Vraag
Ik ben jonge vrouw van 20 jaar en ik heb regelmatig behoorlijk last van sociale faalangst. Wanneer ik in een omgeving ben waar ik me fijn en gewaardeerd voel gaat het prima en voel ik mezelf ook goed, maar er hoeft maar iets te gebeuren of ik klap helemaal dicht. Er komt dan bijvoorbeeld een leidinggevende binnen of iemand maakt een wat vervelende opmerking en dan gaat het fout. Het is net of er een stemmetje is die steeds zegt, jij kan het toch niet, ze vinden je toch niet aardig, zeg nou maar niks want als je het fout zegt vinden je ze allemaal dom. Deze dingen zorgen er voor dat ik me somber en verdrietig voel. Het liefst blijf ik soms de hele dag in bed liggen, maar ik weet dat dit niet kan. Als ik me zo voel heb ik soms zo een behoefte aan een knuffel of iemand die vertelt dat ik wel oke ben...
Ik vind het daarnaast heel moeilijk om deze (en andere gevoelens) te uiten. Ik houd het allemaal voor mezelf en als iemand toch iets merkt gooi ik het op slecht geslapen of ongesteld worden. Dit doe ik zelf bij familie of goede vrienden. Ik kan er gewoon niet toe komen om te vertellen dat ik me rot voel, terwijl ze dat wel tegen mij vertellen en ik dat dan ook helemaal niet raar vind ofzo. Alleen mijn persoonlijk begeleider op school weet het, dit omdat ze daar achter kwam na een lastige periode tijdens mijn studie. Ik schaam mezelf ervoor dat ik nog altijd last heb van faalangst, ik vind dit meer iets voor kinderen op de middelbare school bijvoorbeeld, maar ik voel me ook schuldig dat ik me soms zo somber voel. Als je kijkt naar wat ik allemaal heb zou hier toch geen reden voor moeten zijn; ik heb alles wat ik me maar wensen kan. Ik ben gezond, heb lieve vrienden en familie, een leuke studie enz.
Ik heb op school al gesprekken gehad over faalangst en een faalangstcursus gevolgd. Op zich waren deze goed, maar ik heb er niet veel aan gehad. De cursus sowieso niet, dan zit je in een groep met mensen en dan zeg ik toch dat het goed gaat, of ik maak het veel kleiner dan dat ik het voel. Tijdens de gesprekken en de cursus werd er vooral veel aandacht aan sociale vaardigheden en bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen besteed. Maar ik denk zelf dat hier niet echt het probleem zit. Het is niet zo dat ik niet weet om te gaan met feedback of dat ik niet weet welke technieken je moet gebruiken om te ontspannen. In theorie weet ik het en in een rollenspel gaat het ook prima. Het is meer dat ik dit niet kan toepassen in de praktijk omdat als ik in een voor mij nare situatie kom ik helemaal verstijf. Ook zijn het veel meer mijn gedachten en somberheid wat het voor mij moeilijk maakt. Ik heb dit aangegeven op school maar zij geven aan dan ook niet veel meer te kunnen doen. Het liefst zou ik gewoon iemand hebben die vooral is naar me luistert en met me meedenkt.
Nu is mijn vraag wat ik hier nu het beste mee kan doen. School geeft aan dat ik maar nog eens een cursus moet doen, maar dit zie ik niet zitten, het kost me vooral veel energie en levert niet heel veel op... wat is nu het beste?
Antwoord
Beste jonge vrouw,
Je beschrijft helder en duidelijk wat je bezighoudt. Wat goed dat je op school iemand deelgenoot er van hebt gemaakt en dat je een cursus hebt gevolgd. Ik zou je willen vragen of je ook de oorzaak van deze faalangst weet, dat kan ik niet goed uit je verhaal opmaken. Veel angsten worden veroorzaakt door onverwerkte emoties. In de meeste gevallen ben je je er niet eens bewust van dat je deze onverwerkte emoties hebt. Het kan ook zijn dat er in het gezin van herkomst hoge eisen aan je gesteld werden en dat je nooit fouten mocht maken. Kortom, de moeite waard om dit te onderzoeken. Je mag me hiervoor benaderen als je hierover verder wilt spreken. Veel cursussen en gesprekken zijn erop gericht om de klachten te verminderen. Goede hulpmiddelen zijn inderdaad ademhalingsoefeningen, houdingsoefeningen. Maar dat brengt je nog niet bij de oorzaak.
