Vraag
Op mijn 35ste ben ik tot geloof gekomen en ben toen Baptist geworden. Het was een leuke, gezellige gemeente. Tot het mij te benauwend werd. Men bleef mij als ' beginner' zien die het nog niet allemaal wist. Daarnaast vond ik de gemeente te nieuwsgierig, opdringerig kan ik wel zeggen. Onverwachte bezoekjes, blijven vragen voor huiskring terwijl ik al honderd keer nee had gezegd. Ik begon me af te sluiten tegen alle vragen en nieuwsgierigheid. Ook heb ik wel gevraagd, waarom zoveel vragen allemaal. Gemeenteleden schijnen te denken dat ze daar 'recht' op hebben werd gezegd. Op een gegeven moment ben ik weggegaan en dat ging ook niet zonder slag of stoot. E-mails, Facebook, zelf iemand die mij thuis kwam uitschelden. Dit was na een korte time out, waarin ik helemaal bedolven werd door telefoongesprekken etc. Nu heb ik met niemand meer contact. Ik heb het contact met veel mensen zelf stop gezet omdat ze me niet met rust lieten te vragen etc. Het ging niet meer om mij of om de vriendschap die ik had met mensen. Zelf een paar hele goede vriendinnen ben ik zo kwijtgeraakt. Vaak vraag ik me nog wel af waarom dit zo is gegaan. Waarom mensen je zo klem zetten in een gemeente ? En waarom word je zo aan de kant geschoven als je weg gaat? Ik heb op internet gezocht en boeken gelezen, maar nergens kan ik het antwoord vinden. Hopelijk heeft u hier een antwoord op.
Antwoord
Jammer genoeg hoor je dit vaker van evangelische gemeenten/kringen. Ik beschouw het als de achterkant van een medaille, die ook een voorkant heeft. De voorkant is: betrokkenheid bij elkaar, elkaar persoonlijk kennen, acht geven op elkaar, intensieve relaties met medechristenen, je bent gekend en je wordt gezien. Dat is op zich mooi en goed - zeker als tegenwicht voor het vaak onpersoonlijke van andere kerkverbanden. Echter, te ver doorgevoerd, krijgt het ook schaduwkanten. Zoals in dit geval: je wordt niet vrijgelaten om je eigen weg, ook geloofsweg, te gaan. Omzien naar elkaar kan dan ontaarden in bemoeizucht, dwang en druk uitoefenen. Weggaan wordt dan als "verraad aan de goede zaak" gezien en men voelt zich persoonlijk aangevallen/afgewezen, enz.
Nu is dit ook wel begrijpelijk, maar geestelijk niet volwassen en gebalanceerd. Primair moet het in Christus' gemeente altijd gaan om de verbondenheid aan Christus allereerst en pas dan aan elkaar. In die volgorde. Draai je de volgorde om, wordt de relatie onderling overvraagd. En gaat het meer om elkaar wel of niet vasthouden, dan de weg gaan met Christus en achter Hem aan. Dan wordt het benauwd en benauwend en verliezen we uit het oog waar het werkelijk om gaat.
Ds. M. Gorsira,
Baptistengemeente Doorn e.o.
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
