Druk met aardse schatten

Op dit moment ga ik door een zeer diep dal, een zware storm. Het is erg moeilijk om staande te blijven. Ik ben er door God aan ontdekt hoe koud het is van binnen, hoe een verhard hart ik heb, hoe leeg mijn leven is. Hoe mooi het aan de buitenkant eruit kan zien, zo dor ziet het er van binnen uit. Mijn gebedsleven is op een zeer laag pitje beland doordat ik worstel met veel problemen tegelijk en wat ik bid zijn helaas veelal, met eerbied gesproken, wenslijstjes: mag ik dit, wilt U dat, mag het zo gaan, mag ik die baan daar krijgen, zodat dit en dat kan gebeuren. Zo behoort het niet, mijns inziens. Mijn gebedsleven is kortweg verdord, ik lees de Bijbel elke dag, maar het komt niet meer binnen of ik laat het niet meer binnenkomen. Ik lees het maar... verder niets.

Tijdens Pasen dit jaar werd ik bepaald bij de Emmaüsgangers die riepen: “Was ons hart niet brandende in ons?” Dit zou mijn vraag ook kunnen zijn: Waar is die vurige liefde voor Jezus, die levende relatie met Hem? Waar is de bekering? Ik mis God, ik ben zoekende naar Hem, maar tegelijkertijd spelen persoonlijke zaken als solliciteren, woonruimte en andere kerk zoeken veel mee en nu ik dit schrijf word ik mij er van bewust dat de baan zoeken, daarna woonruimte en daarna naar andere kerk hoger op mijn lijstje staan. Zeker nu het solliciteren niet meevalt. Ik verlang naar een levensgezel, andere kerk, andere (woon)omgeving. Doe ik God hier niet heel veel verdriet mee door schatten te verzamelen op aarde? Ik roep het uit naar God, maar wachten op Zijn tijd en Zijn antwoord valt niet mee, niet wetend wat God mij door deze storm duidelijk wil maken.

Help, klinkt de noodkreet van een zoekgeraakte jongere.

In de vraag komen er vele vragen naar mij toe en daar zou ik vele antwoorden op kunnen geven. Toch wil ik allereerst heel kort antwoorden en zeggen: “Martha, Martha, gij bekommert en ontrust U over vele dingen, maar één ding is nodig” (Luc. 10:41, 42).
 
Daarmee wil niet gezegd zijn dat we geen goede wensen en verlangens mogen hebben, doch ze dienen veruit op de tweede plaats te staan. Willen we werkelijk brandende harten ontvangen dan kan dat enkel wanneer we ons door de Schrift laten gezeggen dat we een gekruiste Christus nodig hebben tot verzoening van onze zonden. Ons hart gaat dan branden van verlangen naar het bloed der verzoening door de Heilige Geest gedrupt op ons dorstige hart. In de weg waarin wij alles verliezen zullen we  gaan vinden, want zullen we Jezus vinden die Zich aan ons bekend maakt. Willen we gelukkig zijn? Dit is geluk! Groter geluk is op aarde niet denkbaar. Bovendien is dat geluk met eeuwigheidsperspectief.

Al onze wensen en verlangens komen dan in een ander perspectief te staan. We leren de Heere te volgen in plaats van Hem vooruit te lopen. En Hem volgen betekent Hem weer in het oog krijgen. “Laat Hem besturen, waken...” We leren loslaten, alles buiten Christus gaan we relativeren. Dat snijdt diep in, doch is vooral uitermate bevrijdend. Het brengt ons in de armen van Jezus en leert ons rusten aan Jezus’ hart.

Ds. R. H. Kieskamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R.H. Kieskamp

• Geboortedatum:
  11-11-1935
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lienden
• Status:
  Inactief

63 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven