God kwijt

Ongeveer drie jaar geleden kwamen de gedachten waarom ik eigenlijk nog naar de kerk zou gaan. Het zegde me eigenlijk allemaal niets, ondanks dat ik belijdenis had gedaan, getrouwd was in de kerk en mijn kinderen had laten dopen. Nadat ik het besluit had genomen dat ik die zondag voor het laatst naar de kerk zou gaan, gebeurde er iets wat voor een ommekeer zorgde.

Die zondag was het de eerste keer dat ik ging begrijpen waar het nou om ging en leek het wel of de preek over mijn ging. God kreeg opeens een grote plaats in mijn leven en het voelde soms of ik een nieuwe wereld had gevonden waarvan ik het bestaan niet had geweten. Na veel strijd ben ik een jaar later aan het Heilig Avondmaal gegaan en mocht ik weten dat Zijn bloed ook voor mij vergoten was. Ik heb in deze periode veel aan de dominee gehad, gesprekken gevoerd en de nodige vragen die per email werden beantwoord.

Maar nu heb ik het gevoel of God er niet meer is, dat alles een vergissing is geweest. Die strijd die ik in mezelf voel: bestaat God wel en is het niet beter om overal mee te stoppen? Nu kwam er laatst iemand van de Jehova Getuigen aan de deur en ben ermee in gesprek geraakt, deze mensen kennen geen strijd, zijn God nooit kwijt, geen hel en verdoemenis. De uitnodiging kwam om een keer op zondag te komen luisteren maar ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Waarom zoekt God je eerst op en verbergt Hij Zijn aangezicht daarna? Er is een soort leegheid gekomen en ik weet niet hoe die op te lossen is. Misschien zijn de Jehova Getuigen de oplossing om God weer te vinden. Ik kom uit de Ger. Gem.

Beste vraagsteller,

Je zegt in een paar regels heel veel. Je bent kerkelijk opgevoed, belijdenis gedaan (van wat ?), je hebt een vrouw van God gekregen, je bent vader geworden en hebt je kinderen laten dopen (verbondsteken en zegel!). Wat een zegeningen heb je gekregen van de HEERE! En alles onverdiend, toch? En hoe heb je deze zegeningen ontvangen? Je zegt het zelf: het zei me eigenlijk allemaal niets. Je gaat zelfs nog verder: je zou die zondag voor het laatst naar de kerk gaan en dan was het over en uit. God, bedankt voor alles, maar nu regel ik het verder zelf wel. En wat zegt God dan? Ga maar? Nee, dan gebeurt het. God grijpt weer in (de eerste keer was het in jouw doop) en Hij laat je zien dat de preek over jou ging. Wat een genade van God, een wegloper wordt in de kraag gegrepen en komt tot zichzelf. Een zondig, klein mensje tegenover een heilig en rechtvaardig God (Luk. 15:17-19). Als je zo voor God staat, ga je door je knieën, letterlijk. Geen been om op te staan voor God en toch kun je God niet missen, een nieuwe wereld. God kreeg een grote plaats in je leven. Je wordt in een strijd op leven en dood getrokken, jouw zonde en Zijn heiligheid combineert nooit. God ziet geen zonde door de vingers. Hoe dan verder? 

Tenzij...! Gods tenzij loopt altijd over de kruisheuvel Golgotha. Na veel strijd mocht je weten dat Zijn bloed ook voor jou vergoten was. Wat een wonder, vrede met God niet door jezelf maar door het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon (Rom. 5:1-11). Hij deed alles voor mij en in mij. Liefde van God door de Heilige Geest uitgestort in ons hart. In het leven met God is er echter nooit iets vanzelf. Alle gedachte aan vanzelfsprekendheid moet uitgebannen worden. De grootste bedreiging voor het geestelijk leven, is leven op wat we ontvangen hebben. Dan is het wonder er uit en hebben we God en de Heere Jezus niet meer nodig, al belijden we dat wel. Zondaar voor God worden is een grote genade, maar zondaar voor God blijven is een nog grotere genade.

Je hebt het gevoel alsof God er niet meer is, dat alles een vergissing is geweest. Strijd over: bestaat God wel en is het niet beter om overal mee te stoppen? Je spreekt steeds over je gevoel. Je voelt dit en je gevoelt dat. Maar de grond van de zaligheid is niet ons gevoel, maar de Heere Jezus Christus. Alles buiten Hem is zandgrond. En dat is nu precies wat de Heilige Geest doet, ons alles afnemen wat niet rust op de Heere Jezus en Zijn volbracht werk (lees 1 Joh. 1 en Joh. 15:1-8). Dat is pijnlijk voor ons gevoel, maar zo noodzakelijk om uit Jezus te (leren)leven. Met vallen en opstaan. De Heere Jezus Zelf heeft ons voorgeleefd hoe we vrucht dragen. Hoe droeg Hij vrucht?  Stervend! Hij werd als een tarwekorrel gezaaid. En tarwe draagt dan pas vrucht wanneer de korrel in de aarde sterft en daardoor een nieuwe aar en graan geeft. Zo is het ook in het leven van Zijn gemeente (Joh. 12:24-26). Hij moet wassen (groeien) en ik minder worden (Joh. 3:30). Dat gaat heel ons leven door. Hier ben je nooit gearriveerd. Wil je vrucht dragen, moet je dicht bij de Heere Jezus blijven. Strijd is geen bewijs van leven met de Heere Jezus, maar strijd hoort er wel onlosmakelijk bij. Dat is Zijn erfenis. We zijn gasten en vreemdelingen, en hoe meer je dat bent, hoe meer heimwee er is naar de thuiskomst, naar de stad van God.
 
Is God er niet meer voor je? Bestaat God wel (Psalm 73 en 77)? Vlucht dan met al je zonden en zorgen, met al je vertwijfeling en gevoel van verlatenheid tot de Heere Jezus. Zeg het maar dat het een grote puinhoop is in je hart en dat je dreigt onder te gaan en dat je het niet meer voor elkaar krijgt. O, God, het was zo goed en nu heb ik niets meer. Wat denk je, zou Jezus met zo’n zondaar raad weten? Waarom zoekt God je eerst op en verbergt hij Zijn aangezicht daarna voor je? Wat denk je zelf? Het heeft maar één doel, alles in jezelf verliezen en Hem, Jezus alleen, overhouden. En de Heilige Geest heeft maar één verlangen om zondaren bij de Heere Jezus te brengen. Zie op de Heere Jezus, want zonder Hem kun je niets. Lees Rom. 7 en 8, Joh. 15 en 16, Psalm 42 en 130.

Waar je ook aan twijfelt, twijfel niet aan Jezus’ liefde, trouw en macht. Hij zegt het:  ”Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. Neemt Mijn juk op u , en leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.” En het geloof stamelt dan: “Heere Jezus, U bent het alleen en volkomen, ook voor mij, en ook nu.”

En wat betreft die Jehova’s getuigen. Ze loochenen de Drieëenheid van God en dus ook dat de Heere Jezus de enige en eeuwige Zoon van God is, die in deze wereld kwam om zondaren zalig te maken. Lees de Geloofsbelijdenis van Athanasius eens, hoe die over de Drieëenheid schrijft. Zo mooi en voluit naar Gods Woord. Graaf dagelijks in de schat van het Woord van God en je zult ervaren dat God door Zijn Woord en Geest ons zo wil leren. 

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven