Vraag
Mijn man en ik hebben regelmatig discussies/ruzie, maar doordat we hier verschillend mee omgaan (ik blijf lang doorgaan en hij wil juist niet praten en loopt dan vaak weg), loopt de spanning geregeld hoog op.
Gisteravond hadden we op bed weer onenigheid. Mijn man zei al heel snel dat ik stil moest zijn en dat hij wilde slapen, terwijl ik het belangrijk vond om er nog even over door te praten, omdat het me erg dwars zat. Ik geef toe dat ik het hem misschien wel erg lastig heb gemaakt doordat ik zei: “Ja, jij wil slapen, maar ik wil praten. Dus ik blijf gewoon praten.” Maar hij werd zo boos dat hij me uit bed schopte (ik viel letterlijk op de grond) en zei dat ik maar weg moest gaan. Toen ik toch weer in bed stapte, sloeg hij me in mijn gezicht. Hij zei erbij dat hij het bewust deed en dat het mijn eigen schuld is. Uiteindelijk is hij zelf beneden op de bank gaan slapen.
Hoewel ik er lichamelijk niks aan over heb gehouden, was ik wel erg geschrokken en voelde ik me vernederd. Pas heeft hij me ook al een harde duw in mijn borst gegeven. Wat moet ik hiermee? En wat moet ik hiervan vinden? Waarschijnlijk ben ik ook wel wat te ver gegaan, dus ik kan enerzijds wel begrijpen dat hij zich een keer niet kon beheersen, maar ik vind persoonlijk lichamelijk geweld wel ver gaan, zeker gezien het feit dat hij er geen spijt van heeft. Wat adviseert u mij te doen?
Antwoord
Beste mevrouw,
Ooit de uitdrukking gehoord: “iemand het bloed onder de nagels vandaan halen”? Daar moet ik aan denken als ik uw verhaal lees.
Wat u moet doen? Niet (in eerste instantie) naar het gedrag van uw man kijken, maar naar dat van u zélf! Ja, waarschijnlijk bent u ‘wel wat’ te ver gegaan (en dat bedoel ík ironisch!). Als ú zich anders gedraagt, gaat uw echtgenoot dat ongetwijfeld vanzelf ook doen. Nú reageert hij uit pure onmacht. En al is lichamelijk geweld zeker niet goed te praten, hij heeft op deze momenten géén ander ‘middel’, denk ik. Woorden werken niet... hij gaat door het lint, zoals u dat net daarvoor ook deed op úw manier.
Nee, ik praat zíjn gedrag niet goed, maar het uwe ook zeker niet! U lokt zijn reactie uit en dat is net zo kwalijk. Hoe te veranderen? Om te beginnen moet u beseffen, dat u hém niet kunt veranderen. Een zwijgzame man gaat echt niet praten omdat zijn vrouw vindt dat het zo nodig moet. U kunt uw eigen houding wél veranderen: nee, niet door conflictmijdend weg te lopen, maar door op een ánder en zeker ook rústig moment te vertellen wat u dwarszit (of dwars zat). Daarbij maakt de toon de muziek: géén discussie, géén geschreeuw, maar een gesprék. Het zal wat oefening vergen, vooral omdat er regelmatig conflicten zijn geweest, die niet op een ‘leuke’ manier zijn opgelost.
Is het eerstvolgende conflict wéér vlak voor het slapengaan, zegt u dan op rustige toon: “ik begrijp dat je moe bent, je moet morgen ook vroeg weer op. Maar... zit me toch wel dwars en ik wil er graag over praten. Kunnen we dat morgen doen, als je van je werk thuiskomt?”
U maakt iets lekker te eten en opent het gesprek met “ik vind, ik denk, ik voel.” Géén beschuldigingen of verwijten, maar zogenaamde ik-boodschappen die duidelijk maken wat een en ander met ú doen. Succes er mee!
Nog een tip: leest u ook eens het boek van Gary Chapman “Als sorry niet meer helpt”, of “De andere kant van de liefde” of “Liefde helpt.” Óf al deze drie boeken: ze zijn zeer leerzaam!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb ook een echtgenoot die uit een meningsverschil wegloopt, omdat hij dit thuis regelmatig verkeerd af had zien lopen.
Ik heb moeten leren om dus niet door te blijven gaan als ik gelijk wil krijgen.
En hij moest leren om niet weg te lopen, dat is nl. onvolwassen gedrag dat een gefrustreerde reactie kan uitlokken.
Maar deze mevrouw hoeft niet te accepteren dat er lichamelijk geweld aan te pas komt!
Wat ik merk uit uw vraag is dat u door blijft gaan als u het gevoel hebt niet op één lijn te zitten met uw man of dat hij u niet erkent. Hierdoor gaat u nog meer praten om dat wel te bereiken. Hierdoor komen jullie in een neerwaartse spiraal. Uw man verzet zich nog meer en u blijft maar doorgaan. Mijn idee is dat u gehoord wilt worden, dat u uw man wil overtuigen of dat hij zich in uw standpunt verplaatst. Als hij dat niet doet wordt u nog bozer. Waarom kunt u het niet verdragen dat jullie niet hetzelfde denken op dat moment? Waar bent u bang voor?
