Onredelijk boos

Als gehuwde man van 58 jaar gebeurt het dat ik, als mijn vrouw iets zegt als ik iets doe of juist niet doe, ik blijkbaar onbewust geprikkeld wordt en om een voor mij onverklaarbare reden opeens (te) boos reageer op haar. Het gebeurt helaas (te vaak) dat ik mij er te laat bewust van wordt. Het gaat vaak over niks... Er komt dan een discussie en het wordt helaas alleen maar erger. Naderhand (na een halve dag dag) zie ik in dat ik (erg) onredelijk geweest ben en heb daar veel spijt en berouw over wat ik gedaan en gezegd heb. Ik voel mij daarna dan ook zo ellendig en waardeloos, zo'n slechte man die het niet verdient dat hij nog leeft. Ik ben wel eens bang dat ik mijzelf hierdoor wat aan zal doen. Ik wil dit helemaal niet, want mijn vrouw is lief en heel erg zorgzaam! Nu moet ik ook vermelden dat er tussen mijn ouders en ons ook al veel narigheid heeft plaatsgevonden, waardoor ik mij als oudste zoon nooit erkend gevoeld heb (al minstens 21 jaar) en ongetwijfeld onbewust (erg) boos op hen geweest ben (alleen mijn vader leeft nu nog). Mijn vraag is, waar komt dit gedrag vandaan en is er nog wat aan te doen om het leven draaglijker, in goede harmonie en liefde te leven met mijn vrouw?

Geachte meneer,

Ja, hoor, er is áltijd een weg terug van het ‘kwaad’ (als ik uw brief even zo mag samenvatten). Wellicht helpt het u om eens iets te lezen over relaties, over gedrag, over liefde. Bekende boeken zijn die van Gary Chapman. Googled (is dit een goed woord?) u zelf maar op een voor u aansprekende titel, dan hoef ik niet voor u te kiezen! 

Práchtig kan hij schrijven, zeer leesbaar en dikwijls herkenbaar. Mogelijk helpen ook enkele gesprekken met een deskundige. Als ik u was zou ik dan kiezen voor een contextueel geschoolde gesprekspartner, juist omdat u al schrijft dat uw vroegere thuissituatie invloed heeft op uw huidige leven. Want ja, natuurlijk is dat zo: onze ouders waren ons voorbeeld. Van hén hebben we veel goeds geleerd en helaas ook veel van wat eigenlijk anders zou moeten. Nu we echter volwassen zijn geworden, hebben we zélf de verantwoordelijkheid over onze daden en over de keuzes die we in het leven maken.   

Dat brengt me nog bij dit gedeelte in uw brief: “Naderhand (na een halve dag dag) zie ik in dat ik (erg) onredelijk geweest ben en heb daar veel spijt en berouw over wat ik gedaan en gezegd heb. Ik voel mij daarna dan ook zo ellendig en waardeloos, zo'n slechte man die het niet verdient dat hij nog leeft. Ik ben wel eens bang dat ik mijzelf hierdoor wat aan zal doen.”

Hier moet u iets mee, en wel er vandáág mee beginnen. De erkenning dat u vooral boos bent op u zelf is al een hele stap. Zónde belijdt u allereerst aan God en daarna betuigt u uw spijt aan uw vrouw. Wie weet hoezeer zij al wácht op u!

Néé, niet de hand aan uzelf slaan, dat is geen oplossing. De volgorde is inderdaad spijt en berouw, maar daarna bekering: ómkering van een onbegaanbare weg. Ja, wie ‘schuld’ heeft moet van die schuld áf: door betaling. Genade is het te weten dat Jezus Christus díé straf gedragen heeft. Betaling (verzoening) voor ál onze zonden. Dat mogen we óók belijden, toch? En juist dáármee kan een mens vérder, ook al vindt hij zichzelf nog zo slecht! Nee, u ‘verdient’ het leven niet. U hebt het gekrégen. Net als ieder ander. Práát met uw vrouw. Laat haar deze brief en mijn antwoord lezen. Ga sámen (in de naam van Jezus) op zoek naar harmonie in uw (huwelijks)leven.

Ik hoop, dat ik met dit antwoord u een klein stukje op weg heb mogen helpen! Misschien is het kort en onbevredigend, maar in de openbaarheid van het internet is het lastig om anoniem verder met u ‘in gesprek te gaan’. Uiteraard kan dat wel op een andere manier (in eerste instantie ook via Refoweb). 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven