Moeite met toekomstige man van mama

Mijn moeder heeft een vriend. Hij is moslim. Hij gelooft wel dat Jezus gestorven is voor onze zonden, maar niet dat Hij de zoon van God is. Ze gaan nu binnenkort trouwen in een moskee voor God, maar niet voor de gemeente. Ben je dan wel echt getrouwd of is de plicht van het registreren bij de gemeente iets van deze tijd?

Ik vind het ook niet leuk dat ze gaan trouwen. Ze hebben al heel vaak ruzie gehad, zo erg dat ze hem dan uit huis zette en dat de buren aangifte moesten doen omdat ze er overlast van hadden. Ze heeft toen ook gezegd dat ze niks meer met hem te maken wilde hebben. Hij was een slechte man en ik moest uit zijn buurt blijven enz. Daarna was het opeens weer goed en zei ze dat ze dit had overdreven om zo een andere man te ontmoeten en hem jaloers te maken. Ik vond dat belachelijk.

Vorige week zei ze opeens dat ze in binnenkort een ‘verlovingsfeest’ gingen houden, zodat ze voor het geloof getrouwd waren. Ze zijn nu ongeveer anderhalf jaar samen. Ze zei dat ze heel erg van hem hield en dat ik haar hierin moest steunen, ik heb immers toch geen andere keus. Maar ik zie nu wel een beetje tegen het verlovingsfeest op. Hij is nog getrouwd met zijn eigen vrouw waarschijnlijk, maar zegt nog met haar samen te wonen vanwege schulden en zijn kinderen, waar mama nooit echt eerlijk met mij over heeft gesproken. Toen ik zei dat ze de relatie beter kon stoppen werd ze boos op mij en kreeg ik overal de schuld van.

Hij heeft verteld dan hij één keer in de week alleen slaapt, zodat hij zijn toekomst in dromen kan zien. Als zijn toekomst er slecht uitziet, dan brengt hij offers en zijn moeder in Afrika ook. En hij draagt een ring voor bescherming of zo. Ik snap niet waarom mensen geen genoegen kunnen nemen met alleen God. Hij raadpleegt volgens mij ook de hoge machten, iets van occultisme. Door hem is mama ook meer gaan drinken. Dat deed ze eerst ook wel, maar nu nog meer.

Mama en ik zijn beide gelovig. Mama zegt dat we katholiek zijn omdat ik gedoopt ben, maar ik weet niet precies wat wat inhoud, dus ik noem mezelf gewoon een gelovige in God en dat Jezus Zijn Zoon is en gestorven is voor onze zonden. Mama gelooft dat ook, alleen lijkt ze dat niet serieus te nemen. Maar ik wil niet over mama oordelen, want we maken allemaal fouten.

Ik kan nog niet het huis uit (dat ga ik pas als ik ga trouwen) zodat mama niet alleen hoeft te zijn. Dus ik zou dan nog zeker vijf jaar met de vriend/man van mijn moeder moeten samen leven. Wat ik vooral vervelend vind is dat ik steeds ontbijt klaar moet maken voor mama en voor haar vriend. Voor mama vind ik het niet erg. Als mama een keer weg is moet ik ontbijt voor hem maken. Maar daar heb ik nooit echt wat van gezegd, want dan voel ik me zo’n probleemkind of dan lijkt het net alsof ik in opstand kom.

Ik weet ook niet hoe de God hier tegenaan kijkt. Ik weet dus niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil wel blij voor mama zijn. Na talloze mislukte relaties lijkt ze iemand te hebben gevonden, maar ik ben gewoon niet blij met die persoon die ze heeft gevonden en die manier waarop mama dingen doet en regelt. Hoe moet ik hier mee omgaan? Een zestienjarig meisje.

Beste zestienjarige,

Zo jong nog en met zulke moeilijke zaken geconfronteerd... Helaas kun jij je moeder niet tegenhouden, ook al zou je dat wel willen. Je moeder is volwassen en verantwoordelijk voor haar eigen leven, ook al maakt ze in jouw ogen fout op fout. 

Wat ik echter niet zo goed begrijp is, dat je denkt dat jij jouw moeder alleen laat, terwijl die vriend er is. Je kunt het huis nog niet uit, zeg je. Waarom niet? Waarom pas over een jaar of vijf? Als je zestien bent is het inderdaad heel erg jong om zelfstandig te zijn, maar ónmogelijk is het niet. Heb je misschien andere familie: broer(s)/zus(sen), oma/opa, tantes/ooms bij wie je eventueel een poosje kunt intrekken als je moeder haar trouwplannen doorzet?

En dan nog iets: hoe komt het, dat jij niet tegen je moeder durft te zeggen dat jij niet voor haar vriend het ontbijt wilt klaarmaken? Je bent heus niet direct een ‘probleemkind’ als je jouw eigen gevoelens en gedachten bekendmaakt, hoor. Of voel je dit als een soort van dwang, omdat het ontbijt klaarmaken jóuw taak in het huishouden is? Bespreek dan met je moeder dat je graag een andere taak wilt, zeker als de huishouding verandert van twee naar drie personen. Je komt niet in opstand, maar je komt op voor jezélf ... en dat hoort toch bij volwassen worden?

Weet je, jij schrijft wel een lange brief, maar ik krijg de indruk dat hij nog veel te kort is... klopt dit? Zoek een vertrouwd iemand in jouw eigen omgeving met wie je eens zou kunnen praten! 

Óf schrijf me nog maar eens!

Marijke Rots

Ps. Over de vriend schrijf ik niks aan je, want daarover gaat jouw eigenlijke vraag immers niet.

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven