Vraag
Al sinds groep 1 krijg ik te horen dat ik het verlegen meisje ben. Dit stond ook altijd in mijn schoolrapporten: verlegen, laat jezelf meer zien, heb vertrouwen in jezelf etc. Ook op de middelbare school kwam deze feedback steeds weer terug, evenals in latere opleidingen die ik gevolgd (en succesvol afgerond) heb. Op stages vonden ze me vaak onzichtbaar of gaven ze aan dat ik me meer moest laten zien, steviger in mijn schoenen moet staan enz. Ik heb dit vaak als negatief ervaren. Te horen krijgen dat je onzichtbaar bent, vond ik ook echt niet leuk en dat is best hard aankomen.
Ik ben van mezelf inderdaad rustig en niet een type die op de voorgrond staat, maar daar voel ik me juist prettig bij. Het ligt buiten mijn comfortzone om erg aanwezig te zijn in grotere groepen. Mijn vrienden en familie kunnen zich deze feedback ook helemaal niet voorstellen. Zij zien mij wel als (gezellig) aanwezig en zelfverzekerd. Zo ervaar ik het vaak ook. Natuurlijk zijn er situaties waar ik me wel onzeker voel, maar dan kan ik dat ook aangeven.
Echter, in situaties waarin ik mezelf wel zeker voel, beoordelen mensen me vaak nog steeds als onzeker. Zo heb ik geen moeite met het geven van een presentatie op school/werk en kan dit zonder stress doen. Bij mijn huidige opleiding worden regelmatig studenten naar voren gevraagd om iets voor te doen, uit te proberen enz. Om mezelf meer op de voorgrond te zetten, stap ik nu geregeld naar voren om het te doen. Mensen blijven echter nog steeds terug geven dat ik steviger in mijn schoenen moet staan. Ik ervaar veel druk van mijn omgeving (van mensen die mij niet goed kennen) om zekerder over te komen, meer op de voorgrond te treden etc. Door die druk word ik juist wel onzeker, want ik heb het idee dat ik niet kan voldoen aan de verwachting die mensen blijkbaar hebben.
Ik ben me ervan bewust dat ik de mensen om me heen niet kan veranderen, wel mezelf. Maar dat is tegelijkertijd het punt: moet ik dat wel doen om simpelweg aan die verwachtingen te voldoen? Ik ben tevreden met wie ik ben, hoe God mij geschapen heeft. Maar tegelijkertijd is er dan ook weer de druk die ik ervaar waardoor ik nu wel onzeker wordt (terwijl ik dat eerst niet zo was). Dit komt doordat die feedback inmiddels al 20 jaar terug komt.
Antwoord
Hallo vragensteller,
Wat voor mij duidelijk wordt uit jouw verhaal is dat je tevreden bent met met jezelf, je weet wat je wel en niet wilt en of wat wel of niet bij je past. Het lastige in dit verhaal is inderdaad de ´ander´, je stelt zelf al dat je de ander niet kan veranderen alleen jezelf. Dat klopt mijn inziens deels.
Ik ben er wel van overtuigd dat je de dialoog met de ander kan aangaan om hem of haar duidelijk te maken dat zijn feedback en of interpretatie van jouw verbale en non/verbale houding onjuist is. Je ziet jezelf als zelfverzekerd, maar de ander ziet en hoort dat blijkbaar niet. Dit lijkt me erg moeilijk om elke keer opnieuw te moeten aanhoren. Ik zou je willen adviseren om jezelf niet aan te passen aan de ander omdat zij dat willen, ik zou dat alleen doen wanneer jij dat zelf wil.
Wel lijkt het mij goed als je voor jezelf gaat onderzoeken wat nou maakt dat de ander niet de zelfverzekerdheid ziet die jij wel ervaart. Mogelijk kom je dan met gesprek op thema´s die je kunnen helpen je zelfverzekerdheid nog meer over te brengen in je lichaamstaal, zonder dat je daarbij buiten je comfortzone hoeft te komen.
Ik wens je hierbij succes,
Jan Tollenaar
Dit artikel is beantwoord door
Jan Tollenaar
- Geboortedatum:25-10-1985
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Renswoude
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Daarom wat opmerkingen:
-Veel (stage)begeleiders slaan er maar een slag naar. Ze horen de term 'je moet meer van jezelf laten zien' en dat lijkt een klinkende term om vervolgens bij iemand zoals jij op de beoordeling te zetten. Zonder zich echt in de persoon zelf te verdiepen. Zulke beoordelingen hoef je bepaald niet serieus te nemen!
-Bijbels is de term 'meer van jezelf laten zien' ook niet. Tegenwoordig draait het erg om het profileren van jezelf, terwijl de Bijbelse boodschap juist het tegenovergestelde is: ootmoed! Ons ik moet van de troon en we moeten leren elkaar te dienen in nederigheid.
-Verander jezelf niet in een persoon, die anderen willen zien, maar jij zelf helemaal niet wil zijn! Als het lukt jezelf aan te passen aan hun verwachtingen, bereik je hoogstens dat je deze mensen wat tevredener stelt, maar anderen zul je mogelijk met dit nieuwe gedrag weer teleurstellen. Zo is het nooit voor iedereen goed. Persoonlijk kan ik me soms best storen aan collega's die zichzelf behoorlijk goed op de voorgrond kunnen plaatsen. Het lijkt dan heel wat, zoals zij zichzelf en hun werk presenteren. Maar menigmaal raak je teleurgesteld als je met hun werk geconfronteerd wordt. Nee, geef mij dan liever maar die wat terug getrokken collega, die gewoon zonder al die praatjes zijn werk goed doet!
-Weet je wie kracht uitstraalt? Niet de massa die als kuddedieren allemaal één kant uitgaan, in dit geval zichzelf zo nodig moeten laten zien. Maar juist als jij je van die massa durft te onderscheiden, ánders durft te zijn en jezelf durft te blijven!
De hele wereld loopt met een masker op. Geen enkele reden om je een keurslijf te laten aanpraten. De Heere Jezus slijpt, waar dat nodig is, de scherpe kantjes wel van ons af. Hij leert ons ook om ons niet anders voor te doen dan dat we zijn.
Je kunt jezelf zijn, maar je bent altijd jezelf ten opzichte van een bepaald publiek: je ouders, je vrienden, je collega's enz. Dat brengt met zich mee dat je een bepaalde indruk maakt en dat beinvloed weer hoe anderen op je reageren.
Soms kann het, dat je door lichaamstaal wat onzekerder overkomt dan je eigenlijk bent. Dat maakt op zich niet uit, maar het kan in sommige situaties van voordeel zijn als je weet hoe je naar buiten kunt brengen hoe je je van binnen voelt.
Zelf zijn mijn ogen opengegaan door het boek "Statusspiele" van Tom Schmitt (helaas alleen in het duits). Mij was nooit bewust, dat ik door mijn gedrag het signaal gaf "ik ben niet gevaarlijk, jij bent de baas", maar het maakte veel duidelijk. Ik heb geoefend in bepaalde situaties een andere houding in te nemen.
In het begin voelt dat ongewoon, maar net als autorijden of een nieuwe taal leren gaat het na een tijdje automatisch en dan kun je gewoon jezelf zijn op meerdere manieren. In veel situaties is het aangenaam om te weten hoe je serieus genomen kunt worden als het nodig is.
