Vraag
Mijn man en ik zijn inmiddels anderhalf jaar getrouwd. Door mijn extreem onregelmatige ongesteldheid weten we dat zwanger worden niet zo snel zal gebeuren. Nu vragen we ons af of we actie mogen ondernemen als we daar aan toe zijn? We vinden het nu nog te snel om stappen te ondernemen. We zijn immers nog maar anderhalf jaar getrouwd. En we genieten nog wel heel erg van het samen zijn. Daarom stellen we het bezoek aan de huisarts uit.
Enerzijds is het een verantwoorde manier om voorlopig kinderen ‘te voorkomen’. We gebruiken geen anticonceptie en hebben gewoon regelmatig gemeenschap. We doen niets om een (natuurlijke) zwangerschap te voorkomen. Omdat een zwangerschap uitblijft kunnen we flink sparen en samen leuke dingen doen. Zolang we niet naar de huisarts of gynaecoloog gaan zal er niet zo snel iets gebeuren.
Anderzijds voelt het niet goed omdat we de tijd (bewust) gebruiken om te sparen en om samen leuke dingen te doen. We vinden het lastig of we nog een tijdje zo door mogen gaan en/of we toch niet teveel op ons samen gericht zijn en toch stappen moeten ondernemen.
Antwoord
Beste lezeres (en uiteraard je echtgenoot),
Dank voor je vraag en voor de open manier waarop je over jullie gedachten schrijft. Zou er niet een andere vraag vooraf moeten gaan, namelijk deze: ben je samen principieel bereid om kinderen te ontvangen? Als we getrouwd zijn zal die bereidheid er tegenover de Heere toch ook zijn?
Zeker is het niet zo dat het enige en eerste doel van het huwelijk in het krijgen van kinderen zou liggen. Dat zou immers betekenen dat een echtpaar dat geen kinderen kan krijgen het belangrijkste doel van het huwelijk niet bereikt. Zo is het niet. Maar het is wel één van de doelen die het huwelijksformulier (in het voetspoor van Genesis 1) noemt. Zouden jullie het daar samen eerst niet eens over moeten hebben?
Het is natuurlijk prachtig dat jullie genieten van het samen zijn. Dat is jullie ook van harte gegund. En uiteraard kun je zo’n tijd gebruiken om te sparen en leuke dingen te doen. Ik kan me ook voorstellen dat je na anderhalf jaar niet meteen naar de huisarts stapt. Maar als je nu toch ineens zwanger zou worden? Is het kindje dan welkom als een geschenk van God? Of zouden jullie het dan ervaren als een inbreuk op jullie comfortabele leventje? In dat geval zou ik zeker aan eerlijk zelfonderzoek doen: kunnen onze motieven tegenover de Heere bestaan?
Of je dan stappen móet ondernemen naar een huisarts of gynaecoloog? Daar is, denk ik, geen vaste regel voor te geven. Ik ken situaties waarin een echtpaar zegt: als God ons een kind wil geven, is het van harte welkom. Maar wij kunnen het psychisch niet opbrengen om een medisch traject te gaan. Ik kan dat dus niet voor jullie invullen. Een ‘must’ is het niet om naar een arts te gaan, een mogelijkheid in afhankelijkheid van Gods zegen wel.
Laat het vooral jullie gezamenlijk gebed zijn: “Heere, wilt U het ons duidelijk maken als onze motieven verkeerd zijn? En leer ons naar Uw wil te handelen.”
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En volgens mij zegt onregelmatigheid, niet veel over vruchtbaarheid! Je kunt alleen minder makkelijk bewust wel of niet in de vruchtbare periode bepaalde dingen doen of laten. Maar verder maakt het volgens mij niet uit....!