Verder zou ik je willen zeggen dat sociale faalangst ontstaat in jouw denken en dat jij degene bent die faalt wanneer je toegeeft dat je hebt gefaald. Je bent een uniek persoon met je eigen ideeën, gedachten, emoties, etc. Zodra je jezelf gaat afvragen of je het in de ogen van de ander wel goed doet, ga je verder en verder bij je eigen bron vandaan.
Ik zou je willen aanraden om iemand in je omgeving te zoeken die je echt vertrouwt en aan wie je je verhaal kunt doen. Je hebt al het voordeel dat je lieve vrienden en familie hebt. Als je het lastig vindt, kun je ook diegene een mail of een appje sturen. Dit zou de drempel kunnen verlagen.
Verder wil ik je meegeven wat Jezus deed toen Hij angstig was. Hij bad tot Zijn hemelse Vader. Ik hoop ook dat je bij Hem je zorgen en je twijfels kwijt kunt. Hij is een Hoorder en Verhoorder op het gebed.
Wijsheid en sterkte toegewenst,
Willem Nijhof
Dit artikel is beantwoord door
W.T. Nijhof
- Geboortedatum:07-09-1985
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Berkenwoude
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werker met eigen praktijk voor maatschappelijk werk en psychosociale hulpverlening www.praktijkcompass.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Kan iemand, liefst de heer Nijhof, dit nader verklaren?
Niemand faalt, dat vinden we alleen zelf. Als we tegen onszelf zeggen: wat heb ik dat toch (weer!) stom gedaan, ik doe ook nooit iets goed bv, dan faal je omdat je dat denkt! Je moet je gedachten ombuigen: ik had het beter op een andere manier kunnen doen, dat weet ik dan voor een volgende keer. Dan leer je van je "fouten", je bereikt er dus iets goeds mee en faal je niet!
Maar als je jezelf toestaat jezelf de grond in te boren (poe wat een zin met 3 x je, klopt volgens mij niet maar ik hoop dat het duidelijk is
Gods liefde drijft de vrees uit. Meid, ik denk dat je hiermee naar de Heere moet. Jezelf leren waarderen heeft jou niks geholpen, want je gelooft in leugens. Zodra je voor je gevoel in een 'onveilige' situatie komt komen de leugens, je neemt ze aan en klapt dicht. Weet je wie deze leugens influistert? Satan. Hij ziet een gat in je wapenrusting, je hebt de gordel der waarheid niet aan! En de helm des heils niet op! Hierdoor verwond je steeds.
De ham-vraag is: ken je Christus als je Borg? Dan is de waarheid dat jij door de Vader net zo geliefd bent, als Jezus. Dan gaat het niet meer om wie je zelf denkt dat je bent, om jouw zelfbeeld maar welk beeld heeft Hij van jou. Dat moet je als waarheid leren aanvaarden. Want je hoeft je door niemand te laten beoordelen dan door God alleen. Dan kun je je wapenrusting leren aandoen. Dan mag je God vragen of de Heilige Geest je in alle waarheid zal leiden. Of Hij jou wil laten zien en laten geloven hoe Hij over jou denkt.
Dan kun je de helm des heils opzetten: je gedachten onder de heerschappij van Christus leren brengen en Gods bescherming verwachten over je gedachten. Dan mag je leren dat God jou leven zo bestuurd en bewaard dat niets of niemand jou iets kan doen.
Ik zou zeggen: zoek iemand die je kan leren de wapenrusting te dragen, die je kan leren wat God zegt over jou.
En heb je Hem niet aangenomen als Borg? En verlang je wel naar Hem?? Neem Hem vandaag nog aan! Ga gewoon als de verloren zoon naar huis (in gebed), belijd en zeg: hier ben ik! Ik heb U nodig in heel mijn leven. Maakt U er wat van want mij lukt het niet. Heere, ik verwacht alles van U!
