Vraag
Mijn moeder is ernstig psychisch ziek. Ze heeft mij tot ik dertien jaar was psychisch en lichamelijk mishandeld. Daarna werd het pesten in huis dus alleen psychisch. Ze wilde altijd dat mijn vader haar kant koos en dat deed hij ook. Als ik met mijn vader naar ouderavond ging, dacht ze dat ik iets met hem had. Hij wist hoe ze was en sloot zijn ogen, dus kon ze me verder pesten. Dan verstopte ze al mijn kleding, mocht ik niet eten, negeerde ze me, koud douchen, schreeuwen dat ik lelijk was en dat ik nooit een vriendje zou krijgen en niemand van me zou houden omdat ik een lelijke chagrijn ben.
Mijn verjaardag werd nooit gevierd. Op mijn zestiende verjaardag deed ze een zelfmoordpoging. Ik kan me niet voorstellen dat je vergeet wanneer je dochter jarig is. Elke dag was ik bang voor thuis, voor haar en wat ze nou weer verzon om me te pesten. En mijn vader beschermde mij niet. Achter mijn moeders rug om vertelde hij mij dat ze medicatie had en ze niet goed was. Maar wanneer ze erbij was, moest ik weer het onderspit delven. Jaloers keek ik uit mijn slaapkamerraam naar alle blije mensen met hun kinderen. En ik heb deze ouders en dit leven.
Ik besloot dat ik weg moest, maar ik was een bang en onzeker meisje en weglopen vond ik eng. Dus focuste ik me op school, ik haalde mijn diploma en studeerde af op mijn 21e. En toen was ik weg. Ik heb mijn HBO-diploma opgehaald want een uitreiking met een vrouw die me niet eens succes wenste en zei “je haalt het toch niet” zag ik niet zitten. En weg was ik; op mezelf gaan wonen. En toch probeerde ik een familieband op te bouwen en bleef ik de goedkeuring van mijn ouders zoeken. Op mijn 25e verjaardag belde ik zelf maar naar huis omdat het al 16.00 uur was en ik nog niets gehoord had van mijn ouders. Mijn vader nam op en feliciteerde me en riep mijn moeder. En ik hoorde mijn moeder zeggen dat ze niet met me wilde praten. En toen brak er iets in mij. Ik heb toen het contact verbroken met mijn ouders. Vanaf die dag probeerde ik niet eens meer mijn verjaardag te vieren en is het de dag dat ik ouder word, meer niet. Ik heb geprobeerd met de rest van de familie contact te houden en heb een paar mensen het verhaal verteld. Iedereen koos de kant van mijn ouders, want je kind missen is het ergste wat er is. En omdat mijn broer schizofreen is, hebben ze het al moeilijk. Mijn verhaal werd aan de kant geschoven en ik dus ook.
Toen kreeg ik eindelijk een leuke vriend. Ik kocht een huis voor ons en hij had een droom om een onderneming te starten. Hij had schulden en weinig geld. En ik hielp hem, ik dacht: jouw droom is mijn droom. Dus hij droeg heel weinig bij en ik regelde zijn belastingzaken en administratie. Hij kwam uit de schulden. Zijn droom kwam uit: na zes jaar lang moeite te doen, lukte het met de onderneming. Ik was zo trots, hij verdiende goed en was gelukkig met zijn werk. Nu konden we eindelijk werken aan onze toekomst. Maar nee... nu hij alles heeft, is zijn liefde voor mij over. En al die jaren ging het om hem. Mijn dromen zijn niet verder gekomen dan een belofte. Hij heeft er nooit zijn best voor gedaan. Nu ben ik dus alleen. Zonder familie, zonder de man waar ik nog intens van hou en zoveel vrienden heb ik niet. Elke dag huil ik en als ik alleen eet, kan ik soms geen hap nemen door alle tranen. Ik probeer wel af te spreken, maar mensen hebben het druk of zeggen op het laatste moment toch af. Ik ben zo bang voor Kerst en Oud en Nieuw alleen.
Ik vraag me zo af waarom geluk mij steeds overslaat? Heel mijn leven moet ik met andere mensen hun geluk vieren. Bruiloften, geboorten en verjaardagen, maar het is nooit mijn beurt. Iedereen gaat vroeg of laat weg van me. Wat is er toch mis met mij? Ik kan er niet meer tegen. Het enige wat ik wil is dat iemand van me houdt en er voor me is. Ik heb het talent om mezelf te redden, maar ik kan niet meer. Ik heb me altijd afgevraagd waarom mijn moeder niet voor haar kinderen wilde blijven leven. Waarom ik niet goed genoeg was. Maar blijkbaar ben ik dat voor niemand want deze eenzaamheid gun ik mijn ergste vijand niet.
