Vraag
Ik heb na de bevalling een middelmatige postpartum psychose gehad. Vanaf die tijd kerk ik niet meer in de Ger. Gem. Eerst kon ik het echt niet vanwege moeheid en niet goed kunnen denken. Ook heb ik tijdens mijn psychose vreemd gedrag vertoond richting de kerkenraad, hierdoor is een conflict ontstaan. Er is toen via mijn familie besloten dat er pas weer contact zou plaatsvinden als ik weer hersteld zou zijn. Alleen de dominee zou contact onderhouden. De dominee heeft voor meer dan een jaar terug een keer met mijn man gebeld, daarna is er geen contact meer geweest. Misschien is hij erg druk, toch vind ik het niet fijn.
Nu kerk ik al ruim een jaar in de PKN en mijn man met de kinderen in de Ger. Gem. Af en toe gaat mijn man ook naar de PKN. Ik heb erg veel moeite met de leer van de Ger. Gem. En dan met name dat er bijna geen weg naar de hemel is. Ik zeg ook altijd maar: “Ik geloof niet meer in de hel, want daar ben ik al geweest.” We hebben een positief gesprek gehad met de dominee van de PKN. Nu durven we de stap niet te zetten omdat we bang zijn voor de reactie van onze familie.
Waarom heeft onze eigen predikant zo goed als geen belangstelling getoond tijdens mijn ziek zijn? Moet ik zelf een gesprek aanvragen of toch maar gewoon ons lidmaatschap opvragen en dan met stille trom vertrekken? Ik mag dan wel een psychose gehad hebben maar ik ben verder gewoon een normale moeder met lieve kinderen.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Ik begrijp dat het gelukkig weer goed mag gaan. Het zal zeker een moeilijke tijd voor je zijn geweest, en voor jullie gezin. Reden om nu dan dankbaar te zijn, dat de Heere weer herstel heeft gegeven.
Ik kan geen eindadvies geven en dat wil ik ook niet: ik ken de concrete situatie niet, wat er is voorgevallen, enz. Wel kan ik mogelijk wat gedachten aanreiken om eens te overdenken.
Er is een conflict ontstaan. Conflicten kun je alleen oplossen door met elkaar in gesprek te gaan. Daarbij hebben wij mensen de neiging om op de ander te blijven wachten: die moet het initiatief nemen. Dat is niet goed. Je ervaart een conflict. Probeer dan ook een initiatief te nemen om tot een gesprek te komen.
Waarom jullie dominee niet geweest is, of verder geen contact gezocht heeft weet ik natuurlijk niet. Maar ik merk dat je wel in gesprek gaat met een predikant van een andere gemeente en niet met je eigen predikant. Probeer de moed te verzamelen om hem eens te bellen en te vragen of hij langs wil komen.
Je schrijft dat er in de Ger. Gem. bijna geen weg naar de hemel is. Ik ken jullie gemeente niet, maar dat zou wel erg zijn. Het is trouwens toch wat wonderlijk gesteld met de weg naar de hemel. Enerzijds is er een grote deur, net als bij de tabernakel: de toegang was zeer breed! Dat wil zeggen: er is geen zondaar te groot, of hij kan zalig worden. Anderzijds zegt de Heere Jezus, dat er een enge, smalle poort is en een smalle weg. Het luistert blijkbaar toch nauw. En dan zijn er ook nog weinig mensen die door die enge poort naar binnengaan. Dat zegt de Heere niet om ons te ontmoedigen, maar juist om ons aan te moedigen: Strijd om in te gaan!
Ongetwijfeld zijn je ervaringen in de psychose vreselijk geweest. Maar het is niet goed om te zeggen dat je in de hel geweest bent. Temidden van alle ellende zag je de bewarende hand van God niet, maar hij was er wel. In de hel is de bewarende hand van God niet. Daarom zou ik zeggen: wat je meemaakte was vreselijk, maar hoe ontzaglijk veel vreselijker moet de hel wel niet zijn. Denk daarbij aan het lijden van de Heere Jezus, aan Zijn worstelen in Gethsemane en aan het kruis. Dat moet ons erg voorzichtig maken in ons spreken over het ervaren van de hel.
