Vraag
Ik ben in de vragenrubriek allerlei vragen tegengekomen over spelletjes, met name over computerspelletjes en kansspelen. Ik vraag me echter af of spelletjes überhaupt wel goed zijn. Ik vind dit wel vergaand en ik heb zelf genoeg spelletjes gespeeld, maar als ik er over nadenk vraag ik me af of het eigenlijk wel goed is. Elk spelletje gaat om winst. Als ik een spelletje ga spelen, wil ik ook graag winnen. Ook al probeer ik ook wel eens een spelletje te spelen zonder te willen winnen, maar gewoon om iets leuks samen te doen. Maar stiekem hoop ik dan toch nog dat ik win. En is dat niet eigenlijk erg egoïstisch? Past dit wel bij de opdracht om juist op de ander gericht te zijn? En een spelletje spelen zonder dat je je best doet om te winnen, maakt het eigenlijk ook minder leuk en spannend. De ander probeert van jou te winnen en vindt zijn winst vooral erg leuk als jij je best hebt gedaan om dat te voorkomen. Dan is hij echt sterker geweest dan jij. En andersom geldt dit ook. Door te willen winnen ben je ook helemaal bij het spel betrokken, kun je de dingen om je heen even vergeten, wat ook wel weer ontspannend is. Maar goed, dit kan het toch niet goedpraten als je het tijdens een spelletje vooral te doen is om eigen winst en de eer die daarmee samenhangt. Of zie ik dit toch verkeerd? Kun je ook een spelletje doen zonder dat dit allemaal boven komt? Of is het eigelijk ook niet verkeerd als dit allemaal boven komt?
Antwoord
Ik ontving je vraag, nadat ik zojuist twee potjes Yahtzee met mijn vrouw heb gespeeld, waarvan zij de eerste keer won (zij is er echt goed in), en ik de tweede keer.
Als ik je vraag goed beluister vind je het doen van spelletjes aan de ene kant opwindend en vooral ontspannend, wat jou een goed gevoel geeft. Aan de andere kant proef ik een zeker schuldgevoel bij je ten opzichte van je geweten, vanuit de vraag of je wel mag spelen met een winstoogmerk of een soort egocentrisme.
Mag ik een wedervraag stellen: "Wat is er überhaupt mis met het gevoel/verlangen/gedrevenheid om te winnen?" Ik meen: niets. Wat er wél mis kan zijn, is de manier waarop jij zelf het spel ingaat of het spel beheerst. Gaat het om het spel, gaat het om de knikkers, of... gaat het om jou? Wanneer je de andere speler(s) door het spel en door het winnen op een bepaalde manier wilt wegzetten, geef je mijns inziens ergens een verkeerde boodschap af, bijvoorbeeld "ik ben slimmer/beter/handiger dan jij."
Eén van de waardevolle elementen van een (gezins)spel vind ik, dat je als gezinsleden allemaal even uit je boek, je mobiel, je iPod, je luie stoel, je ding komt, en met elkaar, als gezin samen iets doet (samen tuinieren of samen koken wordt wat moeilijker). Je mag elkaars intelligentie beproeven, je sterke kanten, je zwakke kanten, je missers, je vaardigheden. Nergens komt dat zo elementair naar voren als tijdens een spel.
En over spel gesproken, ik kan me even geen spel voor ogen halen waar géén win/verlies-element in zit. De Tour? Eén winnaar die de snelste is. Voetbal? Niet alleen de meeste, maar vooral de mooiste doelpunten. Zwemmen? De snelste tijd. Carcassonne? De meeste punten door slim te spelen. Enz. Enz.
Elk spel heeft altijd iets competitiefs. Dat mag. Elk spel beproeft ook op een bepaalde manier je talenten van intelligentie, handigheid, durf, inzicht, overzicht, voorzichtigheid, geduld. Is dat niet wat de apostel Paulus aan de hand van de Romeinse wedrenspelen (!) onverbloemd zegt? "Ik jaag (competitie) naar het doelwit (inzet) of ik het ook grijpen mocht (winst)." Het evangelie -de weg van het geloof- heeft, als ik Paulus hier goed beluister, dit competitief element altijd ergens in zich.