Er is maar één remedie voor deze situatie: stap eruit voordat u allebei te boos bent. Dus wanneer u merkt dat u er met uw man niet uitkomt! ga niet door maar neem afstand. Ga ff wat anders doen. Een boodschap, de was. En pas wanneer uw gevoel van boosheid is gezakt kunt u pas weer het gesprek aangaan. Meestal is het dan allemaal al veel minder erg.
En geloof me, vlak voor het slapengaan is het slechtste tijdstip dat u kiest voor een gesprek. Mannen zijn over het algemeen van kop in kussen en slapen. Als u dat gaat verstoren, wordt uw man erg boos. Alhoewel hij dit een paar keer verkeerd geuit heeft, maar het zegt wel iets van zijn frustratie.
Dus stap uit de situatie en stel voor er later over te praten. En probeer conflictgesprekken vlak voor het slapengaan te mijden. Hou het dus ontspannen 's avonds. Ga niet in op opmerkingen waar u zich aan ergert. En snijdt zelf geen gevoelige onderwerpen aan.
Jezus Sirach 25, 20
al moet ik wel zeggen dat er nog wel meer middelen te bedenken zijn als iemand slaan/ het bed uitschoppen......
En geen excuus ?
Ik wens je veel sterkte maar houd voor ogen dat geweld nooit normaal is binnen een relatie!
Kom je er niet samen uit, zoek dan hulp, al is het alleen maar voor jezelf, om beter met jouw man te leren omgaan. Want je hebt kans dat hij niet mee wil, als hij met jou praten al zo moeilijk vindt.
Ik wens je sterkte en wijsheid!
Indien nodig, lijkt het mij het beste om inderdaad zelf afstand te nemen en in het vervolg zult u mij aantreffen op een hoek van het dak. Het nadeel hiervan is dat anderen soms 112 gaan bellen omdat ze denken dat ik eraf wil springen, maar na enig debatteren wordt wel duidelijk waarom ik er vertoef.
Het is beter te wonen op een hoek van het dak, dan met een kijfachtige huisvrouw, en dat in een huis van gezelschap. (Spr.21:9)
"...zeker gezien het feit dat hij er geen spijt van heeft."
Hij en niemand anders is verantwoordelijk voor zijn handelen. Fysiek geweld heeft geen plaats in een huwelijk, daar is geen enkel excuus voor te bedenken.
dan is er geen ruimte meer om elkaar te vernederen.
Als u daar geen weet van hebt zou ik daar maar mee beginnen
Het patroon wat deze mevrouw beschrijft, is iets wat heel veel stellen ongewild gebeurd. Het is een steeds terugkerend patroon. De vrouw blijft praten, ze zoekt de verbinding (op emotioneel gebied). De man vlucht weg, het is te bedreigend, hij klapt dicht, hij is vastgelopen. Zo ontstaat er een 'achtervolging'. In die situaties zijn er 2 verliezers.
Dit komt uit de theorie van EFT, Emotional Focust Therapie. De canadese onderzoekster Sue Johnson heeft zich bezig gehouden met wat het nu is, wat er gebeurd als stellen zo'n ruzie hebben en in een terugkerend patroon belanden. Zij kwam er achter dat het te maken heeft met een verbroken verbinding. En die verbinding is zó belangrijk. Het is een hechting die je wilt maken aan je partner. je eerste hechting maak je aan je ouders, de volgende 'grote' hechting probeer je te maken met je partner. Als dit mislukt, of deels lukt... ontstaat er zo'n felle ruzie. Terecht dat deze mevrouw zo boos wordt, haar behoefte aan hechting (ten diepste) wordt niet beantwoord. Terecht dat deze meneer vlucht, zijn hechtingsbehoefte wordt evengoed niet beantwoord.
Sue Johnson bedacht 7 'gesprekken' die stellen kunnen voeren, van de oppervlakte naar de diepte, om zo samen te komen tot een goede hechting. Het advies dat mw Rots hier geeft is simpelweg het begin.
Het is heel boeiend om het boek hierover te lezen, het heet: 'Houd me vast', van Sue Johnson dus. Ik was zo verbaasd toen ik hiermee in aanraking kwam. Zij krijgt het op deze manier voor elkaar om zo'n 80% van alle stellen met relatieproblemen te helpen. Omdat haar aanpak de kern raakt: de verbroken verbinding en de hechtingsbehoeften.
Geweldig vond ik om te begrijpen dat dit ook echt is wat God wil. Hij ís Zelf verbinding (3-eenheid) en wil ook verbinding met ons, mensen. Hij wenst dat mensen met elkaar ook in goede verbinding komen. Sue Johnson heeft zo, onwetend misschien, iets heel moois gedaan.
Voor christenen is deze theorie in een training gegoten, de 'houd me vast' training. www.houdmevast.nl Voor ons was dit een heel effectieve, diepgaande training, aangepast op het niveau waar je als stel 'gebleven' bent. Praktisch, maar het raakt de diepste kern.
Ik ben er nog steeds enthousiast over en verbaasd over mijn 'verkooppraatje' hier, maar wie weet, kunnen meer mensen er iets mee.