Gods liefde die de angst uitdrijft en satan die je gedachten zou influisteren: dat is een visie die ik niet Bijbels vind (vaak gebaseerd op 1 tekst) en geen ruimte schept voor het feit dat de vraagsteller de angsten heeft. Niet alles is op te lossen met therapie en niet alles is op te lossen met geloof in God. We leven in een gebroken wereld.
Angst is een van de basisemoties waarvan het goed is dat we het kunnen voelen. Soms is angst namelijk heel functioneel, wat aanzet tot vechten of vluchten. Dus, niet alle angst is van satan. Daarnaast zijn er verschillende fysieke problemen die angstgevoelens kunnen veroorzaken, denk aan een te snel werkende schildklier. Ook niet per se iets van satan, wel vervelend en vaak is aan zo'n ziekte gewoon iets te doen. Daarmee ga je dan naar de huisarts. Daarnaast zijn sommige mensen wat angstiger aangelegd dan anderen. Het kan dan deels een karaktertrek zijn. Ook niet per se iets van satan.
Angst zoals de vraagsteller die beschrijft, kan je behoorlijk in de weg zitten. Verschillende factoren kunnen van invloed zijn op het ontstaan ervan: niet goed met angst leren omgaan, vervelende gebeurtenissen in het verleden, het gezin waarin je bent opgegroeid maar ook negatieve gedachten die je jezelf (onbewust) hebt aangeleerd. Aangezien de vraagsteller een faalangstcursus heeft gevolgd en beschrijft dat ze last heeft van haar gedachten, kan ik me voorstellen dat ze die met haar huisarts bespreekt. Die heeft vast goede ideeën over hoe verder te handelen.
Aha, op die manier. Dank voor je uitleg.
,,Verder zou ik je willen zeggen dat sociale faalangst ontstaat in jouw denken en dat jij degene bent die faalt wanneer je toegeeft dat je hebt gefaald.''
''Kan iemand, liefst de heer Nijhof, dit nader verklaren?''
Sociale faalangst ontstaat in je denken. Dat kan bijvoorbeeld komen door negatieve denkpatronen die je vroeger thuis in je jeugd hebt aangeleerd en het kan ook zijn dat je van aard wat onzeker bent in je karakter en mogelijk ben je dan ook wat introvert. Het kan ook een combinatie zijn van zulke verschillende factoren, die elkaar dan versterken en in stand houden.
O werkt het vaak met de psyche van de mens.
Je kunt met sommige schematherapie (5g) je bewust worden van je gedachten en die na verloop van tijd ombuigen naar positievere gedachten, al heeft dat wel tijd nodig.
''Dat jij degene bent die faalt, wanneer je toegeeft dat je faalt''
Zodra je dus toegeeft dat je faalt, heb je gefaald. Nu kun je ook falen zonder het toe te geven. Maar hij bedoelt waarschijnlijk dat je zo beheerst wordt door je gevoel en je negatieve denkpatronen en dat dit je gevoel weer beïnvloed.
Als dat faalgevoel niet steeds aanwezig is is alles leefbaarder voor je.
Vandaar zijn opmerking erna ''Je bent een uniek persoon met je eigen ideeën, gedachten, emoties, etc. Zodra je jezelf gaat afvragen of je het in de ogen van de ander wel goed doet, ga je verder en verder bij je eigen bron vandaan''.
Je verliest je eigen identiteit uit het oog door je steeds te vergelijken met anderen en krijgt daardoor steeds faalgevoelens. Leer dus jezelf zijn, want je bent uniek.
Het gebed waar de heer Nijhoff blijft tenslotte wel het belangrijkste.
Als we vrede met God hebben is het leven ook makkelijker en heb je ook meer vrede met jezelf. Maar ook dan zal je (een deel van) je eigen karakter blijven behouden en de gevolgen van de zonde zullen we in dit leven blijven ervaren.
Als we vrede met God hebben en we onze identiteit hebben in Christus is ons leven ook beter en heb je ook meer vrede met jezelf. Paulus zegt dan ook "Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij; en voor zover ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven." (Galaten 2:20)
Maar ook dan zal je (een deel van) je eigen karakter blijven behouden en de gevolgen van de zonde zullen we in dit leven blijven ervaren.
Ben het met je eens.