En ja, als je dan een keer wint, om wat voor "eer" gaat het dan eigenlijk? Wat bedoel je met "eer"? Maak je het zo niet erg gecompliceerd? Speel op de bal, niet op de man! Het is máár een spel. "Zo gewonnen, zo geronnen", denk ik dan maar. Zó heb je het, en zó gaat je beurt letterlijk weer voorbij. En als jij een keer wint, speel daarna nog een potje! En wees dan nét zo blij als een ander de volgende keer wint, zoals jij dat was over jezelf. Wat mij betreft is daar niets mis mee.
Tenslotte nog dit. Ik loop elk jaar samen met mijn broers mee met de IJsselsteinloop, een marathon over verschillende afstanden door IJsselstein. Inzet? De snelste tijd. Na inschrijving krijg je een rugnummer toegewezen, of beter: een buiknummer, met daaraan de sensor voor het meten van jouw persoonlijke tijd. Sinds twee jaar staat ónder je nummer ook je roepnaam opgedrukt. Tot mijn grote verbazing werd ik vorig jaar, toen ik bij de laatste kilometer voor de finish achterop raakte, spontaan door een aantal voor mij totaal onbekende mensen langs de route bij mijn voornaam (!) aangesproken, terwijl ze riepen: "Kom op, je kunt het! Nog even volhouden. Je bent er bijna." Ik vond dat zó bemoedigend, dat het meteen energie gaf. En op datzelfde moment drong het met kracht tot me door, dat wat hier gebeurde, niets minder was dan wat in wezen de opdracht is van iedere christen: om elkaar langs de route van het leven -op de loopbaan, zoals Paulus ons die voorstelt- persoonlijk (!) te bemoedigen, in het bijzonder hen die achterop raken door vermoeidheid, uitputting, teleurstelling, wat dan ook.
Waarmee ik tegelijk maar wil zeggen, dat je de grootste competitie doorgaans hebt uit te vechten... met jezelf.
Ds. M. F. van Binnendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je leert namelijk op een ontspannen manier omgaan met winst en verlies, met teleurstellingen en overwinningen.
Een vaardigheid die in het maatschappelijk leven erg goed van pas kan komen.
Maar als het echt een probleem voor je is, zou je kunnen gaan kijken naar zogenaamde cooperatieve spellen (co-op). Dat zijn spellen waarbij je met zijn allen tegen het bord speelt. Leuke titels zijn Pandemic en Castle Panic, maar ook Space Cadets is erg leuk.
ik begrijp heel goed wat je bedoelt.
Fil. 2: 3 Doet geen ding door twisting of ijdele eer, maar door ootmoedigheid achte de een den ander uitnemender dan zichzelven.
Dit is de juiste houding:
Joh. 13: 14 Als Ik dan, de Heere en de Meester, uw voeten gewassen heb, moet ook u elkaars voeten wassen.
Mat. 11: 29 Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel;
In plaats van spelletjes kun je je ook met dingen bezighouden die belangrijker zijn: in de bijbel lezen, evangelizeren, elkaar helpen op de smalle weg te lopen, Gods natuur bewonderen...
Dat geeft diepe vreugde. Zie ook Hand 2: 42-47
Mat. 12: 36 en Ef.5: 4 Noch oneerbaarheid, noch zot geklap, of gekkernij, welke niet betamen; maar veelmeer dankzegging.
Als je wilt reageren: emaildfj1@gmail.com
Alsof 'christen zijn' inhoud dat je je aan allerlei regeltjes, ge-en verboden moet houden. Juist niet!
Mag een christen naar de efteling, oorbellen in, een legging aan, haar oksels scheren, make-up gebruiken ..... en nu weer over een spelletje.
Alsof God zo'n strenge Vader is die Zijn kinderen geen plezier gunt!
Hoe kun je nu op deze manier het 'christen zijn' aantrekkelijk maken voor niet-christenen?
In de Bijbel werd ook feest gevierd hoor, gezellig samen zijn terwijl het gemeste kalf geslacht was.
