Mijn moeder is analfabeet

Mijn moeder is analfabeet. Dat komt omdat ze vroeger slecht kon leren en ze had specialer onderwijs nodig, maar dat kon haar moeder niet betalen. Daardoor heeft ze dus nooit naar school kunnen gaan. Omdat ze analfabeet is laat ze mij dus het meeste schrijven. Ze gaat nu ook een keer per week naar school om te leren lezen en schrijven. Mijn probleem is nu dat mijn moeder mij alles laat schrijven en daar zitten ook dingen bij die niet goed zijn. Mijn moeder gebruikt sommige mensen; dan vraagt ze om geld. Op een keer moest ik schrijven dat haar moeder ziek was en dat ze daarvoor geld nodig had om haar op te gaan zoeken in het buitenland en om voor haar zorg te betalen. Ik werd hier erg boos en verdrietig om, vooral omdat ze het mij liet doen. Ik wilde het echt niet, maar was bang om nee te zeggen.

Mijn moeder kan heel boos doen. Dan gaat ze schreeuwen, dreigen en zegt ze alle kwetsende dingen die je maar kan bedenken. Ze merkte dat ik boos was, dus ze vroeg ze wat er was. Ik zei dat ze dit niet kon maken om mensen zo te gebruiken. Ze werd toen heel erg boos op mij. Ik mocht me er niet mee bemoeien. Vervolgens voelde ik me weer schuldig, wat vaak gebeurt. Maar als ik er dan aan terug denk, denk ik: waarom zou ik me schuldig moeten voelen, eigenlijk zit mama fout. Wat mama doet is verkeerd. Maar toch laat ik het altijd maar of voel ik me schuldig.

En zo gaat het door bijvoorbeeld met haar vriend. Ze had een relatie met hem, maar toch zat ze met andere mannen te flirten. En als ik haar er dan op aanspreek wordt ze meestal boos en zou ik geen respect hebben voor haar. Ik moet soms ook seksueel getinte sms’jes sturen, wat ik helemaal niet wil. Maar ik moet het wel doen van mama, anders krijg ik op mijn kop. Maar bega ik dan zelf die zonden ook? En dan zegt God: eer je vader en je moeder en dan vind ik dat soms heel erg moeilijk, want mama kan soms zo fout zijn en zo gemeen en dan ben ik een slecht kind of dan heb ik geen respect of ben ik waardeloos en dat is dan als ik iets niet wil doen wat zij mij vraagt.  Dan vraagt ze zich af waarom ik geboren ben of dat ik kan oprotten. Dat veroorzaakt enorme geestelijke pijn bij mij. Meestal probeer ik op een respectvolle manier tegen haar in te gaan als ze onredelijk is, maar dan moet ik er meestal bovenuit schreeuwen omdat ze dan zo hard schreeuwt. Ik weet niet of dat dan onrespectvol is?

Ik help ook in het huishouden met afwassen, schoonmaken, boodschappen enz. Als mijn moeder in het weekend weg gaat en ik thuis ben, dan doe ik wel wat ze me vraagt, want dan moet ik meestal schoonmaken of boodschappen doen. Toch vraag ik me af wat God er van vindt. Ik ben zeker niet perfect en zo wil ik ook absoluut niet overkomen, maar soms denk ik: doe ik het wel goed? Moet ik niet nog liever zijn of nog gehoorzamer, of mama nooit tegenspreken. En dan nog een vraag: neem ik zo niet de zonden van mama over als ik haar gehoorzaam in het sturen van die berichten?

Lieve dochter,

Wat een liefde heb jij voor je moeder. De manier waarop je over haar schrijft laat zien dat je erg veel van haar houdt. Logisch dus dat je het moeilijk vindt om iets voor haar te doen wat je liever niet wilt doen.

Een moeder en een dochter hebben een bijzondere band. Een band voor het leven. Maar op een moment moet elke moeder haar dochter loslaten. Dochters worden namelijk zelfstandig denkende wezens, met hun eigen identiteit, persoonlijkheid en overtuigingen. Dat is bij jou ook gebeurd. Dat betekent niet, dat een dochter minder van haar moeder houdt – of een moeder minder van haar dochter! Dat is heel belangrijk om je te realiseren. Maar jullie hebben samen een patroon ontwikkeld, waarin jouw moeder heel afhankelijk van jou is geworden. Terwijl ze nog wel jouw moeder is en jou dus vertelt wat je wel of niet moet doen. Dat is niet in evenwicht: jij hebt geen ruimte voor jouw eigen mening en principes. Terwijl je die wel hebt...

Je houdt van je moeder. Je wilt haar ‘eren’, zoals de Bijbel leert. Maar ‘eren’ is niet altijd hetzelfde als gehoorzamen. Als je moeder iets van je vraagt wat jij eigenlijk niet wilt doen (niet uit ongehoorzaamheid, maar vanuit jouw eigen overtuiging!), brengt je moeder jou in een heel moeilijke positie.

Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik niet dat jouw moeder dit patroon uit zichzelf kan doorbreken. Ze is echt heel afhankelijk van jou en ze lijkt daar wel aan gewend te zijn. De enige die dit patroon kan doorbreken, ben jij...

Weet jouw moeder wat jouw behoeften en verlangens zijn? Weet je moeder hoe moeilijk jij het vindt als ze dingen van je vraagt die je liever niet wilt doen? Ik vind het ongelooflijk knap dat je dit zo goed onder woorden weet te brengen. Het laat zien dat jij een sterke vrouw bent. Dat jij niet oppervlakkig bent en dat je bewust nadenkt over je keuzes. Vanuit een diepe liefde en toewijding (en dát is wat ‘eren’ is!) voor je moeder.

Ik denk dat jij je moeder meer in haar waarde laat door je eigen grenzen duidelijk aan te geven. Nu weet ze niet hoe moeilijk het voor jou is. En ze mag dat juist wel weten.

Daarnaast denk ik dat het goed is, dat je hier met iemand over gaat praten. Iemand die goed weet hoe dat nou werkt tussen moeders en dochters en die jou kan helpen om je eigen identiteit te vinden. Want dat is best lastig als je jaren in een bepaald patroon hebt gezeten. Dat is niet de schuld van je moeder of die van jou, het is iets wat is ontstaan. En je kunt het doorbreken.

Ik bid voor jou dat God jou helpt in deze lastige situatie en ik weet dat Hij zielsveel van Zijn beide dochters houdt.

Een lieve groet,
Cocky Drost

Dit artikel is beantwoord door

drs. C. A. W. Drost

• Geboortedatum:
  02-06-1981
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Rhenen
• Status:
  Inactief

6 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven