Vraag
Onze oudste dochter is bijna twaalf en begint aan haar puberteit. Van mezelf weet ik nog heel goed dat je dan enorme stemmingswisselingen kunt hebben. Van himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. Dat begint bij haar nu ook te komen en ik weet niet hoe ermee om te gaan. Ik weet niet meer hoe mijn moeder dat deed en navragen kan helaas niet meer.
Dochterlief is heel vaak chagrijnig, vaak om niks. Bijvoorbeeld vanmorgen bij het ontbijt. Ze liep even weg en volgens haar had haar broertje intussen hun bordjes verwisseld. Het zijn precies dezelfde bordjes dus wat dat betreft was er niks aan de hand. En er lag nog niks op ook. Alleen daarom zat ze een half uur met een lang gezicht aan tafel en is ze met slaande deuren naar school gegaan.
Qua karakter lijkt ze nogal op mij (helaas) waardoor we vaak botsen. Ik kan dan ook enorm opvliegen wanneer ze weer eens voor de 100e keer stuurs zit toe te kijken en zeg dan ook weleens teveel. Ik kan er niet mee omgaan en probeer het dan ook vaak te negeren, maar wat is nu de juiste manier om hiermee om te gaan? Ik kan niet continue in gesprek gaan. Ik heb er nog vier rondlopen en meestal is er ook gewoon niks aan de hand, maar het verpest wel regelmatig de sfeer thuis.
Antwoord
Beste ouder(s),
U beschrijft inderdaad gedrag dat passend is bij een meisje in de puberteit. Niet iedereen beleeft hierbij sterke stemmingswisselingen, u herkent dit echter wel van uzelf en ook haar karakter herkent u. Dat helpt. Het is ook lastig. Het is ook goed om daarover met uw dochter te praten. Zo weet ze ook dat dit erbij hoort, tegelijk kunt u ook aangeven dat het echter wel de sfeer beïnvloedt en invloed heeft op de andere kinderen. Het is goed daarin haar ook mee te laten denken. Wat helpt jou en hoe ga je er voor zorgen dat...
Het gemis van een moeder waar je niet meer even kunt navragen kan zeer groot zijn. Onvervangbaar ook door elk ander advies van vrienden of familie. Toch is het goed om ook te kijken naar anderen die met dezelfde vragen worstelen en het gesprek met hen aan te gaan. Wat helpt u hierin om rustig te blijven en te bedenken “het hoort erbij”, maar ook “dit zijn onze regels en grenzen.”
Inderdaad is het advies niet om continue in gesprek te gaan of steeds te negeren, ook niet om bij elk stuurs gezicht te denken dat je daar iets mee moet. Van belang is om zelf in een goed contact te blijven, juist ook als de stemming heel fijn is. Haar ook te helpen om zich te uiten op een manier die wel fijn is. Accepterend te zijn met alle gevoelens waar ze mee worstelt en waar ze vaak de woorden niet voor heeft. Dit is accepterend te zijn voor wie ze is, dus niet voor al haar gedragingen. Dat zijn twee verschillende dingen. Het is goed om daar bewust van te zijn en dat geeft mogelijk ook wat lucht (op de lange termijn), maar ook even tot tien tellen op het moment van een irritatie. Lucht ten opzichte van haar, maar ook ten opzichte van uzelf.
Fijn dat u zo bewust bezig bent met wat uw dochter van u nodig heeft. Maak ook gezinsafspraken, daar waar iedereen zijn best voor doet. Dan komt de nadruk wat minder te liggen op een van de kinderen. Als oudste heb je al behoorlijk wat extra verantwoordelijkheden. Het kan helpen om de druk er wat af te halen.
Met vriendelijke groet en alle goeds bij de opvoeding van uw kinderen toegewenst,
Mevr. drs. Anja Diepeveen-van der Marel
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Diepeveen- van der Marel
- Geboortedatum:19-10-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Probeer je ook wat te oefenen in humor, bijv. bij dat verwisselde bordje, dan zeg je heel verbaasd en serieus: ‘Waarom denk je dat ze verwisseld zijn? Ze zijn toch precies eender?’ Als ze dan een krasje of minuscuul scheurtje aanwijst, pak je beide borden en verwisselt ze nogmaals, terwijl je tegen je zoon zegt: of heb je er soms aan gelikt..?
Als de verhouding teveel vertroebelt, ga dan een keer samen met je dochter winkelen o.i.d.
Sterkte hoor. Er komen er nog vier. Maar als het zover is, ben je onderhand ervaringsdeskundige ;-)
Maar dat moet je puber natuurlijk wel willen. Oppassen dat je puber niet gaat denken dat het iets heel ergs is, dat gedrag, ze zou nog kunnen gaan denken dat ze psychisch niet in orde is. Dit hoort ECHT bij de puberteit!!! Zeg haar dat ook! Sommige ouders kunnen er echt een probleem van maken...(ik zeg u niet hoor) maar dat werkt juist averechts. Sterkte! Komt echt goed, ik spreek uit ervaring! Als ik nu terug kijk, dan denk....wat was nu eigenlijk het probleem, ons is het tot nu toe meegevallen!
PUBERS; BOEIEND, MAAR SOMS VERMOEIEND!!!!!!!!!
Zomaar wat vragen:
- Welke eigenschap van 1 van je medespeler zou je graag willen hebben en waarom?
-Wat maakt jou dag fijn?
-Vraag de speler links van je wat zij/hij jou kwaliteit of talent vindt?
-Wat is jou grootste ergernis? Praat daar 1 minuut over.
-Vraag je medespeler, wat jou op dit moment het meest bezighoudt in je leven.
Zorg daarom goed voor jezelf , pubers zijn inderdaad vermoeiend!
Neem je ontspanning met je man samen of lees een mooi boek voor jezelf!
Nu ik erop terug kijk, kom ik tot de conclusie dat de tijd dat de kinderen om 19.00 uur op bed lagen, je beste tijd is als ouders...al wilde ik dat toen niet zien!
Geef haar af en toe een dikke kus en knuffel. Positieve aandacht wordt later vaak herinnerd.
Als vader van 4 puberkids weet ik hoe lastig het is, maar wel zo belangrijk.
Veel wijsheid toegewenst!
Respecteer haar grenzen liever ipv het 'maar' af te doen als puberaal gedrag.
Ik begrijp dat u er nog 4 onder hebt en niet altijd tijd hebt om met haar in gesprek te gaan. Maar kom er dan later eens op een rustig moment op terug. Vraag haar wat er nu precies aan de hand was met dat bordje. En respecteer vervolgens de grenzen die zij aangeeft, ook al vindt u het onzin dat ze moeilijk doet over dat bordje.
Geef haar als oudste respect, aandacht en voorrechten. Doe leuke dingen met haar alleen. Dat zou mijn advies zijn.
Ik begrijp dat u er nog 4 onder hebt en niet altijd tijd hebt om met haar in gesprek te gaan. Maar kom er dan later eens op een rustig moment op terug. Vraag haar wat er nu precies aan de hand was met dat bordje. En respecteer vervolgens de grenzen die zij aangeeft, ook al vindt u het onzin dat ze moeilijk doet over dat bordje. "
als je dit in praktijk brengt... ben je een hele dag met je puber in gesprek en is het nog niet goed:)
het is gewoon 'maar' puberaal gedrag. Is het niet het bordje dan zijn het wel de benen van een zus die in de weg zitten onder tafel of is het niet het goede brood, is de melk te warm of juist te koud, heb je de verkeerde pasta gekocht, zit de lievelings onderbroek in de was, is de wc bezet, zit hun haar stom, stinkt er iemand uit zn mond, hebben ze de verkeerde beker, enzovoorts,enzovoorts enzooooovooooooorts .
Maar al te herkenbaar! het lijkt soms wel of ze gewoon iets zoeken om te zeuren. Humor en relativeren werkt hier het beste.Er niet teveel gewicht aangeven.
van de week las ik:
"mam..als jij uit de overgang bent en ik uit de pubertijd komt het vast allemaal goed"
Kijk maar eens om je heen hoe vaak een ouder kind alles maar moet slikken van een jonger kind. Wil natuurlijk niet zeggen dat dat bij vraagstelster ook zo is.
In de pubertijd hebben kinderen ook gewoon ruimte nodig voor zichzelf. Humor is heel belangrijk. Aandacht, liefde, waardering en respect ook.
En hoe komt dat?
Geef ik daar als ouder reden toe?
Dit lijken me meer zinvolle vragen om te onderzoeken, dan het probleem (automatisch) bij het puberende kind neer te leggen en als ouders onderling samen even (heerlijk) het hart te luchten over hoe moeilijk pubers kunnen zijn.
Zorg dat je tijd en aandacht hebt voor je 12 jarige meisje. Dit kan een heel moeilijk jaar voor haar zijn, er komt op die leeftijd veel op een kind af. En ze heeft daarbij juist haar moeder zo heel hard nodig. Breng desnoods de andere kinderen even naar een oppas of neem vrij van je werk en investeer, investeer, investeer in de relatie met je 12 jarige! Ook al zóu je een hele dag met haar in gesprek moeten, nou én? Geef haar die dag! Ga samen een dagje iets leuks doen. Prik hiervoor een vaste (zater)dag in de maand, als mama-dochterdag. Papa past op. Wedden dat de puberteit daarmee soepeler verloopt!
Veel zit tegenwoordig op TIJD vast. Neem de tijd voor je kinderen en zeker ook voor je pubers, dat is het beste medicijn tegen talloze problemen.
hoeveel ervaring heb je met pubers ;)
stel dat je 5 pubers hebt...dan kom je zaterdagen tekort:)
hansa, shaila,damy...idd humor..relaxedheid en er zelf geen groot probleem van maken. het hoort erbij...gaat vanzelf over. t is met mij en mn ouders ook goed gekomen
vragensteller heeft 5 kinderen. dat is best druk. Dan lukt het vaak gewoon echt niet om er een vaste zaterdag in de maand op uit te trekken.(en..er zitten meestal maar 4 zaterdagen in een maand dus met 5 pubers heb je een probleem.. ;) )
Buiten dat, denk ik niet dat dat nodig is.
ik heb niet gezegd dat pubers de hele dag zeuren trouwens. Maar als ze zo 'n 'bui' hebben is er niets goed. dus was dat bordje niet omgeruild was er wel wat anders wat niet goed was.Het is normaal dat pubers zulke buien hebben. ik zou me zorgen maken als dat niet zo was!
Ik denk door er steeds maar op in te gaan, extra aandacht te geven 'maak' je er juist iets van.
Ik ben een beetje allergisch voor die over de bol aai cultuur. Kom op zeg...we zijn toch zelf ook puber geweest. Ik had ook zulke buien...opgegroeid in een 'doe maar normaal dan doe je al gek genoeg' cultuur werd ik echt niet meegenomen om te winkelen omdat ik blijkbaar extra aandacht nodig had. daar was overigens helemaal geen geld voor. Als je ook gewoon leuke momenten hebt met je dochter, beste vragenstelster; dan zou ik zeggen: niets aan de hand! Hoort erbij, gaat weer over. (en ja..ik spreek uit ervaring...wij hebben ook een groot gezin) Voor nu humor wijsheid en nuchterheid gewenst!
Ik heb geleerd om niet overal op te reageren! zit soms op mn tong te bijten...maar echt...negeren van een chacherijnige bui helpt ook bij pubers.
maar ja..dat vind ik ;)
Een geweldig advies. Nog 4 kinderen te gaan en over een jaartje of 12 is het weer over..
Armen over elkaar en wachten maar.
Natuurlijk hoort het bij de pubertijd. Natuurlijk hoef je niet constant in gesprek te gaan en leuke dingen te doen. Maar er zijn genoeg mogelijkheden om de sfeer goed te houden en het voor iedereen fijner te maken. Dat noem ik geen aai over de bol cultuur, maar gewoon zorg voor de kinderen die je gekregen hebt.
Ondanks je adviezen tot nuchterheid, vind ik dat je soms wat dramatisch reageert. Vraagstelster heeft immers geen 5 pubers! Ze heeft net één beginnend pubertje en de rest is jonger. Dit meisje is bijna 12 jaar. Zit waarschijnlijk nog in groep 8, moet straks van haar (vertrouwde) basisschool af, de grotere wereld in. En wat verandert er allemaal niet meer voor een bijna 12 jarig meisje. Al die uiterlijke en innerlijke veranderingen maken dit kind mogelijk verward. Ze heeft haar moeder heel hard nodig, maar door haar gedrag maakt ze haar moeder juist radeloos. Moeder vraagt om advies en dat vind ik sterk! Iedereen hier probeert met haar mee te denken en vanuit de eigen ervaring ook advies te geven. Jij vind mijn advies niets. Dat mag. Jij bent de vraagstelster ook niet. Mogelijk kan deze moeder er wel iets mee. Daar doen we het voor, toch?
De rode lijn die ik ben gaan zien in veel problemen onder kinderen en pubers is het feit dat we in een enorm gehaaste maatschappij leven. Dat is ook merkbaar in onze gezinnen. Veel jongeren snakken naar aandacht. Niet zozeer een letterlijke aai over de bol, dat willen de meeste pubers niet eens. Maar wel een ouder die hen ziet staan, die hun gevoelens serieus neemt. En dat doe je niet als je als ouder lekker nuchter de problemen als het ware negeert.
Verder zitten er wel zo'n 30 dagen in een maand en niet alleen maar die 4 zaterdagen. In die 30 dagen met al die uren schiet er toch zeker wel eens een uurtje of wat over om even een kind wat het moeilijk heeft speciale aandacht te geven? En dan zit het hem zeker niet in dure uitjes, daar ben ik overigens zelf ook geen voorstander van, maar het gaat hem om de ONGEDEELDE aandacht die je je kind dan even kunt schenken. Dat kan ook thuis, als die gelegenheid er is.