Ik lees de Bijbel vaak om kracht uit het lijden van Jezus te halen. En ik heb vaak het idee dat God mij straft omdat ik mijn ouders moet eren. Of dat ik niet getrouwd ben en dit mijn straf is. Ik bid elke dag om vergeving en kracht. Maar ik blijf verdrietig en ik heb alleen kracht voor mijn baan. Wat kan ik doen? Ik weet het niet meer. Ten einde raad stel ik deze vraag. Ik ben zo alleen, iedereen heeft mij de rug toegekeerd.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Dank voor je brief en het vertrouwen dat je schenkt. Ik heb je leven al lezend geprobeerd mee te beleven. Een intens verdrietig leven. En toen aan het eind las ik: “…iedereen heeft me de rug toegekeerd.” Zo eindigt je vraag. Boem! Punt! Uit! Alles voorbij.
En hier ga ik nu juist beginnen. Want, lieverd, zo is het niet. Het lijkt zo te zijn. Maar nu zeg jij: ”Punt uit!!!” Met heel je bestaan. Dwars door alle nood en ellende heen. “Punt uit!!!” Met drie uitroeptekens! Een punt er achter. Ik ga nu leven! Niet omdat anderen zo blij met me zijn of zo lief voor me zijn, of zo hartelijk doen. Nee, maar omdat ik er aan ga als ik zo verder ga. En dat wil ik niet. Het leven is zo de moeite waard. Ik ga beginnen om te leven. “Heere God, geef me de kracht om te kunnen leven. Geef me de wil om te kunnen vechten tegen alles wat op me af komt”. Je gaat weer vechten! In je ellende studeerde je af op je 21ste jaar, geweldig! En nu ga je, biddend, verder met de Heere. Het van Hem verwachtend en niet van mensen. Met mensen val je om, maar met de Heere NOOIT! Vertrouw op de Heere, met heel je hart en met heel je verstand. Kijk niet meer terug op wat zoveel pijn deed, maar richt je blik op de Heere Jezus. Ga niet redeneren, maar vertrouw op Hem! Het zal best wel eens hard knokken zijn, maar je hebt bewezen in je leven dat je het kunt en…je hebt een trouwe Held aan je zij.
Hartelijke groeten en heel veel zegen toe gebeden.
Je mag me mailen en bellen.
Nellie van Dooijeweert- van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik hoop zo dat je nog eens het ware geluk mag krijgen bovenal het geluk van de Heere. Sterkte
Wat is dit erg en veel wat jij hebt meegemaakt! Echt ik vind het een wonder dat je nog zover gekomen bent, als je bent! Je bent een sterke, dappere vrouw! En nu weet je het even niet meer?! Heel logisch... het word hoog tijd dat je steun krijgt van anderen. Mevr. van Dooijeweert bied aan dat je bij haar terecht kunt! Heb je hulpverlening gehad om alles te verwerken?
Ik geloof niet dat God je straft omdat jij je ouders niet hebt geëerd! Je hebt er alles aan gedaan om een goede relatie met jouw ouders te krijgen. Hierin heb je het onmogelijke van jezelf gevraagd!
Je hebt er alles aan gedaan om het goede voor jouw vriend te zoeken, maar hij heeft gebruik of misbruik gemaakt van jouw goedheid en jou weer laten vallen. Het zou goed zijn als je daarin ook met hulp van hulpverlening of anderen gaat kijken hoe/of je zoiets in de toekomst kunt voorkomen. Dit bedoel ik niet als een verwijt, ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben! Maar als je uit zo'n situatie komt, is het moeilijk om het geven en ontvangen in goede balans te krijgen.
God wil echt niet dat jij je zo ongelukkig voelt, daarom is het heel goed dat jij deze vraag gesteld hebt. Ik hoop dat je mensen gaat zoeken/vinden die jou helpen hieruit te komen. Die jou helpen om weer lichtpunten te gaan zien. Ik zal voor je bidden. Enne... als je wilt mag je mij ook mailen. Ik zou graag iets voor je willen betekenen. Groetjes van Heleen (ahhk76@gmail.com)
En Hij verbindt z' in hunne smarte,
Die, in hun zonden en ellenden,
Tot Hem zich ter genezing wenden!! Dit vers kwam bij mij naar boven toen ik je verhaal las. Hij kan jou pijn, jou verdriet verzachten.. Hij kan je ondersteunen in je verdere levensweg. Roep Hem aan in de dag der benauwdheid en Hij zal je uithelpen!
Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd en heb ik zelfs een kindje gekregen. Op het moment dat ik de moed kwijt was geraakt werd ik gezegend met een lieve man. Geef niet op. Je bent zo sterk! En je bent het zo waard! Je bent niet minder dan wie dan ook. Het kost tijd en strijd om dat te gaan geloven maar het kan. Zoek hulp bij een psycholoog, maar klamp je vooral vast aan Hem. Hij is er altijd, hoe eenzaam jij je ook voelt. Hij was er ook bij toen je al die pijn moest lijden en hield je overeind. Probeer vast te houden aan psalm 42:5(berijmd). De Heere zal uitkomst geven, echt waar! Hij is bij je.
Heel veel sterkte toegewenst
