Droefheid en blijdschap bij bekering

Graag aan ds. C. Harinck. Zonder te oordelen wil ik een vraag stellen. Waarin zit het verschil tussen mensen die een getuigenis afleggen op bijv. YouTube van hun bekering, veel blijdschap tonen en Christus snel kunnen aannemen, tegenover bijvoorbeeld mensen in de HHK, Ger. Gem. en GGiN die niet gelijk een getuigenis afleggen als de Heere hun stil zet. Vaak gaan ze dan verdrietig en schuldverslagen over de wereld. Ik vind het verschil zo groot met die filmpjes en wat ik bij de mensen zie die bij ons aan het avondmaal gaan. Waar zit dat nu in?

Beste vraagsteller,
 
Wanneer we naar de Schrift luisteren, merken we steeds dat de bekering van mensen niet zonder emoties verloopt. Het Woord raakt dan ons hart en dit blijft niet zonder bepaalde gevoelens. Deze gevoelens zijn velerlei, maar zouden we kunnen terugbrengen tot droefheid en blijdschap.  Dit zijn dan ook de twee gevoelens die de Heidelbergse Catechismus noemt in zondag 33. Er is de ervaring van  een hartelijke droefheid over de zonde en een hartelijke vreugde in  God door Jezus Christus. 

Om nu wat meer tot je vraag te komen. In evangelische kringen wordt veel gesproken over blijdschap en het loven en prijzen van God. In bevindelijk gereformeerde kringen wordt veel gesproken over droefheid en verslagenheid over de zonde. 

Nu weten we ook dat hoorders zich aanpassen aan de prediking. Wat en hoe gepreekt wordt heeft invloed op hun spreken over de bekering. Maar afgezien van dit alles, moeten we zeggen:  In het licht van de Bijbel en de Catechismus moeten beide elementen  aanwezig zijn. Wanneer het alleen gaat over blijdschap en de droefheid over de zonde wordt  gemist, kun je niet spreken van een waarachtige bekering. Maar wanneer men alleen spreekt over droefheid en verslagenheid en niets weet van de vreugde vanwege het heil van Christus, kun je  eveneens niet spreken van een  waarachtige bekering.
 
Ds. C. Harinck