Vraag
De laatste tijd heb ik elke dag momenten dat ik bang ben voor de dood. Niet omdat ik bang ben voor het oordeel, want ik weet dat Jezus voor mijn zonden betaald heeft. Maar het is meer een angst van hoe het zal zijn om te overlijden, hoe dat zal voelen, wat er daarna zal zijn. Ik weet dat ik dan voor eeuwig bij de Heere mag zijn, maar tegelijkertijd zorgt het begrip eeuwig bij mij ook voor veel vragen: kan dat wel, eeuwig blijven leven voor Gods aangezicht? En er is ook een stemmetje achter in mijn hoofd die bij zoveel twijfels zegt, zie je wel, het christelijk geloof kan helemaal niet waar zijn, hoe kun je nou in iets geloven dat niet bestaat?
Het is op dit moment absoluut niet zo dat Gods woord niet meer tot mij spreekt, want dat doet het juist wel. En er zijn regelmatig vluchtige momenten op een dag dat ik weet dat God tot mij spreekt en dat Zijn Geest in mij woont. Maar een poos later zijn er weer die vragen en twijfels. En hoe harder ik ze probeer weg te drukken, hoe meer dat ze naar boven lijken te komen. Ik wil helemaal niet zoveel vragen hebben, maar juist ook hierin op God vertrouwen. Hoe kan ik dat doen?
Antwoord
Of ik je een compleet en afdoende antwoord kan geven weet ik niet, maar bij het overwegen van je vraag komen er verschillende dingen bij mij boven. Ik schrijf ze maar gewoon neer. Hopelijk heb je er wat aan:
1. Elke gelovige heeft op zijn tijd aanvechting. Luther heeft er sterk de nadruk op gelegd dat juist door de aanvechting ons geloof versterkt, onze kennis van God verdiept wordt. We worden als het ware door de aanvechting naar Christus toe gejaagd en moegestreden en gebutst komen we in de schuilplaats Christus terecht. En daarin laat God ons ook des te meer ondervinden Wie Hij voor ons is. Aanvechting kan bij verschillende christenen verschillende vormen aannemen. Bij jou heeft ze kennelijk de vorm die je beschrijft.
2. Een gelovige wordt nooit helemaal gelovige. Je blijft met twijfels en ongeloofsgedachten geconfronteerd worden. Van buiten en van binnen. Dat stemmetje waar je het over hebt is er bij veel gelovigen. Is het een van de knechtjes van Satan? Of zijn het gewoon je eigen gedachten? Maar je hebt er mee te maken. Het feit dat de geloofswerkelijkheid niet logisch en begrijpelijk is wordt dan voor ons opeens een probleem. Terwijl het geen probleem hoeft te zijn, want God staat boven de logica en gaat boven ons begrip. Anders zou Hij geen God zijn.
3. Op God vertrouwen is en blijft een tere zaak. Wij worden geroepen om God te vertrouwen. Hij geeft ons zoveel grond voor dit vertrouwen. Maar we hebben het niet in ons eigen arsenaal zitten en we blijven afhankelijk van het werk van Zijn Geest. Daar is het gebed ook zo belangrijk bij. We bidden niet alleen tot God IN geloof, maar we bidden ook OM geloof. Om erin vast gehouden te worden. Om erin versterkt te worden. “Verlaat niet wat Uw hand begon, o Levensbron, wil bijstand zenden.” Het weten van het geloof zonder een levend gebedsleven wordt zomaar een wankele zaak. Het gebed is hier toch ook het ademen van onze ziel. En als iemand een tijd weinig of niet ademt, hoe is het dan met hem? Verslap dus niet in het gebedsleven.
4. Wat je ook soms beangstigt is de realiteit van de dood. En de dood kan ook angst geven. Niet voor niets zegt Paulus: de laatste VIJAND die te niet gedaan wordt is de dood (1 Kor. 15). Wij hebben geen ervaring met de dood en als we er doorheen moeten hebben we al het bekende en vertrouwde moeten achterlaten en we moeten het helemaal hebben van God die onze ziel behoudt en ons lichaam weer zal doen opstaan. Maar het geloof in God mag daar ons ook rust in geven. Ik las zopas over Henry Durbanville, een Schotse dominee uit het verleden, die het verhaal vertelde van een oudere vrouw in zijn gemeente. Ze woonde in een afgelegen stuk van Schotland. En ze zou graag de stad Edinburgh willen zien. Maar ze was bang om de reis erheen te maken, want om er te komen moest ze met de trein over een spoor door een lange donkere tunnel. Op een dag werd ze door de omstandigheden genoodzaakt om naar Edinburg te gaan. En terwijl de trein naar de stad raasde werd ze steeds meer gespannen. Maar voordat ze bij de tunnel waren viel de vrouw afgemat door haar bezorgdheid in slaap. Toen ze wakker werd hadden ze stad al bereikt. Zo mogen we vertrouwen dat het voor christenen ook zal gaan als we door de dood heen moeten.
5. Twijfels en vragen wegdrukken helpt vaak niet en hoeft ook niet. Het is beter om ze onder ogen te zien en bij de Heere te brengen. Gods Woord brengt ons terecht. Soms door ons inzicht te verdiepen en ons een antwoord te geven. Soms door ons de vragen af te nemen. Als christenen aanvaarden we toch ook dat de meeste kennis op ons ligt te wachten na dit leven. Dan zullen we kennen, zoals we door de Heere gekend zijn.
Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
