Soms voel ik mij een alien

Ik ben een vrouw van 30 met een leidinggevende functie. Op mijn werk ben ik zelfverzekerd, maar thuis niet. Ik heb problemen met vriendschappen. Ik heb dan het gevoel dat anderen misbruik van mij maken. Vriendinnen bellen mij met een gerust hart op als ze een probleem hebben en ik spring dan graag in. Maar andersom lijkt het of zij dat bij mij een stuk minder makkelijk doen. Onlangs was ik op een feestje en we stonden in een kring. Er kwam een nieuw iemand binnen. Hij gaf iedereen een hand behalve mij. Vandaag was ik met twee vriendinnen van koor aan het lunchen. Het gesprek ging over een gezamenlijke kennis van de vriendinnen die ik niet ken. Ik stelde ook een paar vragen, maar vriendin A zei: Je zit de hele tijd door me heen te praten, hou nou eens je mond dan kan ik het vertellen. Het klonk erg directief en boos. Ook heb ik het gevoel dat op feestjes ik vaak het derde wiel aan de wagen ben. Wat doe ik fout? Heb ik een vorm van autisme? Soms voel ik mij een alien tussen anderen!

Beste mevrouw,

Op uw werk bent u zelfverzekerd, schrijft u. Dit in tegenstelling tot privé-situaties. Dat is vervelend, maar het kan. In uw leidinggevende functie zult u leiding moeten geven aan anderen, die vervolgens naar u luisteren en opdrachten uitvoeren. Het hangt er natuurlijk vanaf welk leiderstype u bent, maar ú bent de deskundige en er wordt iets van u verwacht. Dat lukt prima, gezien de zelfverzekerde houding. Maar de verhoudingen tussen u en de anderen op uw werk is van een heel andere orde dan de verhouding tussen vrienden. De eerste is per definitie ongelijkwaardig, terwijl vrienden in een gelijkwaardige relatie tot elkaar staan. Als het goed is, tenminste. En -wat ik zo lees- is het daar waar u zich onzeker voelt. U probeert het een ieder naar de zin te maken (“ik spring dan graag in”), waarbij u uw grenzen overschrijdt. Klopt deze aanname van mij?

Op het feestje, waar iedereen behalve u een hand kreeg, trekt u zich terug in plaats van (zelfverzekerd) uw hand uit te steken en te zeggen: “aangenaam, ik ben...” Dit is ook een ‘grensprobleem’, want ú voelt zich niet gezien. Misschien is het de nieuwkomer ontgaan dat hij u oversloeg. Wellicht werd hij afgeleid door een gesprek dat al met een ander ontstond. Vervelend, maar kan gebeuren. Hier gaf u úw grens niet aan door gewoon zélf naar voren te stappen en u voor te stellen. Met andere woorden: u gaf gelegenheid om iemand over u grens te laten gaan.
 
Het genoemde lunchgesprek liep ook niet zo lekker, zoals u schrijft. Ik kan niet nagaan of u uw vragen daadwerkelijk op een ‘slecht’ moment stelde, maar probeert u voor uzelf de verschillende situaties eens verder te analyseren. Schrijf eens precies, stap voor stap, op wat er gebeurde en hoe een en ander verliep. Wat voelde u, en hoe ontstond dat gevoel (met wat ik hierboven schreef in uw achterhoofd)?

Doet u iets fout? Nee. Zeker niet. Maar misschien wel wat onhandig. Júist omdat er van gelijkwaardigheid sprake zou dienen te zijn en ú zich in de ‘lagere’ positie plaatst, zodat er ongelijkheid ontstaat. Waardoor u zich vervolgens hoogstwaarschijnlijk afgewezen voelt. Het is wat lastig om in het kort goed en helder onder woorden te brengen wat ik wil zeggen, maar ik hoop dat u me begrijpt! 

Een vorm van autisme? Bij het lezen van uw brief is dat níét waar ik aan denk. Maar ook om daar iets meer over te kunnen zeggen is de anonimiteit van het Refoweb niet de juiste plaats. 

Samenvattend: ga over thema’s als zekerheid, onzekerheid, omgaan met persoonlijke grenzen eens lézen! Of práten. Met betrouwbare bekenden, vriend(inn)en of een professionele coach. Natuurlijk mag opnieuw schrijven ook, maar dan met meer gegevens over u zelf in de verschillende levenssituaties op werk en in vrije tijd.   

Ik wens u alle goeds toe,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1501 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven