Huwelijkscrisis

Mijn man en ik zitten hebben momenteel een huwelijkscrisis waar we niet uit lijken te komen. Een tijd geleden heeft mijn man aangegeven mij fysiek niet meer aantrekkelijk te vinden, ook stoort hij zich erg aan mijn karakter wat hem er van weerhoudt liefde voor mij te kunnen voelen. Hij houd meer van mij als van een zus, zegt hij. Ik heb zelf altijd veel van hem gehouden. Onze relatie is al sinds ons huwelijk problematisch geweest. Alle oorzaken en redenen daarvan doen nu niet terzake, daar is al veel hulpverlening aan te pas geweest.

Het probleem is nu dat mijn man altijd heeft aangegeven niet in huwelijkse trouw te geloven. Hij heeft dat ook uitgeleefd in ons huwelijk. Van zijn geloof is weinig meer over gebleven sinds we zijn getrouwd. Ook daar zijn allerlei oorzaken voor, die nu niet ter zake doen. Zijn visie op huwelijkse trouw heeft al voor heel veel spanningen en verdriet in ons huwelijk gezorgd. Echter, nu geeft hij aan mij niet meer aantrekkelijk te vinden. Wat ook gebleken is uit het min of meer ontbreken van een intieme liefdesrelatie (niet hetzelfde als even snel gemeenschap hebben).

Maar hij geeft aan dat het zou helpen als ik zou begrijpen hoe hij in elkaar steekt. Hij heeft me zijn seksuele fantasieën verteld en me daarbij gemeld dat hij niet meer opgewonden raakt zonder die fantasieën. Hij vertelde me dat het geen keus is zo te zijn, hij is gewoon zo. In ons huwelijk heb ik uit pure angst hem te verliezen al vaker dingen gedaan om hem tegemoet te komen. Ik heb me altijd erg vies gevoeld en kwam ook in gewetensnood. Ik weet gewoon werkelijk niet meer wat te doen. Meewerken aan mijn man zijn fantasieën kan ik niet, aangezien ik daar zelf zwaar mee zou zondigen. En ik kan en wil God dat verdriet niet aandoen. Maar ik heb ook drie kinderen, waardoor de kans heel groot is dat bij weigering mijn huwelijk daadwerkelijk op de klippen loopt. In familiekring zijn al veel mensen gescheiden, onze kinderen zijn daar ontzettend gevoelig voor en zeggen vaak dat wij natuurlijk nooit gaan scheiden. Ik heb ook geen familie waar ik op terug zou kunnen vallen vanwege gecompliceerde verhoudingen.

Daarnaast hou ik erg veel van mijn man. En ik kan niet begrijpen waarom hij willens en wetens tegen God in gaat met deze dingen. Het maakt alles stuk. Maar dit duurt nu al tien jaar en het gaat van kwaad tot erger. In het begin had ik hoop dat hij als christen berouw zou krijgen en zou stoppen. Maar het tegendeel is waar. Hulpverlening is geen optie, hij wijst alles af. Ik ben degene met de problemen volgens hem. Er is ook echt geen praten aan.

Ik ben werkelijk wanhopig. Het heeft op mij allemaal ook zoveel invloed gehad. Ik ben zelf door alle pijn en verdriet er geen leukere vrouw van geworden. Dat moet ik eerlijk toegeven. Ik moest denken aan het doopformulier: “Ons kruis vrolijk dragen.” Soms is me dat gewoon te zwaar en kan ik die last niet dragen. Is dat wat God verwacht van een huwelijk?

Beste mevrouw,

Wat een lang verhaal schrijft u. Met een heel trieste ondertoon. Er zijn oorzaken voor het gedrag van uw man (en ik neem dan meteen aan dat hetzelfde geldt voor úw reactie op hèm) waar u verder niet op in gaat. Dat is uw goed recht, het zou uw brief wellicht ook nog veel langer maken. En toch denk ik dat bij alles wat ik zou kunnen antwoorden, een deel van de sleutel daar in die ‘oorzaken’ ligt. Met andere woorden, wat kan ik u anders aanreiken dan hetgeen ik nu laat volgen? Ik snap heel goed dat u de oorzaken niet op het internet wil hebben, maar wellicht is dit nog iets voor u om serieus over na te denken. En misschien daarna nog weer eens contact opnemen met de hulpverlening waar u in het verleden ook bent geweest. 

Hoe kan het dat u alles wat uw man van u schijnt te vragen ‘laat gebeuren’ (als ik het zo even mag uitdrukken)? Ik heb geen idee wat u aan hulpverlening heeft gehad, maar ik zou u nú eerst aanraden om te lézen. Bijvoorbeeld over ‘grenzen in het huwelijk’ (een boek met precies ook deze woorden als titel is van Henry Cloud en John Townsend) of boeken van Cary Chapman over liefde/huwelijk. Wellicht vindt u aanknopingspunten in uw eigen leven en handvatten over hóé te handelen. Chapman schrijft bijvoorbeeld ergens over ‘onverzettelijke liefde’ in zijn boek “Liefde helpt”, als een methode om oplossingen te vinden. 

Kijk bij het reflecteren dan ook niet alleen naar de houding van uw man, maar wees ook kritisch naar uzelf. Dat gaat verder dan “door de omstandigheden geen leuke vrouw meer zijn.” U bent ónderdeel van de relatie en in het sámen leven is een en ander niet zo gegaan als verwacht en gehoopt. Al jaren lang. Waarschijnlijk geldt dit voor beiden. Bovendien is het niet zo, dat ú (alleen) kinderen hebt, maar de kinderen zijn verantwoordelijkheid van u als echtpaar! 

Misschien is het ook goed om eventueel nog eens met een ándere deskundige te praten dan u al hebt gedaan... maar dat is een keuze die u zelf moet maken, als de eerdere hulpverlening niet (meer) in aanmerking komt. Dat kán een relatietherapeut zijn, maar als uw echtgenoot niets van gesprekken wil weten, zoekt u iemand met wie ú kunt praten. Zodat u voor uzelf een en ander op een rij kunt zetten en nieuwe gezichtspunten leert zien en hanteren. Begin met een bekend iemand in vertrouwen te nemen, zoals uw huisarts. Wellicht kan hij/zij (opnieuw) voor een doorverwijzing zorgen. 

Definitieve beslissingen als scheiden kunnen immers altijd nog weer dáárna. Bedenk daarbij echter heel goed dat scheiden geen óplossing is, maar een geheel eigen niet te veranderen of terug te draaien verdriet geeft. Met alle problemen die dát weer met zich meebrengt voor u en uw gezin. 

Ik hoop, dat ik u enigszins heb kunnen bemoedigen in het ‘kruisdragen’, zoals u dat noemt. 

Sterkte toegewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven