Vraag
Wat is het nut van hulpverlening? Zie het nu er niet meer van in. Alles moet ook zo snel mogelijk op tafel en is dat niet het geval, dan is er toch echt iets goed mis... Bij anderen is dat ook vaak zo. Vooral alles zo snel mogelijk zeggen, anders heeft een gesprek geen nut. Dit houdt mij tegen om hulp te zoeken. Het moet altijd zo snel..... Waarom? Waarom hebben mensen niet meer geduld? Waarom is het of ben jij al snel een te moeilijk geval als je wat meer tijd nodig hebt? Wat moet je met het leven?
Ik ben het zat. Ik weet het soms niet meer. God vergeet mij niet en is goed. Dat zeker. Maar ja, soms weet ik het gewoon niet meer. God is goed en vergevend en hulpbiedend. Alles zal meewerken ten goede. Mensen zijn alleen wel nodig en die houd ik nogal vaak op afstand... Of zij mij. Dat is ook nog al eens het geval. Helaas. Ik weet dat bij hulpverleningsinstanties de zorgverzekeraar veel invloed heeft. Ze willen snel resultaat zien, maar hoeveel en hoever gaat hun invloed? Ik heb het hier dus over het omgaan met... bij hulpverlening en daar buiten.
En als laatste: in hoeverre is pastorale hulp geschikt en hoever gaat dat? Ze zijn immers geen hulpverlener. Dit ook met betrekking tot het ambtsgeheim. Moet je zo iemand nu echt met jouw problemen opzadelen? Wat heb jij daar aan en wat moet zo'n persoon ermee? Diegene moet toch echt een zekere afstand bewaren. Hoe zit dat? Ik weet het af en toe niet meer.
Wie is God in deze situatie? Hoe is Hij hierin? In hoeverre is het besturing van God en hoeverre verantwoordelijkheid van de mens? Alles staat onder de besturing van God, maar je kunt ook niet 150 km/u rijden en, als je een ongeluk krijgt, God daar de schuld van geven. Soms weet ik het niet meer. Hoe het allemaal zit enzo. En wat ik moet doen. Wat het beste is. Afwachten of hulp zoeken? Bij hulp zoeken... op welke manier? Heeft of hebben die mensen geduld of blijkt (weer) van niet? God zorgt voor uitkomst dat is zeker, maar daar zijn ook middelen voor.
De rest wat ik kan zeggen is meer voor een persoonlijk gesprek en niet om hier online te zetten. Ga alsjeblieft niet alleen op het geestelijke in maar ook voldoende op mijn vragen. Een jongere.
Antwoord
Beste jongere,
Wat is het nut van hulpverlening? Aan de ene kant zie jij het nut hiervan nu niet meer in, maar aan de andere kant zeg je ook: "mensen zijn alleen wel nodig." Aan de ene kant, zo blijkt ook uit het verdere, heb je het met de hulpverlening wel zo'n beetje gehad, maar aan de andere kant lees ik bij jou ook de behoefte om ondanks alles geholpen te worden.
Er kan een tijd zijn in je (jonge) leven dat je het alleen niet trekt, er alleen niet uitkomt. Daar kunnen veel zaken aan ten grondslag liggen, gronden die je zelf mogelijk niet goed kunt doorgronden. Mooi dat je schrijft dat God je niet vergeet, goed is, vergevend en hulp biedend, maar, zoals je ook schrijft, we hebben zelf ook onze verantwoordelijkheid. God biedt de mens hulp door middel van de hulpverlening, mensen die met je meegaan op de weg, die naast je willen lopen, soms achter je om je een duwtje te geven in de goede richting, soms voor je lopen om je wat af te remmen. Heel belangrijk wanneer het voor je zelf soms zo zwaar en moeilijk is om verder te kunnen gaan.
Maar ja, daar ben je een (heel) beetje mee stuk gelopen, lees ik in jouw vraag. Wat nu, afwachten of hulp zoeken? Ik ken instellingen waar tijd, kosten noch moeiten worden gespaard om een hulpvrager te helpen. Natuurlijk proberen zij ook zo veel als mogelijk is zaken boven tafel te krijgen en de vragen (het doorvragen) kunnen (kan) best heel confronterend zijn. Ben je echt snel een te moeilijk geval omdat je wat meer tijd nodig hebt of zijn dat jouw gedachten? Als God zorgt voor uitkomst en daar ook middelen voor zijn, kun je dan een te moeilijk geval zijn? Is dat niet te klein denken over de uitkomst die God kan en wil geven?
In hoeverre is pastorale hulp geschikt? Voor specifieke hulpverlening schiet pastorale hulp vaak te kort en zal een pastor verder verwijzen, alhoewel een pastor, een betrouwbaar luisterend oor als het goed is, wel een stukje op jouw weg kan meewandelen en het daarbij jou ook heel goed kan doen wanneer er met jou meegedacht wordt in een persoonlijk gesprek. Zeker ook wat betreft het ambtsgeheim kun je dan ook meer zeggen dan geschikt is om online te zetten.
Ik zou in jouw situatie je aanraden om eerst eens iemand te zoeken met wie je goed van gedachten kunt wisselen over wat jou bezig houdt, met wie je over de vele vragen die je nu hebt eens wat nader kunt spreken, bij wie je je veilig voelt, zodat jouw gevoelens, jouw gedachten, jouw persoon de aandacht krijgen die jij nodig hebt, om vandaar uit samen verder te kijken wat het beste voor jou is.
Ik hoop dat ik zo, ook al is het kort, wat op jouw vraag (vragen) ben ingegaan. Wanneer je verder wat zaken aan de orde wil stellen dan kan dat altijd (anoniem) via Refoweb.
Ik wens je Gods nabijheid toe, Zijn hulp en bijstand, ook in de weg van de middelen die Hij geeft.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik vind het moedig van je dat je hulp gezocht hebt voor de moeilijkheden in jouw leven. Heel mooi dat je mag ervaren dat er een almachtig God boven staat, die het alles regeert en Wiens zegen je mag vragen over de hulp die je zoekt bij mensen/hulpverleners.
Je vraag is heel herkenbaar. Deze week nog heb ik van twee jonge mensen, en onafhankelijk van elkaar, een dergelijke vraag gehoord. Zij hebben dezelfde ervaringen, worstelen met dezelfde vragen als jij. Jouw noodkreet wordt dus inderdaad vaker gehoord.
Het is belangrijk dat je je hulpverlener leert vertrouwen. Dat het met een paar sessies begint te klikken tussen jullie. Dat is lang niet altijd het geval en sommigen blijven desondanks doormodderen en komen uiteindelijk teleurgesteld of zelfs beschadigd uit therapie. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik denk dus dat je hierin je verantwoordelijkheden moet nemen: heb jij geen vertrouwen in deze hulpverlener, zoek dan een andere.
Ook denk ik dat je mag aangeven dat het voor jou te snel gaat. En dat je mag bedenken dat jij bepaalt wat jij wel of niet zegt en niét de hulpverlener. Niemand kan jou dwingen om zaken te vertellen waar jij nog niet aan toe bent, of die jij niet wil zeggen, of wanneer er nog geen vertrouwen is in je hulpverlener.
Als je het moeilijk vindt om je gedachten en gevoelens (sneller) onder woorden te brengen, probeer dan eens op te schrijven wat je denkt en voelt. Misschien in briefvorm naar je hulpverlener, die je dan vervolgens daar voorleest. Als ze je een vraag stellen waar je niet direct antwoord op weet, geef dan aan dat je er thuis over na zult denken. Het is heel normaal, ook in het dagelijkse leven, als je even vraagt om wat meer tijd om erover na te denken, voordat je op een moeilijke vraag antwoordt.
Laat je niet opjagen en houd je eigen grenzen goed in de gaten. En bovenal, vraag de Heere maar of Hij je in therapie de woorden wil geven die je spreken moet. Als het dan niet lukt, mag je daar vertrouwend in berusten, zonder te moeten ervaren dat er met jou iets mis is. Dan is het goed zo. En als het vanzelf gaat en je je daarover verwondert, breng Hem dan maar de dank en de lof. Zo wil de Heere met jou meegaan, zelfs tot in de kamer van de hulpverlener. Vertrouw maar op Hem. Dan hoef je niets te vrezen. We hebben zo'n goede God. Met Hem kun je net als David door een sterke bende dringen.
Wat is het nut van hulpverlening? Soms is het nut dat je dingen leert, waarmee je weer verder kunt, heel praktisch in het dagelijks leven. Soms echter geeft het een ander nut, namelijk dat je stukje bij beetje na teleurstelling op teleurstelling leert af te zien van mensen en alleen nog maar de Heere over houdt. En dat is een zalig nut hoor!
Van harte Gods zegen toe gewenst.
