Vraag
Ik heb een angst en dat is: ik ben heel bang voor een bevalling. Ik zit er nu al aan te denken en wordt dan heel angstig. Ik zie alle negatieve dingen er van en ben bang dat als ik ooit moet bevallen, dat het mis gaat, dat ik inscheur en nog erger dat ik het niet overleef. Ik ga over een tijdje trouwen, maar wordt daarvan heel angstig en onrustig... stel dat ik zwanger raak. Wat moet ik? Wat kan ik er aan doen dat deze angst minder wordt? Mijn vriend en ik willen later als we getrouwd zijn graag kinderen. We zien dat als een schenk van de Heere. Maar hoe kan ik omgaan met alles rondom bevalling? Het komt steeds meer op mij af.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Mijn antwoord is dit oude gedicht, waarvan de dichter onbekend is gebleven:
Een mens lijdt dikwijls 't meest
Door 't lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
Als vrees voor allerlei gevaar.
Doch komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis.
Áls het ooit zover zou komen dat je in verwachting bent -wat nu voorlopig nog niet aan de orde is- laat je dan goed voorlichten. Maak je angst tegen die tijd bespreekbaar bij degene die de zwangerschap gaat begeleiden. Houd nu alvast maar in je achterhoofd dat er altijd, als het nodig is, goede pijnbestrijding bestaat! Moeder mogen worden is een geweldige ervaring, waarbij ‘pijn’ bij de bevalling maar ‘een momentopname’ is. Ja, waar je doorheen moet. Dat wel en er tegenop zien is geen schande. Je krijgt er zóveel voor terug: een prachtige opvoedtaak met een mengeling van levenslange dankbaarheid, zorg, moeite en geluk!
De ‘angst’ zit nú tussen je oren. Dat kan... maar hoe zinvol is het om daaraan toe te geven? Het vergalt je leven en de voorbereiding op je huwelijk. Of zijn er -mogelijk op de achtergrond- heel andere dingen die ten grondslag liggen aan je vraag?
Laat nog eens van je horen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat herkenbaar. Precies zoals ik het ervoer voor ik kinderen kreeg. En ja, op een gegeven moment is het zover: je bent zwanger. Je staat er voor en je moet er door. Wat heb ik toen die 9 maanden als een zegen ervaren. Je groeit er naar toe, echt waar. Ook was het goed als ik bedacht dat alle moeders door alle eeuwen heen dit meegemaakt hebben.
Het gedicht dat mevr. Rots opschreef heb ik zó opgehangen, dat ik het vaak kan lezen. Het is trouwens van Nicolaas Beets. Wij hebben meerdere kinderen mogen ontvangen en het is zo waar gebleken dat 'wie Hem aanroept in de nood, vindt Zijn gunst oneindig groot'.
Tenslotte voor jou nog een mooi gedicht:
Het is voldoende voor één dag
te bidden en te zorgen.
Wat heden u ontmoeten mag,
denk daarbij niet aan morgen.
Het is genoeg dat elke dag
zijn last is toegemeten.
Die heden zorgt, zal stellig u
ook morgen niet vergeten.
Hij geeft voor deze dag u brood
en kracht en licht en leven.
Zou Hij niet morgen evenzeer
aan u wat goed is geven?
Zie daarom niet zo ver vooruit
met zuchten en met zorgen.
Wie heden op zijn God vertrouwt,
ziet ’s Heeren hulp ook morgen.
Zijn trouw is elke morgen nieuw.
’t Was gisteren zo en heden.
Wie op die trouw zich gans verlaat,
kan moedig voorwaarts treden.
En zien we op ons leven terug,
met tegenspoed en zegen,
dan roepen we verwonderd uit:
’Hoe wonderlijk zijn Uw wegen!’
J. H. Gunning
Laat je voorbereidingstijd op je huwelijk niet door zorgen drukken....je aanstaande verdiend toch een stralende bruid straks.?!
Mocht je snel zwanger raken zorg dan dat de verloskundige van je angsten weet zij zal je zeker kunnen helpen!
Maar ten diepste was ik bang voor de dood...!
Voor God te moeten staan en niet bereid te zijn?! Totdat ik Jezus leerde kennen als mijn Zaligmaker.
Toen verdween er veel angst bij mij. Want ik wist dat mijn tijden in Zijn Hand zijn. Hij kan mij bewaren op de weg en in de lucht en als ik moet bevallen wat ik ook doe. Ik heb gevlogen en 3 kinderen gekregen, ik was niet echt bang, maar vond het wel spannend. De Heere heeft mij tijdens de bevallingen geholpen!
In Zijn Woord staat zo'n 365 keer: Weest niet bevreesd! Voor iedere dag van het jaar een keer.
Is al mijn angst nu weg? Nee. Door (psychische) omstandigheden heb ik later juist weer last van angst (paniek) gekregen. Als ik daarvan last heb, probeer ik te gaan zingen en klem ik mij vast aan Hem! Hij neemt mijn angst weer weg en haalt mij uit de put waar ik in zit... Voor de dood ben ik niet echt bang meer, soms wel voor sommige andere dingen. Maar het brengt mij steeds weer bij God. Hij kan helpen.
Natuurlijk mag je ook hulp van mensen vragen. Er zijn zeker mogelijkheden, als je last hebt van angst en die mag je echt gebruiken. Maar ik hoop dat jij je hulp niet alleen bij mensen zoekt, maar vooral bij God!
Ik kon er bij vlagen ook zo enorm tegenop zien, ondanks de geruststellende coaching tijdens de zwangerschapsgym.
Het is wel zo, dat zeg ik eerlijk, dat je als barende echt even het gevoel krijgt: o help, ik moet het alleen doen, ze staan me aan te moedigen, maar ik moet het zelf doen!
Inderdaad, maar vertrouw je lichaam, hoe ontspannender je je bent, hoe meer de hormonen je kunnen helpen. Een vrouw is tenslotte "gemaakt" om te baren. En ik vond de pijn hevig, (ik wilde geen pijnstilling,) maar zodra het kindje er is, ben je die pijn meteen kwijt.
Dat in tegenstelling tot elke andere ingreep!
Als het bij jou angst voor de dood is, realiseer je dan dat God je maar de adem in behoeft te houden en je bent er niet meer... Daar is geen zwangerschap voor nodig. Onze tijden zijn in Zijn hand! Wanneer je echter vandaag niet sterven kunt en Hem niet ontmoeten kunt, haast en spoed je dan alsjeblieft om je levens wil!! Want er is één ding zeker, dat zal zeker op komen dagen: eens zal er een einde komen aan ons leven hier op aarde en dan wordt het God ontmoeten. Zijn we dan bereid?
@Catherine: Mag ik vragen naar je reden om geen pijnstilling te gebruiken? Ik heb er zelf wel voor gekozen, maar ben benieuwd naar redenen om het niet te doen/willen. Of was het niet aan de orde?
