De band Trinity

Hoe hebben we te staan tegenover de band Trinity?

De band Trinity maakt 'worldbeat', muziek waarin traditionele muziek uit allerlei landen of culturen, in hun geval met name uit Zuid-Amerika, maar ook uit andere, wordt samengesmolten met popmuziek. Hun teksten zijn veelal sociaal bewogen. Op concerten en festivals willen ze vooral “een feestje te bouwen.” Sinds een tijdje spelen ze ook in theaters waarbij ze je willen meenemen op een “muzikale wereldreis.” Als dit nou alles was, dan zou ik zeggen: ik zou het niet maken tot je muzikale dieet, maar je kan het best eens luisteren. Het zijn prima muzikanten. Maar het blijft iets van de wereld, het is ijdelheid en zal vergaan en er zal niets van over blijven als het niet van God is (de levensles van Prediker).

Een groter probleem mijns inziens is dat het doorgaat voor christelijke muziek. Dat komt deels door hun achtergrond. In het begin speelden ze nog wel christelijke liederen, bijvoorbeeld in jeugddiensten. Dat deden ze een tijdje maar daar kregen ze genoeg van. “Jeugddiensten willen we niet meer”, zegt Elbert beslist. “Daar werden we niet meer blij van.” Niek: “We hadden niet meer voldoende ruimte.” Johan: “We willen gewoon lekker muziek maken,” aldus een artikel in Trouw. Ze noemen zich dan ook niet (meer) een christelijke band, maar een band die uit christenen bestaat. In de teksten worden God en Jezus niet meer genoemd. Het zit wel eens verborgen in de tekst maar niet meer openlijk, aldus de zanger. Ze willen ook aantrekkelijk zijn voor niet-christenen en die vatten de tekst dan anders op en dat is ook prima, zeggen ze. De muziek is voor zowel christenen als niet-christenen, net zoals brood bij de bakker.

Ondertussen worden ze nog wel steeds in veel christelijke media gepresenteerd als een christelijke band en daar gaan ze blijkbaar graag in mee. Ze zeggen een zoutend zout te willen zijn in de wereld. Probleem is uiteraard dat dit niet werkt. Door de wereld gelijkvormig te worden trek je niemand uit de wereld (Rom 12:2, Gal 1:4). “Als het zout zijn kracht verloren heeft wordt het nutteloos”, zegt Jezus in Luk 14:33-35. En Jezus zegt dat Hij gekomen is om scheiding te brengen (Matt 10: 32-39). Wie een vriend van de wereld wil zijn is een vijand van God (Jak 4:4). Het is goed je in de wereld te begeven om mensen tot discipelen van Jezus te maken (Matt 28:19), maar niet om met de wereld mee te doen en één van hen te worden.

Anderhalf jaar geleden speelden ze in het kader van 10 jaar PKN het nummer Fiesta Celestial (Hemels Feest) voor de koning en koningin. Dat heeft een Spaanse tekst die vertaald luidt: “We vieren feest met Jezus, we willen naar de hemel, allemaal verenigd voor het feest voor de komst van Christus, kom naar het feest, het is tijd om te vertrekken. Kom, zie en dans, kom naar het feest. Het volle leven wacht u hier vandaag.” In de bijbehorende video zie je ze dan feest vieren.

Maar dit is blijkbaar een feest zonder God. Geen dankzegging, geen aanbidding, geen verheerlijking van Zijn Naam. Is dit tot eer van God? En hoeveel mensen komen er op hun concerten die ze laten meeklappen met dit lied, die waarschijnlijk geen idee hebben wat de tekst zegt, en die goed mogelijk nog steeds op weg zijn naar een eeuwige veroordeling in plaats van naar de hemel?

In een interview door Andries Knevel met de zanger van Trinity komt een beetje zijn visie op geloof aan het licht. Ik wil hier niet al te veel op ingaan, maar frappant is dat hij geloof “ook een beetje massapsychologie” noemt. Geloof is in zijn visie iets vanuit de mens, een verzameling ideeën, soms gewerkt of beïnvloed door de sfeer. Zijn eigen geloof zijn de ideeën die hij zich heeft gevormd in zijn studententijd en waar hij zich sinds die tijd aan vasthoudt. En dan komt de zogenoemde ‘gok van Pascal’: baat het niet, dan schaadt het niet. Als God blijkt niet te bestaan heb je niets verloren en als Hij blijkt wel te verstaan heb je goed gegokt. Blijkbaar zitten er voor hem geen ‘kosten’ aan (Luk 14:26-33, 1 Kor 15:19).