Dan de kerkgang. Als gezin gescheiden optrekken is erg ongezond. Daar is een oplossing nodig. Daarom is een gesprek met jullie eigen predikant zeker gewenst. Probeer dat in alle vriendelijkheid te doen, ook al ben je misschien zenuwachtig. Overstelpen met verwijten blokkeert meteen ieder gesprek. Je zou de volgende strategie kunnen gebruiken:
a. Ik zie. Je vertelt wat je in de achterliggende periode nu gezien hebt: tijdens je ziek zijn is er geen contact geweest. Je hebt je door de psychose vreemd gedragen en daardoor is een conflict ontstaan. Dat is natuurlijk nooit je bedoeling geweest (naar ik aanneem).
b. Ik voel. Je vertelt wat dit met je deed: je hebt het contact gemist. Het was allemaal moeilijk en je had hulp en belangstelling nodig, ook geestelijk. Je hebt het als pijnlijk ervaren dat er geen bezoek geweest is.
c. Ik wil. Je vertelt wat je graag zou willen: dat het conflict wordt opgelost. En dat je graag zou horen hoe je nu zalig kunt worden, ook in de preken, omdat het voor je gevoel lijkt alsof het vaak zover weg is, zo onmogelijk.
Op deze manier kun je zeggen wat je dwarszit, zonder dat je de ander aanvalt.
Tenslotte: wat je ook doet, laat het een zaak van gebed zijn. En wees daarin heel eerlijk. Wij mensen hebben vaak de neiging eerst een beslissing te nemen en dan te bidden of de Heere het wil zegenen. Dat is niet de goede manier. Diep van binnen weten we dan al wat we gaan doen en dan willen we dat de Heere ons volgt. Je begrijpt wel dat het anders moet. Leg het heel open aan de Heere voor. En zeg niet te snel dat er geen briefje uit de hemel komt. Vraag Hem om jullie de weg te wijzen. En het voornaamste is dat je De Weg mag kennen.
Van harte wijsheid en Gods zegen toegewenst met jullie gezin.
G. A. Terlouw
Dit artikel is beantwoord door
G.A. Terlouw
- Geboortedatum:26-11-1958
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Middelburg
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Locatiedirecteur Calvijn College en ouderling Ger. Gem. Middelburg-ZuidDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Misschien is het ook goed om met je familie in gesprek te gaan, via hén is immers besloten dat er pas weer contact zou plaats vinden als jij weer hersteld zou zijn. Wat is er precies besloten? Misschien ligt daar de sleutel.
Persoonlijk vind ik het wel wat vreemd dat men besluit pas weer contact op te nemen als jij hersteld bent. De Heere Jezus besloot nóóit mensen uit de weg te gaan totdat zij hersteld waren. Iedereen mocht tot Hem komen, hoe ziek men ook was.
Wat een troost, hoezeer mensen en zelfs kerkenraad en dominee jou teleur kunnen stellen, bij de Heere mag je áltijd komen, 24 uur per dag, en hoe ziek en hoe zondig je ook bent!
Komop zeg, je hebt toch een eigen leven? Bang voor mensen?
Natuurlijk is het naar, maar om sociale dwang ga je toch niet eventueel schade lijden aan je ziel of gezin?
Jullie zijn een gezin, jullie hebben zelf keuze's te maken, dat mogen anderen niet doen.
Ten eerste kan de kerkenraad en predikant zich hierin niet verdedigen. Er is hier geen spraken van hoor en wederhoor. Want je kan van de GerGem van alles zeggen, maar dat men pastoraal haar leden verwaarloost mag je niet zomaar stellen. Hier speelt denk ik meer!
En dat brengt mij bij mijn andere punt. De vraagsteller schrijft: "Ik heb erg veel moeite met de leer van de Ger. Gem." Dat lijkt dus op zichzelf te staan, en heeft niet direct een relatie met haar ervaring rond het pastoraat.
