Vraag
Ik hoorde pas iemand zeggen dat er een moment komt waarop alle ‘waaroms’ van antwoorden worden voorzien door de Heere. Dat gebeurt als je als gelovige bij Hem in de hemel komt. Dit leverde bij mij de gedachte op dat God toch geen verantwoording aan mij verschuldigd is over waarom Hij het in m’n leven laat lopen zoals het loopt? Hij schenkt mij veel, tegelijk is de weg donker (psychisch ernstig ziek) en is er verdriet en pijn. De waarom-vraag leeft voor mij ook niet echt, ik denk dat ik er te opgebrand voor ben. En de andere gedachte/vraag die het me oplevert is: in de hemel gaan we het toch niet meer over dit aardse, ellende, hebben? Daar is in de hemel toch geen ruimte voor, want daar zal alles volmaakt zijn en geen plaats voor verdriet, pijn e.d. en zal alles om de Heere draaien? Ik weet niet hoe ik mijn gedachtegang en vragen beter kan verwoorden, ik bedoel het eerbiedig ten opzichte van God. Alvast bedankt voor uw tijd. Iemand die dit aardse leven zo moe is.
Antwoord
Beste vragensteller,
God is ons als mensen inderdaad geen verantwoording schuldig met betrekking tot onze levensloop en onze waaroms. Soms wordt achteraf wel eens ingezien waarom gebeurtenissen in ons leven hebben plaatsgevonden, ook mogen we Hem vragen of Hij licht, duidelijkheid, rust en eenswillendheid wil geven in de (diepe) wegen van ons menselijke leven, maar niet altijd worden alle dingen opgeklaard. En als je als gelovige dan bij Hem in de hemel komt? Wordt dan alles met betrekking tot ons aardse bestaan duidelijk? Ook daar is God geen verantwoording schuldig over hoe het gelopen is in ons leven; het zal zelfs niet zijn dat we daar God ter verantwoording zullen roepen, daar zijn Zijn kinderen van de aardse zorgen ontslagen en zullen Hem roemen voor eeuwig om de blijdschap, die Hij uit genade hen geschonken heeft.
Mooi dat u kunt schrijven dat Hij u veel schenkt, ondanks dat de weg donker is, ondanks dat er pijn en verdriet is, dat Hij zo te midden van alles toch de eer krijgt, dat Zijn zorg er in uw leven is. Welk een genade als we voor opstand bewaard blijven en God niets ongerijmds toeschrijven.
U schrijft ook dat de waarom-vraag niet echt bij u leeft. Daarbij schrijft u dat u denkt dat u er te opgebrand voor bent. Zou het ook niet kunnen zijn dat God u toch een zekere rust geeft te midden van alles, dat het door Zijn genade is dat die vragen niet echt bij u leven en dat u zo de vuist niet zult opheffen naar de hemel?
Wat betreft uw andere gedachte/vraag ben ik het met uw eigen conclusie helemaal eens, daar is geen plaats voor verdriet, want God heeft daar alle tranen van de ogen afgewist, daar is geen plaats voor (psychische) pijn of ziekte, want daar zal geen inwoner meer zeggen: Ik ben ziek, het is immers een nieuwe (!) hemel en een nieuwe (!) aarde, het oude met alles wat daarbij hoort is voorbij gegaan, alles zal nieuw zijn, volmaakt en daar zal alles om de Heere draaien, daar zal klinken: "De zaligheid is van onze God, Die op de troon zit, en van het Lam! Amen. De lofprijzing, de heerlijkheid, de wijsheid, de dankzegging, de eer, de kracht en de sterkte is aan onze God tot in alle eeuwigheid. En dienen hem dag en nacht in Zijn tempel" (Openb. 7: 9-17).
U bent het aardse leven zo moe; daar kunnen vele redenen voor zijn, maar ik hoop ook dat het mag voortkomen uit het verlangen om met Christus te wezen, om met Hem, uw Verlosser, uw Koning, uw Bruidegom samen te zijn dag en nacht. Ik hoop dat dat voor u een blij vooruitzicht mag zijn. Hij ziet er naar uit om die vermoeid en belast zijn ook die rust te geven; daartoe is Hij ook hét Lam geworden, het geslachte Lam, in Wiens bloed alleen de klederen wit gemaakt kunnen zijn, en zo zal Hij ook als het Lam de eeuwige eer ontvangen. Dan blijven de stormen wel woeden op de reis naar de eeuwigheid, ons levensscheepje kan met veel (huizenhoge) golven te maken hebben, en dat kan zo vermoeiend zijn, maar de haven-Meester zal hen binnen leiden en eeuwig het hemelse land doen binnentreden. Dan is het hier wel een verdrukking van tien dagen, maar dan zal het zijn eeuwig de kroon des levens. Maar niet alleen straks zal Hij er zijn, want Hij laat horen dat Hij ook nu aan boord wil zijn op ons levensschip, als daar van Hem getuigd wordt: Hij geeft de vermoeiden kracht en Hij vermeerdert de sterkte van wie geen krachten heeft. Laat zo in alles ook nu uw verwachting van Hem wezen.
Een hartelijke groet en veel sterkte in alles,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
