kúnt zijn! Jullie zullen allebei nog wel meer en diepe veranderingen meemaken in je leven in de komende jaren, dan die van de afgelopen veertien dagen.
Gods leiding, schrijf je... maar ouders hebben óók het beste voor met hun kind. Vraag het maar, bespreek een en ander met hen en bidt samen om Gods leiding in héél jullie leven!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En wat dat voor hem betekend. Heel goed dat hij daar zo open over is!
Anderzijds zijn de waarschuwingen van je ouders wel terecht. Aan de ene kant willen ze er voor je zijn, aan de andere kant zullen ze ook realistisch moeten zijn. Ondanks dat is onmogelijk in het hebben van een relatie, daarin (mijns inziens) een net iets te groot woord.
Uit wat je schrijft is te merken dat jullie allebei veel moeite doen elkaar te begrijpen. In zijn geval ook de rest van de wereld. Dat te begrijpen zal voor hem erg zwaar zijn. Zeker als hij dat continue vol moet houden. 24/7 je eigen denken voorbij gaan en je proberen te schikken naar wat voor anderen als normaal wordt beschouwd is erg zwaar. Dit kan op bepaalde momenten voor hem te zwaar worden.
Nu zijn jullie korte momenten bij elkaar. Korte momenten waarin het (uit je schrijven te begrijpen) prima gaat. Maar hoe gaat het als jullie 24/7 samen zijn? Veel mensen komen er dan pas echt goed achter wie en hoe de ander is. Met autisme is dat nog sterker omdat diegene zijn/haar 'aanpassen aan de rest' niet 24/7 vol kan houden. Dat is onmogelijk.
Ook zijn er voorbeelden dat mensen na hun trouwen er pas achter komen dat iemand autisme heeft. Dit is zo'n mate dat dit hun huwelijk op een scheiding uit kan laten lopen. Ik denk dat je ouders jou dat ook niet gunnen en daarom zo reageren.
Wel weet ik van heel gevoelige mensen met autisme. Het is bij iedereen weer anders. Probeer hier samen (evt met hulp) achter te komen. Wat het beste is.
Ik heb te maken gehad in mijn huwelijk met autisme. Helaas was die situatie onveilig en onhoudbaar.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het mooi vind om te zien dat jullie beiden lijken te genieten van het contact samen.
Toch ben ik het wel eens met de antwoorden die gegeven zijn. Het is te kort door de bocht om te zeggen dat je niet moet/kan trouwen met iemand met autisme.
Ik weet echter uit ervaring dat het heel veel gaat vragen vd partner zonder autisme. Het is zeer zeker een mooi gegeven dat hij open lijkt te zijn over zijn persoonlijkheid.
Toch wil ik je nog een overweging meegeven. Ik heb geen idee of je daar bij stilstaat.
Autisme kan zeer erfelijk zijn. Het kan dus zijn dat jullie evt kinderen ook autisme hebben. Het is wel belangrijk daarover na te denken. Ik weet uit ervaring dat dit heel belangrijk is.
Wipl je van gedachten wisselen,mag je mn mailadres bij de redactie opvragen.
En als je vrouw ziek wordt wie moet er dan zorgen ?
Dat zijn allemaal vragen en zorgen die op je af komen.
Groetjes Harry.
Nu als ik eens iemand leuk vind en m'n moeder zegt nee, sla ik haar advies niet meer in de wind.
Maar volgens mij is het niet altijd onmogelijk. Ik ken een vrouw met een autistische man. Ze zit altijd op een forum om d'r gevoelens kwijt te kunnen en hij werkt veel. Zij deed de opvoeding van 1 dochter en kookt en wast de auto en ruimt het huis op en zorgt voor 'm. Je moet een beetje een verpleegsterstype zijn krijg ik het idee.
Veel mensen met autisme hebben last van prikkels en dat heb ik ook.
Laat staan, dat ik me soms ook echt onvolwassen kan gedragen wat andere mensen niet zo leuk vinden, ik heb een grote behoefte om met alle vrouwen en meisjes die me zo aantrekkelijk zijn te willen knuffelen terwijl het raar is en het tegen Gods geboden ingaat, ik kan me beter gaan focussen op iets wat me gewoon afleiding kan geven zoals mijn werk bijv. want ik werk nu op een zorgboerderij in Ede en daar heb ik het prima naar mijn zin.
En stel dat er ooit een meisje of een vrouw op refoweb gaat reageren op mijn verhaal net als bij die jongen van 19 jaar, die ook klassiek autisme heeft, en ook graag een relatie met me wil ja, ik weet niet of dat dan ook makkelijk gaat maar in principe geef ik de ouders van die jongen van 19, mijn ouders en ds. Wallet, en de ouders van dat meisje wel gelijk dat je niet kunt trouwen als je autisme hebt en daarnaast ook nog een verstandelijke beperking hebt.
We hebben ruim drie jaar verkering gehad, maar na ons huwelijk zei ik op een gegeven moment wanhopig tegen mijn man: ik ken je niet meer, je bent niet meer degene die je was in onze verkeringstijd.
Inderdaad kan iemand met autisme zich een tijdje aanpassen en zijn best doen. Maar als je eenmaal 24/7 bij elkaar bent is dat niet vol te houden.
Daar komt bij dat je in verkeringstijd praktisch geen zorgen en/of verantwoordelijkheden hebt. Wanneer er na het trouwen de verantwoordelijkheid is voor een huis, een vrouw, wellicht kind(eren), met óók nog opvoedproblemen vanwege het erfelijke autisme, kan het voor degene met autisme teveel worden. En dán ga je zien en ervaren hoe alléén en eenzaam je bent als vrouw, hoe je overal alleen voor staat, beslissingen moet nemen, de kar moet trekken... waardoor ik uiteindelijk burnout raakte.
Wat dan het meeste verdriet geeft is het ontbreken van wederkerigheid in het contact. Je hebt geen maatje met wie je alles kunt delen en bespreken en die je helpt bij wat je moeilijk vindt. En dat léék wél zo in verkeringstijd!!
Het is beslist niet mijn bedoeling om je te ontmoedigen, maar wil je graag eerlijk laten weten wat je kunt verwachten; en kan je ouders ook goed begrijpen in hun reactie, hoewel het misschien niet liefdevol bij je overkomt, zullen zij het ten diepste goed met je bedoelen. Als jij hen niet aan het hart zou gaan zou het ze ook niet interesseren met wie je trouwt.
Wellicht is het een tip om je door een goede deskundige te laten informeren over wat autisme inhoudt in een relatie.
Veel sterkte en al het nodige toegewenst!
Mensen kunnen je dan niet begrijpen of ze vragen wat je precies bedoeld met je associaties, zo heb ik bij een meisje de associatie Karwei bouwmarkt met de zagerij, waar ik samen met haar dan hout op maat wil zagen.
Mensen die bekend zijn met autisme begrijpen je beter dan mensen die je niet snappen, bij een volgende persoon denk ik weer aan een heel andere associatie zoals bijv. werken in de horeca of werken in de gemeentereiniging enz.
Bij weer een volgende aantrekkelijke vrouw of meisje denk ik weer aan een buurtsuper of rijdende winkel.
En zo stapelen die associaties zich op een hoop in mijn hoofd waar door het een chaos wordt in mijn hoofd en ik dan conflicten bijv. wil uitlokken.