In de Bijbel lees je ook af en toe over een spel dat wordt gespeeld. Bekend zijn de woorden van Christus over kinderen die bruiloftje of begrafenisje spelen (Lucas 7:32).
( Zij zijn gelijk aan kinderen die op de markt zitten, en elkaar toeroepen en zeggen: Wij hebben voor jullie op de fluit gespeeld, maar jullie hebben niet gedanst; wij hebben klaagliederen voor jullie gezongen, maar jullie hebben niet gehuild).
In Zacharia 8:5 wordt verteld over spelende kinderen; zij zijn een zegen voor een land waar het leven goed is.(De pleinen van de stad zullen vol worden met jongens en meisjes die spelen op haar pleinen.)
En Jesaja vertelt over een spelend kind als hij profeteert over een vrederijk. (Jesaja 11:8).
Simson speelt een raadselspelletje op zijn bruiloft, waarbij er in figuurlijke zin ook een spelletje met hem gespeeld wordt. Voor de valsspelers pakt dat dan weer heel verkeerd uit. (Richteren 14).
We lachen zo wat af met elkaar, en dat is gezond.
Ik ben het helemaal met Ds. Binnendijk eens:
Eén van de waardevolle elementen van een (gezins)spel vind ik, dat je als gezinsleden allemaal even uit je boek, je mobiel, je iPod, je luie stoel, je ding komt, en met elkaar, als gezin samen iets doet (samen tuinieren of samen koken wordt wat moeilijker). Je mag elkaars intelligentie beproeven, je sterke kanten, je zwakke kanten, je missers, je vaardigheden. Nergens komt dat zo elementair naar voren als tijdens een spel.
Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen.
Ik ben het Edw, Mortlach,1a2b3c,rotterdam, eens.
Wie spelletjes spelen egoïstisch vindt is m.i. doorgeschoten in een vorm van hypercalvinisme.
We hoeven niet alle dagen ernstig te zijn, dat kunnen we niet en dat mag ook niet eens. In de Bijbel gebiedt God ook om bijvoorbeeld feesten te vieren.
Of ik het volgende argument wel moet aanvoeren weet ik niet want mijn ervaring is dat een aantal christenen op deze site niet veel om wetenschap geeft. Toch doe ik het maar: wetenschappelijk is aangetoond dat het spelen van ' nutteloze spelletjes', wel degelijk nut heeft, zeker in onze drukke en haastige maatschappij. Het kan ervoor zorgen dat je op een bepaalde manier tot rust komt en je je dagelijkse taken beter aankunt. Stel je voor: na het spelen van een spelletje ben je nog beter in staat om met de ernstige zaken des levens bezig te zijn.
Daarnaast is gezelligheid inderdaad nergens verboden. Zot geklap e.d. is heel iets anders en ik vind het jammer dat de gesmeten Bijbelteksten zo uit hun verband zijn gerukt.
absoluut mee eens.
"Het kan ervoor zorgen dat je op een bepaalde manier tot rust komt en je je dagelijkse taken beter aankunt. Stel je voor: na het spelen van een spelletje ben je nog beter in staat om met de ernstige zaken des levens bezig te zijn.
Daarnaast is gezelligheid inderdaad nergens verboden."
Genieten MET elkaar i.p.v. individueel voor een beeldscherm hangen.
Ik heb verschillende leerlingen die zijn blijven zitten in dit leerjaar, oorzaak:
game verslaafd, dag en nacht gamen zodat alles er verder bij inschiet.
Verslaafd zijn, dus het gamen is je baas geworden, jij bent slaaf.
Misschien herinner je zelf het spelletje: mens erger je niet.
Als je bijna binnen bent met je pionnetje wordt je eraf gegooid.
En even later heb je wat meer lol als je dit bij een ander kan doen.
Leren tegen je verlies te kunnen, gezellig samen zijn.
Maar ook daarna met z'n allen rond de Bijbel aan diezelfde tafel.
Met elkaar lezen en bidden, de Heere danken voor elkaar.
Het leven is geen spelletje, dat is wel serieus.
Ik hoop dat je daar mag zeggen, ik ben een overwinnaar, door Hem, Die ons liefheeft.
