Vraag
De laatste tijd ben ik (vrouw, 20 jaar) me er steeds meer van bewust aan het worden dat ik heel veel fantaseer en dagdroom. Ik ervaar dit niet als een probleem, toch wil ik er graag een vraag over stellen. Het is namelijk zo dat ik er niet zo van houd om veel over mijn gevoelens te praten, ik ben ook nooit lang boos, ik huil bijna nooit etc. Soms is het echter wel fijn om verdriet/boosheid/frustratie e.d. kwijt te raken. Vaak helpt het voor mezelf dan als ik een gesprek 'acteer' in mijn gedachten, waarin ik mijn gedachten tegen een denkbeeldig persoon uitspreek. Dit klinkt een beetje absurd, nu ik het zo typ, maar zo voelt het niet. Is dit fantaseren iets abnormaals, of zijn er (veel) meer mensen die op deze manier met hun (negatieve) gevoelens omgaan? Ik wil er nog wel aan toevoegen dat ik hele lieve vrienden en familie heb, waar ik zo nu en dan wel prettig mee kan/wil praten, ook over negatieve gevoelens, maar het gros van de tijd kan/wil ik dit niet.
Antwoord
Beste...,
Als ik je vraag zo lees, rijzen er bij mij twee vragen:
1. De Heere God heeft ons gezegend met een rijke hoeveelheid aan emoties: liefde, blijdschap, boosheid, verwondering, verbazing, verbijstering, ontroering, enz. enz. Natuurlijk is het afhankelijk van je persoonlijkheid in hoeverre je deze emoties ook uit. Maar durf jij ze wel te beleven? Er is zoveel in dit leven dat niet alleen een appel doet op onze ratio, maar ook op ons gevoelsleven, waardoor we in staat zijn om intensief en met grote betrokkenheid het leven te leiden dat God voor ons weggelegd heeft. We zijn ook geschapen als relationele wezens. Juist ons gevoelsleven stelt ons in staat om ons te verbinden met anderen. Wat maakt dat jij dit niet wilt? En daarmee kom ik op het tweede.
2. Zoals je het schrijft, denk je heel erg vanuit jezelf. Jij wil de regie hebben over wat jij wel en niet aan (negatieve) gevoelens uit richting anderen. Maar heb je er ook wel eens aan gedacht of en hoe jij een adres kunt zijn waar anderen hun gevoelens kwijt kunnen? Nogmaals: we zijn geschapen als relationele wezens. En volgens mij is het Gods verlangen dat we zó in het leven staan dat we vooral van betekenis zijn voor de mensen die we mogen ontmoeten en die God op onze weg plaatst. Dus niet denken vanuit de houding van ‘wat heb ik eraan’, maar wat kan en mag jij toevoegen aan de levens van anderen! En een rijk ontwikkeld gevoelsleven kan daar heel behulpzaam in zijn. Want verbinding maken doe je met je hart. Daarin huist liefde, verlangen, ontroering en wat al niet meer. Als ik niet zelf diep onder de indruk ben van de grote daden van God, hoe kan ik daar dan iets van laten zien aan anderen? Sterker nog, als ik zelf niet in vuur en vlam sta door Gods Geest, kan ik ook geen aanstekelijk mens zijn voor anderen. En volgens mij is dat nu juist wel de bedoeling! We hebben het allemaal nodig om bemoedigd en versterkt te worden. Maar ook bemind en geliefd om vervolgens van die liefde weer rijkelijk, ruimschoots en ruimhartig uit te delen.
Dus ik hoop dat je die rijke schakering van emoties leert te doorleven om zo zelf de diepte van dit leven te mogen ervaren; de hoogte- en de dieptepunten – maar ook om zoveel van die ervaringen te leren dat je vervolgens van betekenis kunt zijn voor anderen.
Augustinus zei het zo: Wat je in anderen wilt ontsteken, moet in jezelf branden!
Ik wens je een ‘vurig’ leven toe!,
Drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zelf ben ik niet adrem. Ik ben iemand die niet zo snel en makkelijk woorden kan geven aan mijn gevoelens en gedachten. Ik ben meer een 'denker' en een 'schrijver' dan een 'prater'. Vaak weet ik pas achteraf wat ik had kunnen of willen zeggen. Als mensen mij iets ingrijpends vertellen wat mij raakt, voel ik me vaak overrompeld en weet niet wat ik zeggen moet. Daarom helpt het mij wel om dingen op te schrijven en te overdenken... Dan kan ik daarna meestal beter en makkelijker vertellen wat ik bedoel/voel/vind/denk... Als ik het overdenk dat ben ik ook bezig het gesprek in mijn gedachten te herhalen/voeren.
Kortgeleden had ik zo'n 'overrompelend gesprek' gehad, wat mij erg raakte. Daar ben ik in mijn gedachten een paar dagen mee bezig geweest. Ik had nagedacht over wat ik had willen zeggen, hoe ik het kon verwoorden, wat mij raakte, wat er aan de hand was, enz.! Toen kwam die persoon terug op het gesprek en toen kon ik alles zeggen wat ik 'op mijn hart had' en dat lukte ook nog op een respectvolle manier. Dit was het resultaat van al mijn denkwerk, dat ik alles goed uit kon leggen en kon vertellen wat mijn gevoelens daarbij waren. Diep van binnen was ik heel erg gekwetst en ook boos was, over de onrechtvaardige manier waarop ik werd behandeld. Daarvan heb ik in dat gesprek wat laten zien. Ik ben heel blij dat ik het nu op de goede manier alles kon vertellen. Dat gaf mij na die tijd heel veel rust! Ik heb gezegd wat er volgens mij aan de hand is en wat het met mij doet. De keus is nu aan die anderen wat zij ermee doen! Ik weet niet of je hier iets aan hebt, vergeet het anders maar...