Zo'n geloof komt helaas veel voor, maar het is een arm geloof en staat ver weg van het bijbelse geloof. Het geloof dat de Bijbel predikt is een persoonlijke relatie met de levende God, door de Heere Jezus, gefundeerd op de woorden van God, die ons overgeleverd zijn in de boeken van de Bijbel. Daardoor leer ik Hem kennen, vertrouwen en Zijn wil begrijpen. Niet door Hem te ervaren, maar door te groeien in kennis en geestelijk inzicht, gevoed door Gods woord en gebed, gewerkt door Zijn Geest. In het gebed heb ik dagelijks omgang met Hem. Ik leer Hem lief te hebben. Hij is werkzaam in mijn leven. Ik ken Hem. Ik heb intieme omgang met Hem. Het gaat er in de eerste plaats niet om 'wat' je gelooft maar in 'Wie' je gelooft. Daar hoort het 'wat' uiteraard ook bij, maar dit is verankerd in wat die 'Wie' heeft gezegd. Het is niet een vasthouden aan ideeën, aan een verhaal of aan leerstellingen, maar het is het vertrouwen van een Persoon, Hem leren kennen, een dagelijkse omgang die gepaard gaat met liefde, ontzag, eerbied en gehoorzaamheid en van Hem te willen leren. Dat is het geloof waar bijvoorbeeld ook de psalmen keer op keer van getuigen. Het begint bij een bekering tot deze God en geloof in het evangelie van Zijn Zoon. En het groeit en wordt sterker naarmate we meer met Hem leven, Hem beter leren kennen vanuit de Bijbel, we meer naar Hem luisteren en we dwars door alle voorspoed en tegenslagen heen in dit geloof leren volharden.

Maar we moeten hier wat breder kijken dan de band Trinity alleen. Er ligt een probleem onder dat speelt in een groter deel van de evangelische en gereformeerde wereld: geloof zonder bekering, vergeving zonder berouw, redding zonder wedergeboorte, verwachting zonder gehoorzaamheid, opstanding zonder oordeel. Godsdienst vervalt tot een vorm van entertainment en een middel tot een persoonlijk welbevinden.

Ik wil hiermee niet zeggen dat we iets aan het geloof moeten toevoegen, integendeel. Maar als het verlangen om werkelijk naar God te horen ontbreekt, is er dan nog wel sprake van bekering en geloof? Paulus neemt in 1 Kor 10:1-11 en Hebr 3:7-19 Israël als voorbeeld. God had hen verlost uit Egypte. Ze hadden gedronken uit de geestelijke rots die hen volgde: Jezus Christus. Maar ze konden niet ingaan, wegens hun ongeloof wat tot uiting kwam door hun voortdurende ongehoorzaamheid en hun hart dat op andere dingen gericht was. Hoe zit dat bij ons? Waar is ons hart?

Ik hoop van ganser harte dat de jongens van Trinity komen tot een levende persoonlijke relatie met de levende God, door bekering tot Hem, verzoend door het bloed van de Heere Jezus, en een groeien in kennis van Hem vanuit de Bijbel, Hem lief krijgen en gehoorzaam worden aan Hem en van daaruit hun muzikale gaven gaan gebruiken om van Hem te getuigen en vrijmoedig te spreken over dit geloof, niet in bedekte termen, maar openlijk en confronterend, niet om mensen en zichzelf te behagen maar om God te behagen en mensen tot een zaligmakend geloof te bewegen (2 Kor 5:9-11).

Ik hoop dat dit antwoord helpt.

Ontvang een hartelijke groet,
Gerard Slurink 

Dit artikel is beantwoord door

G. Slurink

• Geboortedatum:
  12-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Reformatorisch
• Woon/standplaats:
  Lahti, Finland
• Status:
  Actief

155 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven