Vraag
Ik kan heel moeilijk over mijn gevoelens praten. Misschien komt dat doordat ik thuis van alles mee heb gemaakt en altijd alles voor mezelf hield. Ik merk alleen de laatste tijd dat ik als reactie soms dit naar mijn vriend toe uit. Hij merkt dan wat aan mij, maar dan heb ik geen zin om erover te praten. Ik weet ook wel dat praten beter is, maar er zijn zoveel dingen die anderen niet over mij weten dat ik zoiets heb van: dat hou ik voor me. Hoe kan ik hier beter mee omgaan?
Antwoord
De vraag die je stelt is een vraag die bij meer mensen leeft. Veel mensen en voornamelijk jongeren vinden het moeilijk om over hun gevoelens te praten. Hoe komt dat? Misschien omdat je jezelf, als je je gevoelens uitspreekt, teveel bloot geeft. Het is ook niet altijd zo gemakkelijk om je gevoelens te uiten. Denk aan gevoelens die te maken hebben met het geloof. Probeer maar eens onder woorden te brengen wat je ‘voelt’ als je vol mag zijn van Gods goedheid voor je of van de genade van de Heere Jezus die je heel persoonlijk ervaart. Of gevoelens van verwondering, over de natuur bijvoorbeeld. Of van verdriet over het gemis van iemand, of verdriet over je zonden. Vandaar dat begaafde mensen zich soms uiten in een gedicht, waarin ze op een bijzondere manier hun gevoelens verwoorden. Of in de muziek. Musici zijn vaak zeer gevoelige mensen. Wat het gedicht betreft, denk aan de Psalmen. Je ziet in de Psalmen “de heiligen in het hart”, zei Maarten Luther. Zou je ze ook zo in hun hart hebben kunnen kijken als ze hun gevoelens niet in Psalmen onder woorden gebracht hadden? Ik denk het niet. Waarbij komt dat ieder mens een aantal ‘vierkante meters’ heeft waar een ander niet in kan komen. Zij het dat de één meer vierkante meters heeft (de zogenaamde gesloten types) dan de ander (de open types). Op zichzelf is daar niets mis mee.
En toch zit jij er mee. En als ik het goed begrepen heb (“misschien” schrijf je, dus je bent daar niet helemaal zeker van) heeft dat onder andere te maken met van alles dat je thuis hebt meegemaakt. Wat dat “van alles” is, weet ik niet, dat schrijf je niet. Maar je schrijft dat je het soms aan je vriend zou willen vertellen. Maar als je vriend wat aan je merkt, heb je daar geen zin in. Toch heb je er geen rust mee, anders zou je je vraag niet stellen. Heb je er werkelijk geen zin in? Of durf je het eigenlijk niet? Denk je misschien dat je je teveel bloot geeft, of dat er teveel loskomt? Of ben je bang voor de reactie van je vriend? Ik stel die vragen, omdat ik niet weet over wat voor gevoelens het gaat.
Wat eventuele reacties van je vriend betreft, een goede relatie moet heel wat kunnen hebben; dus om die reden moet je niet blijven zwijgen. Of kun je het moeilijk? Je vriend komt dan teveel in je vierkante meters? Is dat heel erg? Is het niet goed om bepaalde dingen te uiten? Je kent vast de uitdrukking wel dat je van je hart geen moordkuil moet maken.
Ik zou twee dingen willen zeggen. In de eerste plaats: je zou het zo kunnen laten. Je houdt je gevoelens voor jezelf. Maar geeft je dat rust? Uit je vraag blijkt dat je die rust niet hebt. Bovendien, misschien hebben je gevoelens te maken met problemen die er thuis waren. Misschien zijn die problemen of de gevolgen daarvan (onderhuids) bij jou aanwezig. Misschien (ik noem het maar eerlijk), liggen ze op het gebied van de seksualiteit. Daarom raad ik je aan je gevoelens niet op te kroppen. Stel dat de vriendschap uitgroeit tot een vaste relatie, dan kan het komen tot een huwelijk. In dat geval is het goed dat je vriend weet welke gevoelens er bij je zijn. En heeft hij het recht om te weten van wat er vroeger bij jullie thuis was en misschien nog is. In de tweede plaats: je durft heel moeilijk over je gevoelens te praten en toch zou je het willen. Twee dingen: je mag er om bidden. Dat klinkt misschien goedkoop, maar dat is het niet. Waarom zou je niet tegen de Heere zeggen: Heere, ik zou zo graag mijn gevoelens met mijn vriend willen delen, maar ik kan het zo moeilijk, wilt U me erbij helpen. Als je dat gebed volhoudt, zal de Heere ook openheid geven, misschien niet ineens, maar wel gedurenderwijs en eigenlijk is dat wat je zou willen. En als je het moeilijk vind, zou het wat te zijn om je gevoelens aan je vriend te schrijven? Weet je dat dat dikwijls gebeurt, dat vrienden elkaar in de verkeringstijd, ook al zien ze elkaar regelmatig, schrijven, omdat ze bepaalde dingen met praten niet precies onder woorden kunnen (durven) brengen? Schrijven heeft het voordeel dat je rustig kunt nadenken hoe je je woorden zult kiezen. Je zou je vriend kunnen vragen: mag (zal) ik je eens schrijven wat ik voel of waar ik mee zit? Ik denk vast dat hij “ja” zegt. Laat je brief dan een paar dagen liggen voordat je hem aan hem geeft of stuurt. Het zou me niet verwonderen dat je vriend er heel blij mee is. Je laat iets van je hart zien, dat alleen hij mag weten.
Ik hoop dat ik de achtergrond van je vraag goed ingeschat heb. Het is natuurlijk moeilijk om het juiste antwoord te geven omdat ik je omstandigheden niet ken. Maar ik hoop dat ik je geholpen heb. In ieder geval sterkte en van harte Gods zegen toegewenst.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