De vraag is: hebben deze twee zaken elkaar niet beïnvloed? Is mede hierom de communicatie vast gelopen? En als de vraagsteller moeite heeft met de leer van de Ger.Gem., dan zal ze toch echt zelf het gesprek moeten aangaan. Dan mag ze niet eens wachten!
Stel je zelf eerlijk de vraag. Gaat het nu echt om een ongelukkig verlopen gesprek in een kwetsbare periode, en/of een teleurstelling over de pastorale opvolging hierna? Of speelt er feitelijk iets anders? Wees dan eerlijk. Naar jezelf, je familie en kerkenraad. In gesprek gaan dus!
Dat neemt niet weg dat de reageerders mogen reageren op de feiten die genoemd worden in de vraagstelling, ervan uitgaand dat het feitelijke waarheden zijn.
De feiten die genoemd worden zijn:
-vraagstelster heeft na de bevalling een middelmatige postpartum psychose gehad
-vanaf die tijd kerkt ze niet meer in de GerGem
-vanwege haar psychose is er een conflict ontstaan met kerkenraad
-via haar familie is besloten dat er pas weer contact zou zijn als ze hersteld zou zijn, alleen de dominee zou contact houden
-de dominee heeft ruim een jaar geleden met haar man contact gehad en sindsdien niet meer
-vraagstelster weet niet waarom de dominee geen contact onderhoudt, ze vindt het niet fijn dat de dominee geen contact meer opneemt
-vraagstelster heeft erg veel moeite met de leer in de GG, maar durft niet over te gaan naar de PKN uit vrees voor de reacties van familie
-vraagstelster worstelt met de vraag waarom de dominee zo weinig belangstelling getoond heeft tijdens haar ziek zijn en weet nu niet hoe verder
-vraagstelster besluit met dat ze ondanks haar psychose, die achterligt, een normale moeder is met lieve kinderen
(even tussendoor, die laatste opmerking raakte me nogal, misschien dat hier de kneep zit, dat ze ervaart niet als normaal gezien te worden...)
Maar als je puur en alleen op deze feiten afgaat, lijkt de vraag van vraagstelster terecht. Waarom heeft de dominee zo weinig belangstelling getoond voor een ziék lid van zijn gemeente en ook nog eens een lid wat van zijn gemeente dreigt af te glijden ook. Waarom, dit gedrag van deze dominee bij deze vrouw?
@denkna, met je eerste reden lijk je het ineens heel breed te trekken, alsof er iemand hier stelt dat men in de GG pastoraal haar leden verwaarloosd. Volgens mij stelt niemand dat hier, trekt niemand het zo breed, alleen jij. En door dit zo te stellen, zou vraagstelster zich wel eens miskent kunnen voelen in haar ervaring (en feitelijk lijkt dat ook te kloppen) dat háár dominee haar tijdens haar ziekte wél heeft verwaarloosd.
Als er een conflict is ontstaan met kerkenraad, begrijp ik overigens ook niet dat kerkenraad daarmee verder kan leven, door geen contact meer op te nemen. Hoe zit dat dan met hun gang aan het HA? Kan dat doorgaan, ondanks dit conflict?
Of dat conflict ontstaan is vanwege de psychose of (ook) vanwege de leer of anderzins, dat lijkt me niet zoveel uitmaken, een conflict is een conflict en vraagstelster wil daarover praten. Zij wil ook contact. Hoe kan er dan geen contact zijn...? Waar is de kerkenraad, waar is de dominee???
Natuurlijk, vraagstelster kan nu zelf het contact gaan leggen, maar dat neemt niet weg dat er verwacht mag worden dat kerkenraad en dominee zélf dit initiatief nemen. Is er geen interesse (meer) in dit zieke lid van hun gemeente? Is er geen interesse in het feit waarom ze niet, en al zólang niet meer, in de kerk komt? Is er geen interesse voor de rest van het gezin?
