Vraag
Ik ben een jongere die opgegroeid is in een van de lichtere kerken. Ik kan best wel serieus zijn, ook juist wat betreft het geloof als ik hier over na ga denken. Ik heb een opa en oma gehad, waarvan ik wist en zag dat die de Heere dienden in hun woorden en gedrag. Ze vertelden me vaak over wie de Heere voor hen geweest was persoonlijk, ook hoe de Heere hen naar Zich toegetrokken had en hoe ze vaak geholpen waren in moeilijke omstandigheden. Maar ook waarschuwden ze me om toch echt de Heere te gaan dienen in m'n leven omdat Hij het zo waard is. En op latere leeftijd, toen ik al ouder werd, hebben ze me in liefde gewaarschuwd voor allerlei verkeerde zaken waar God mee wordt onteerd. Maar toen overleed eerst m'n oma en een tijd later opa. Ik stond op de begraafplaats en dacht: ik kan niet zonder m'n opa, ik heb nog zoveel vragen over dit leven, ik kan dat niet alleen. Maar het leven ging toch verder zonder hen en ondertussen ging ik elke zondag nog steeds naar dezelfde kerk. Naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds meer moeite met hoe het eraan toe ging daar in die kerk. Leer en leven liepen bij veel kerkgangers ver uit elkaar, heel anders dan bij mijn grootouders. Ze konden me niet jaloers maken. Op een gegeven moment dacht ik: jullie bekijken het hier maar allemaal, mij zien jullie niet meer in de kerk. Maar helemaal vergeten kun je je opvoeding van je opa en oma ook niet en daarom ben ik nu af en toe -na twee jaar in de wereld- weer naar de kerk aan het gaan. Ik heb dit opgeschreven zodat mensen zich soms meer bewust zouden moeten zijn, voor jongeren die op het randje van de kerk en de wereld leven, een voorbeeld te zijn in hun leven. Dat het soms anders juist tot extra verwarring kan leiden wat ze zeggen en doen. Ze zouden deze jongeren echt meer moeten begeleiden, juist in deze tijd die zo moeilijk is, vind ik!
Antwoord
"Leer en leven liepen bij veel kerkgangers ver uit elkaar." Voor ambtsdragers en trouw meelevende gemeenteleden is het een smart om de wereldgelijkvormigheid op te merken van jongeren en ouderen in de gemeenten.
Noodzakelijk is dat we lijken op jouw opa en oma die een leesbare brief van Christus voor jou waren. In de liefde hebben ze getuigd en in de liefde vermaand tegen de zonden. Het moest voor u een aansporing zijn om hun voetstappen te drukken en een voorbeeld te zijn in de gemeente in leer en leven. U hebt zich gestoten aan het gedrag van anderen in plaats voor die anderen een goed voorbeeld te zijn. Het zou voor je opa en oma tot verdriet zijn geweest als ze dit hadden meegemaakt om de kerk te verlaten en op te gaan in de wereld.
Ik hoop van harte dat hetgeen u hebt opgeschreven een les voor uzelf zal mogen zijn om u tot God te bekeren en in Zijn wegen te wandelen. Om een leesbare brief van Christus te mogen zijn in de donkere tijd waarin we leven. Wat een taak voor u om de jongeren te geleiden naar Gods Woord in deze tijd, nietwaar? Om in liefde te vermanen niet op het randje van de kerk en wereld te leven.
Uw opmerking hebben we allen ernstig ter harte te nemen om in leer en leven de voetstappen van Christus te volgen. Tegen verwarring moeten we strijden en bidden om getrouw te zijn als christen en dat niet alleen op de zondag, maar alle dagen van de week in handel en wandel. Overeenkomstig het getuigenis van uw opa en oma leggen we uw opmerking terug op uw eigen bordje. Bidt maar veel om een nieuw hart van de Heere te mogen ontvangen, want bij Hem is genade voor de grootste der zondaren. Voor kerkverlaters en godsverzakers, voor hoeren en zondaren, die met berouw over hun verzondigd leven tot Hem de toevlucht nemen. Want in Christus is vergeving altijd geweest. De Heiligen Geest moge het toepassen en verklaren aan het hart.
De vrucht van het nieuwe leven in Christus zal uitwerken om in biddend opzien leer en leven één te doen zijn.
Hartelijke groeten,
Ds. J. D. Heikamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.D. Heikamp
- Geboortedatum:09-11-1939
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Staphorst
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Jongeren worden vaak niet begrepen door de ouderen in een kerkelijke gemeente. Het is niet eens onwil, maar vaak snapt men de gedachtegang van jongeren echt niet. Als je dan niemand in de gemeente hebt, waarbij je je nood kan klagen, loop je vast. Van randkerkelijke tot iemand die serieus met het geloof bezig is. Het gaat niet om het aantal personen dat je begrijpt. Al is er maar 1 persoon, die een luisterend oor bied en je handvaten geeft om verder te komen.
Wat je overigens schrijft dat leer en leven ver uit elkaar lagen in de kerkelijke gemeente waartoe je behoorde, gebeurd niet alleen in de kerken die licht zijn. Ook bij ons in de gemeente (ik behoor tot de zogenaamde rechterflank), kom je dit tegen. Er werd pasgeleden bij ons gepreekt, daarin werd in korte bewoordingen het volgende gezegd: We kunnen volledig met de wereld meegaan (als kerkmensen), maar we kunnen ook onszelf laten berusten in onze godsdienst (wetjes en regeltjes die we onderhouden). Echter in allebei de gevallen denken we Christus niet nodig te hebben, omdat we onszelf nog staande kunnen houden. Ik wilde dit toch zeggen, want of we nu lid zijn van een vrijzinnige gemeente of een zeer behoudende gemeente, als we Christus niet kennen, gaan we met allebei de gemeentes verloren. De Heere heeft ons een plaatst gegeven in een bepaalde gemeente (wil niet zeggen dat we nooit mogen vertrekken), maar we dienen wel de moeite te doen om onze naaste voor Christus te winnen.
Mocht je behoefte hebben om in contact te komen met me, dan mag je m'n emailadres opvragen bij de redactie.
Neem het heel serieus dat je zo n opa en oma had, dat is niet voor niets. Er gebeurd niets bij geval.
Maar......je gaat "af en toe" naar de kerk. Dat is jammer.
Als je snakt naar God, ga je regelmatig.
Je eet toch ook regelmatig?
Het is voedsel voor je ziel.
Zoek de Heere terwijl Hij te vinden is.
Zoek een kerk waar de jeugd nou betrokken wordt bij de gemeente.
Ga b.v. op een vereniging.
Ik bid voor je.
