Gevoelens van boosheid in geloofsbeleving

Vraag aan ds. Droger. Vanuit mijn eigen ervaring met autisme (Asperger) met een katholieke achtergrond, vraag ik mij af of uit onderzoek blijkt of er naast angst, steun en vreugde in de geloofsbeleving, ook gevoelens van boosheid zijn? Is het gezien de enorme verdeeldheid van godsdienstige overtuigingen, de onduidelijkheid van de theologische wetenschap, de relatieve onverklaarbaarheid van God en Zijn werken, de ontoegankelijkheid van de geloofsgemeenschap en in het algemeen de staat van de wereld waarin ik (als gehandicapte nota bene) geboren ben, beschaafde boosheid niet een vruchtbaarder houding in de geloofsbeleving?

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor je vragen! Ik zal proberen er een antwoord op te geven.

Je eerste vraag is of er uit onderzoek blijkt of er naast angst, steun en vreugde in de geloofsbeleving, ook gevoelens van boosheid zijn bij mensen met autisme. Ik ken alle onderzoeken natuurlijk niet, maar ik denk dat deze vraag met “ja” te beantwoorden is. Ik denk dat er bij mensen met autisme boosheid in de geloofsbeleving kán ontstaan, als Bijbelteksten (met beeldspraak) niet duidelijk zijn, als de liturgie van een kerkdienst plotseling wordt veranderd of als er voor je in het kerkgebouw iets gebeurt wat je geweldig prikkelt. En misschien zijn er nog wel meer voorbeelden aan toe te voegen. Mensen met autisme hebben soms een plotselinge heftig opkomende boosheid, die heel vervelend is voor hen zelf en soms ook voor anderen. 

Je tweede vraag is of een beschaafde boosheid niet een vruchtbare houding in de geloofsbeleving is. Ik denk dat er momenten kunnen zijn, waarop je oprecht boos kunt zijn in je geloofsbeleving. Bijvoorbeeld als de Naam van de HEERE naar beneden wordt gehaald of Zijn dienst belasterd en beschimpt. Dan mag er wat mij betreft iets van heilige toorn in je opkomen omwille van de eer van de HEERE. Maar voor de rest zou ik zeggen: laat boosheid maar zo veel mogelijk uit onze geloofsbeleving weg mogen blijven. We gaan bij boosheid snel de verkeerde kant op door dingen te zeggen die niet juist zijn (ook tegen God), of we raken in een geestelijke verwarring en daardoor geestelijk duisternis. Als we aan het woord van Paulus denken dat de zon niet mag ondergaan over onze boosheid (Ef. 4:26), wat wil zeggen dat we hooguit één dag boos mogen zijn, zou ik zeggen: laten we maar bidden om vrede in onze geloofsbeleving, en blijdschap en overgave aan de HEERE en Zijn leiding. Daar komen we veel verder mee!

Ik hoop dat ik je vragen zo goed heb beantwoord.

Hartelijke groeten!
Ds. C. J. Droger