Vraagstelster, we leven niet meer in het Paradijs, ook dominees en kerkenraden zijn en blijven zondige mensen, met al hun tekorten en gebreken. Misschien verstaan ze niet goed de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan... Maar daarop met allerlei vragen te blijven staren, helpt helaas niets. Neem daarom zelf het initiatief en vraag of de dominee eens langs wilt komen en leg dan tijdens dat bezoek al je vragen en je hele nood voor, op de wijze waarop dhr. Terlouw heel praktisch een voorbeeld geeft.
En doe hetzelfde met familie...
Van harte sterkte en wijsheid toegewenst!
Je zet de feiten uit de vraag nog eens op een rijtje. Prima, maar ik heb alleen maar hardop de vraag willen stellen: is hier niet meer aan de hand? Want ik kan mijzelf bijna niet voorstellen dat er ergens een kerkenraad in refo-land is die een lid wat pastorale zorg behoeft, een jaar lang uit het oog verliest.
En waarom worden de twee op zichzelf staande feiten (pastoraat en leer) door de vraagsteller zelf met elkaar in verband gebracht?
Hier gaat iets mis in de communicatie. En daar ben je samen verantwoordelijk voor. Het is zelfs maar de vraag of de dominee en kerkenraad zich bewust zijn van de teleurstelling van hun lid.
In gesprek gaan! is mijn advies. Open en eerlijk, waarbij ook de teleurstelling gewoon verwoord mag worden.
Want als je dat niet doet, ontstaat er een soort slachtoffer rol: ik vond de leer al niks, en nu wordt ik ook nog pastoraal verwaarloost...
Daarom is het antwoord van dhr. Terlouw erg waardevol: ga in gesprek met je predikant!
Wat ik dan hardop wil benoemen, is dat het me wel jóuw probleem lijkt, wanneer je zegt: 'dat jij jezelf bijna niet voor kunt stellen dat er ergens een kerkenraad in refo-land is die een lid wat pastorale zorg behoeft, een jaar lang uit het oog verliest.'
Je vraagt: 'En waarom worden de twee op zichzelf staande feiten (pastoraat en leer) door de vraagsteller zelf met elkaar in verband gebracht?'
Helaas moet ik je zeggen dat ik niet zie dat vraagstelster deze twee feiten zélf met elkaar in verband brengt. Het lijkt er wel op dat jij dit doet.
Je stelt verder: 'Hier gaat iets mis in de communicatie. En daar ben je samen verantwoordelijk voor. Het is zelfs maar de vraag of de dominee en kerkenraad zich bewust zijn van de teleurstelling van hun lid.'
Mijn mening is dat er niet iets mis kan gaan in de communicatie als er al meer dan een jaar lang helemaal geen communicatie is. En het lijkt mij de verantwoordelijkheid van deze dominee, waarmee feitelijk gezien afgesproken is dat hij contact zou houden, om zich ook aan deze afspraak te houden. En in dat plaatje lijkt me niet passen dat je als dominee meer dan een jaar lang geen contact opneemt, met een ziek schaap van de kudde en ook nog eens afdwalend schaap van de kudde. In de gelijkenis van de goede herder, liet de herder zijn hele kudde alleen, om op zoek te gaan naar dat éne afgedwaalde schaap. Dat zie ik hier niet gebeuren.
En wat die slachtofferrol betreft, waar je het over hebt: die goede herder zei niet: 'ach, dat is zo'n schaap die de slachtofferrol inneemt, daar kijk ik niet naar om, die moet zelf maar zien dat het weer terugkeert.'
Deze predikant lijkt me niet goed en herderlijk bezig, maar daarvoor is hij ook maar een mens, inclusief zijn gebreken. Daarom zal vraagstelster zelf moeten aankloppen met haar nood, want op deze dominee wachten, tot hij eens zijn afspraken en plichten nakomt, helpt kennelijk niet.
Mijn conclusie is: we kennen beide niet alle feite. En de vraag roept bij ons beide een ander gevoel op...
Maar zowel het antwoord van de heer Terlouw als ook ons advies luidt: toch weer met elkaar in gesprek gaan! Dan maar de eerste (en de minste) zijn.
Zullen we het daar bij laten?
