Vraag
Beste Marijke, een vraag over een relatie. Daarvan zijn er al velen aan u gesteld. Fijne, eerlijke reacties geeft u. Mijn vraag kan ik er niet tussen vinden, vandaar dat ik hem stel. M'n relatie is een periode uit geweest en het ziet er nu naar uit dat het weer goed gaat komen. Beiden zijn we er echt zeker van dat we veel om elkaar geven. Tegen één punt blijven we nog een beetje aanlopen, al lijkt het nu al stukken minder dan dat het tijdens de relatie was. Toch vinden wij het belangrijk hier wel samen uit te komen. Het betreft het punt ruimte geven aan elkaar. Door een aantal oorzaken had ik de laatste tijd voor de relatie uitging erg veel behoefte aan ruimte voor mezelf. Dit vond mijn vriend erg moeilijk, ja het maakte hem onzeker; nu kan ik dat zeker begrijpen omdat mijn houding ook niet heel transparant was. In de tijd dat de relatie uit was, heb ik een vakantie met een vriendin geboekt. Net nadat het uit ging al. Ik had namelijk niet verwacht dat het ooit weer wat zou worden!! Maar ja, het loopt zo en die vakantie is binnenkort. Mijn vriend vind het moeilijk en ik toch stiekemweg ook wel, maar ik ga het niet annuleren; volgens mij moet het kunnen als er genoeg vertrouwen in elkaar is om elkaar dan daarin vrij te laten. Als we daar open met elkaar over praten, wordt het probleem dat hij ziet ook zeker wel kleiner. Alleen zijn ouders roepen: “Ze heeft het uitgemaakt om een vakantie te kunnen boeken (wat absoluut niet zo is) en je vind het niet leuk, en je laat het allemaal weer toe, het gaat weer fout.” Deze reactie maakt hem uiteraard erg onzeker. Wat kan ik hiermee? Wat is normaal in betrekking tot elkaar vrijlaten in een relatie? Hoe moet zijn houding naar z'n ouders toe zijn? Hoe moet ik hiermee omgaan, want het voelt eerlijk gezegd wel als een afwijzing.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je schrijft niet hoe oud jullie zijn. Dat vind ik in deze wel van belang, want als jullie volwassen zijn is het niet zo moeilijk om naar zijn ouders te reageren. Volwassen mensen nemen namelijk zélf verantwoordelijkheid voor de door hen gemaakte keuzes. Als jouw vakantie (misschien vóór dit verlate antwoord al voorbij??) al geboekt was, nou meid, wat let je! Laat eventueel je ticket zien, met de datum erop!
Maar het gaat eigenlijk om iets heel anders dan jouw vakantie, vrees ik. Ik lees in jouw verhaal inderdaad ‘afwijzing’ ofwel ‘een niet vertrouwen’. Díé onderwerpen moet je bespreken. Eerst met je vriend en daarna -mogelijk samen- met zijn ouders.
Er zal een reden geweest zijn voor de time-out, er is ook een reden voor de hernieuwde vriendschap. Dat jij ruimte voor jezelf nodig hebt is de ontdekking die je deed en ook dat is een onderwerp van gesprek -weer allereerst!- voor jullie beiden. Ieder persoon heeft zijn grenzen... het is de kunst om binnen een relatie te leren leven met grenzen van béíde kanten. Niks mis mee: een verkeringstijd is toch de periode om elkaar te leren kennen?
Onlangs heb ik (opnieuw) het boek “Grenzen in het huwelijk” van Henry Cloud en John Townsend herlezen: zij geven waardevolle adviezen, die ook in verkeringstijd van pas kunnen komen! Hun wat meer algemene boek “Grenzen” is trouwens ook een aanrader!
Ik wens je alle goeds... en bedankt voor je compliment aan het begin van je brief!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je hebt het over vertrouwen. Vertrouwen is iets wat in de loop van een relatie groeit, het is een optelsom van gebeurtenissen uit het verleden. Vertrouwen is niet iets wat vanaf het begin levensgroot aanwezig is in een relatie, maar bij elke stap die jullie samen nemen zal dat vertrouwen groeien. En bij elke gebeurtenis waarbij een van jullie gekwetst wordt, zal ook het vertrouwen wat afnemen en weer tijd nodig hebben om te herstellen. Vertrouwen is geen beginpunt, maar het gevolg van jullie zorg voor elkaar.
De vakantie is geboekt in een periode waarin jullie geen relatie hadden, je hoefde geen rekening met hem te houden. Nu is de situatie veranderd, jullie willen (misschien) toch samen verder. Jij wilt de vakantie niet annuleren, waarom niet? Zijn er andere mogelijkheden waar jullie allebei blij van worden, zoals een andere bestemming, je vriend die meegaat, jullie kunnen samen vast veel betere oplossingen bedenken dan de voorbeelden die ik snel noem.
Elke relatie heeft problemen, het kenmerk van een goede relatie is dat je die problemen samen oplost, zonder dat iemand eronder lijdt. Ik wens jullie veel succes om een oplossing te vinden voor dit en alle volgende problemen die jullie samen tegenkomen.
Hoe lang duurt zo'n vakantie eigenlijk? Twee weken? Waar gáát het eigenlijk over?
Ik denk zelf dat iedereen op zijn tijd wat ruimte nodig heeft in een relatie. De reactie van zijn kant en die van zijn ouders komt een beetje bezitterig bij mij over: is dat misschien een van de (hoofd)redenen voor het aanvankelijk stuklopen van de relatie?
Anderzijds: heb je zelf voldoende aangegeven waarom je die ruimte wilt? Misschien is het een stuk onbegrip?
Mijn vrouw (heel veel jaren gehuwd) geniet er van om er even alleen tussen uit te zijn.
Wat is dan maatgevend:
- Wat goed is voor mijn vrouw ?
- Mijn bezittersdrang ?
Ook in onze verkeringsperiode, hadden we nog geboekte vakantie's staan, die zijn natuurlijk ook niet geannuleerd... Zoek het welzijn van elkaar in vrijheid en vertrouwen.
Zelf heb ik ondervonden dat elkaar vrijheid geven juist heel positief kan werken. Terecht zegt arendine dat vertrouwen een gevolg is en niet het beginpunt. Elkaar vrijheid geven zien mijn vrouw en ik als een primaire zaak binnen een (huwelijks)relatie. Zolang er maar wel gecommuniceerd wordt.
Anders gezegd: doe vooral ook je eigen ding en jaag je eigen dromen na, maar vergeet de ander niet (in de zin van erover communiceren).
Even zelf op vakantie gaan (zelfs als het niet uit was geweest) moet gewoon kunnen vind ik.
Ook ik sluit me aan dat ik de reactie van zijn ouders zeer opmerkelijk en zelfs 'bezitterig' vindt.
