Vraag
Ik ben een jonge vrouw. Ik woon nog bij m'n ouders thuis. Ik ben goed bevriend met een man, die getrouwd is. Goed bevriend. Niets meer dan dat. We kunnen goed praten en begrijpen elkaar goed. In het verleden heb ik mijn tranen bij hem wel eens laten lopen. Omdat ik verdriet had over meerdere dingen, o.a. opgekropt verdriet, wat ik thuis niet kon laten merken omdat er geen 'begrip' voor was. En omdat hij het de normaalste zaak van de wereld vindt om iemand die verdriet heeft te troosten, d.m.v. woorden of een arm om de schouder. Deze tranen liet ik thuis niet lopen, omdat daar eigenlijk altijd heel 'koel' gereageerd wordt. Een arm om m'n schouder of een schouder om op uit te huilen hoef ik daar nooit te verwachten. Warmte, in de vorm van een knuffel krijg ik niet. Omdat m'n ouders (en de rest bij ons thuis) dat niet gewend zijn. Of misschien wel niet nodig vinden. Laatst heb ik m'n tranen bij m'n goede vriend de loop gelaten. En toen heb ik eigenlijk meer gehuild dan nodig was. Dat denk ik nu achteraf. Eigenlijk met de bedoeling om warmte te krijgen. Meer dan nodig was. Ik heb absoluut niet in gedachten gehad om deze man tot zonde te verleiden. Dat zou ik nooit willen. Maar juist omdat ik de warmte miste thuis, dacht ik op deze manier toch iets te kunnen voelen van geborgenheid en warmte. Ik heb hierover met die vriend gepraat. Omdat het me niet lekker zat dat ik deze instelling had bij het laten van die tranen. Het voelde alsof ik 'nep' tegenover hem gedaan had, terwijl ik wel verdriet had en ik wist dat hij zou troosten. Hij heeft me in alle oprechtheid verteld dat hij mijn ‘verkeerde bedoeling’ nooit zo ervaren heeft. Nu is mijn concrete vraag: is dit (mijn extra tranen) een zonde die tegenover zijn vrouw beleden moet worden? Of is hij zelf degene (en enige) aan wie ik m'n excuses moet aanbieden? Ik ben bang dat ik later van God m'n zonden had moeten belijden tegenover m'n naaste. Het zat eigenlijk alleen in mijn gedachten. En sinds ik er met hem over gepraat heb, zijn die gedachten openbaar geworden. Niemand heeft er verder last van ondervonden. Alleen ik zelf. Nu, omdat ik me afvraag, of het verteld moet worden aan zijn vrouw. Heb u voor mij hierop een antwoord?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Wat een eenzaamheid kun je ervaren in je thuissituatie; hoeveel mensen er ook om je heen zijn, toch kun je in bepaalde opzichten je zo intens alleen voelen. Jouw verdriet over meerdere zaken kun je blijkbaar thuis niet delen: geen begrip, koel reageren, niet uit kunnen huilen. Thuis zou juist de plaats moeten zijn waar dit zou kunnen en het zou erg zijn als ze van jouw verdriet weten, maar dat er geen aandacht voor is. Heb je dit ook wel eens met hen besproken? Zo niet dan lijkt het mij goed om daar eens een geschikt moment voor te zoeken, zodat zij weten wat er innerlijk in je leeft.
In ieder geval heb je een goede vriend waar je terecht kunt en hij is niets anders dan een goede vriend en je wil ook niets anders. Bij hem zocht/zoek je de warmte die je thuis mist en heb je jouw tranen de vrije loop gelaten. Die warmte en geborgenheid die je bij hem zocht zitten je niet lekker. Goed dat je met die vriend daar ook over gesproken hebt.
Je ervaart jouw bezig zijn (extra tranen) als zonde. Het is niet zondig wanneer je behoefte hebt aan warmte en geborgenheid, wanneer je je verdriet kunt uiten bij iemand die een luisterend oor heeft, zeker ook gezien het feit dat je er verder met betrekking tot die vriend niets mee bedoeld hebt; je vriend vertelde zelfs dat hij jouw 'verkeerde gedrag' nooit zo ervaren heeft.
De vraag waar je mee zit is nu : moet je dit aan zijn vrouw belijden? Belijden vind ik hier wel een heel beladen woord. Wel lijkt het mij goed dat je in jullie contact zijn vrouw er bij betrekt. Weet zij van jullie contact af? Als dit niet zo is dan is het verstandig om daar wel over te spreken met haar, juist ook om jou en jouw vriend te behoeden voor de schijn van het kwaad. Dit betekent niet dat zij er per definitie bij moet zijn als jullie met elkaar een gesprek hebben over wat jou bezig houdt. Je dient er wel voor te waken dat jullie contact zuiver blijft; wij allen zijn mensen van vlees en bloed, en van het één zou zo het ander kunnen komen. Dat is heel jouw (en zijn) bedoeling niet, maar toch dien je er voor op je hoede te zijn.
Ik wil je ook wijzen op dé Trooster. Dit doet niets af aan iemand bij wie jij jouw emoties kwijt kunt, maar Hij wordt genoemd de God van álle vertroosting. Breng juist ook jouw verdriet bij Hem, Die altijd een luisterend oor heeft en Die je wil dragen van onder Zijn eeuwige armen; Zijn armen zullen dan niet alleen om je schouder zijn, om bij het aardse beeld te blijven, maar zullen/willen je dan dragen in alle dingen en mag je in alle omstandigheden je geborgen weten. Voor Zijn kinderen geldt dat Hij straks alle tranen van hun ogen zal afwissen, maar ook hier op aarde wil Hij dat doen.
Ik wens je van harte Gods nabijheid toe,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
