In verpleeghuis avondmaal gevierd

Aan evangelist Van Dooijeweert. Een paar weken geleden hebben wij met mijn oma van 92 in het verpleeghuis avondmaal gevierd. Ze wilde dit heel graag nog eens samen met ons doen. We hebben de bijbelgedeelten over het avondmaal gelezen en ook het avondmaalsformulier is voorgelezen. We hebben geen moment het idee gehad met iets verkeerds bezig waren, integendeel, het leidde juist tot versterking van ons geloof (denk aan de vruchten van de Geest). Later heeft de kerkenraad ons hiervoor op de vingers getikt; dit hadden wij niet mogen doen. Wij hebben geen overtuigende argumenten gehoord, alleen dat het door de kerk georganiseerd had moeten worden. Wij hebben de kerkenraad gewezen op Mattheus 18:20, maar dat hielp niet. Hebben wij hier nu echt verkeerd aan gedaan?

Beste vraagstellers,

Ik wil eerst heel graag van de menselijke kant naar deze gebeurtenis kijken. Oma in het verpleeghuis. Alleen. Niet meer in staat om naar de kerk te gaan. Een hart vol liefde en verlangen naar haar Heiland. Bijzonder toch? Als ik denk aan de velen die juist op hoge leeftijd zo afwijzend staan tegenover het geloof. Of zo heel hard roepen "wat er allemaal moet gebeuren." Zo was het bij jullie oma niet. Op reis naar 'huis' was er verlangen om nog een keer de dood van haar Heiland te verkondigen. Ik kan het zo goed begrijpen hoe dat is gegaan. Samen erover gesproken en tot de conclusie gekomen dat je het kunt doen. Geheel ter goeder trouw zijn de plannen gemaakt en er is op heel 'kerkse wijze', met formulier en al, Heilig Avondmaal gevierd. Oma was verheugd, jullie ook. Het geloof versterkt en... toen kwam de kerkenraad. Ja, daar hadden jullie niet aan gedacht. Je had de gemeente er niet in betrokken, de dominee niet, de kerkenraad niet. En dan begint vaak een geharrewar heen en weer. Probeer elkaar in de eerste plaats vast te houden.

Jullie vragen: Hebben wij hier nu echt verkeerd aan gedaan? Ik denk dat dat wel meevalt hoor. Ik denk dat ook in een geval als dit de Heere onze God het hart aanziet. Maar met die gedachte alleen zijn we er niet.

Er zijn ook gebruiken in de kerk die geregeld zijn. Wij hebben daar zelf helaas ook mee te maken. Het komt voor dat we twee keer achter elkaar het Avondmaal in onze gemeente missen omdat we in Peru zijn. We hebben wel eens mogen ervaren dat je dan op afstand toch ook 'deelnemer' kunt zijn. Met heel je hart er bij betrokken... en erdoor gesticht en gesterkt in het geloof.

Weet je, er zijn binnen de christelijke kerken vaste gebruiken. In de RK Kerk is het gebruik van het Heilig Avondmaal vergroeid tot een sacrament dat bediend wordt, mede als middel om zalig te kunnen worden. Daarom wordt het ook als een heel normaal gebruik bediend aan zieken in ziekenhuizen en verpleeghuizen. In onze reformatorische kerken heeft het Avondmaal zijn plaats vooral te danken aan verschillende gesprekken en overleggingen in de tijd van Calvijn en Zwingli. Ook Bullinger heeft een grote rol gespeeld in het geheel. Uiteindelijk is er een gedragsregel ontstaan, die algemeen in gebruik genomen is: het Heilig Avondmaal is door de Heiland ingesteld met Zijn discipelen. Die vormden de gemeente van toen. En binnen die gemeenschap vierde Hij het Avondmaal. Binnen die gemeenschap vieren we ook nu het Avondmaal. In aansluiting bij die instelling.

Er is in het verleden (en ook nu nog wel) veel gesproken over het handhaven van de tucht bij het houden van het Avondmaal. Voor velen is juist dit het doorslaggevende punt. Als ergens anders dan in de gemeente het sacrament gevierd wordt, dan kan het gebeuren dat de tucht van de kerk niet gehandhaafd wordt, met alle nare gevolgen van dien. Denk hierbij aan mensen in de gemeente die door hun zondig gedrag geen toegang hebben tot het Avondmaal. Heel gemakkelijk kan men er toe komen om het dan met een groep vrienden te vieren. En dat kan niet.

Hoe dan ook, in jullie geval is het ter goeder trouw gebeurd. Ik raad je aan om in zulke gevallen meer overleg te hebben met je kerkenraad of dominee. Ik denk persoonlijk dat er groter zonden gedaan kunnen worden dan jullie gedaan hebben. Maar de ordelijke afspraken en gebruiken moeten we toch in acht nemen. We moeten er voor waken dat we niet ordeloos worden, ook al is het nog zo goed bedoeld en nog zo versterkend voor ons geloof.

Ik persoonlijk stel het in deze gevallen erg op prijs als mensen hun predikant benaderen en met hem hierover spreken. Hij kan dan samen met oma gaan praten. De Bijbel erbij en het gebed. Het kan dan zo’n hemelse vrede geven in je ziekenzaal dat je getroost weer verder kunt.

Hartelijke groeten en wees maar heel lief voor oma. Laat haar maar niet alles weten. Laat ze haar troost behouden.

Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven