Christelijk geloof geprobeerd

Via het net (Geenstijl onder andere) ben ik in aanraking gekomen met deze website. Ik lees wel eens mee met de vragen en kom dan eigenlijk vaak hetzelfde tegen. En als ik eerlijk ben moet ik bij sommige vragen toch best wel een glimlach onderdrukken. Het lijkt mij alsof heel veel gereformeerden 'bang' zijn voor het wereldse leven en daardoor veel dingen afwijzen. Zelf heb ik enige tijd het christelijk geloof geprobeerd te volgen/leiden. Helaas heb ik door allerlei vooroordelen een stap terug gedaan. Mij zijn dingen verweten die mij aan het twijfelen hebben gebracht, maar ook mijn depressieve gevoelens hebben versterkt. Pas nadat ik enige afstand van het geloof heb genomen om mezelf uit die depressie te helpen, ging het beter. Iemand in mijn omgeving zei dat satan hierdoor zijn zin heeft gekregen. Het kwam dus bij mij over dat als ik geloof, ik eerst door een diep dal heen moet. Ook zonder geloof is het mij gelukt uit die depressie te komen. Enige tijd geleden is er een mevrouw van de Hervormde kerk aan mijn deur geweest. Ik heb haar netjes te woord gestaan, maar had geen interesse om verder een gesprek aan te gaan. Ze sloot af met de woorden: "Het is zo belangrijk voor je." Maar waarom eigenlijk? De keren dat ik in een kerk ben geweest zijn letterlijk op één hand te tellen. Het trekt me totaal niet en ben me er 100 procent van bewust dat mocht ik overlijden en er hierna iets is. Als ik dan voor Gods aangezicht sta, dan zal ik met opgeheven hoofd verantwoording over mijn leven afleggen. Zeker voor de dingen die ik verkeerd heb gedaan en daar allang spijt over heb betuigd. Van die fouten heb ik immers geleerd en zal ze in de toekomst zeker niet meer maken. Ik heb mijn lesje in het verleden absoluut geleerd. Over radiomuziek wordt door veel christenen ook erg bekrompen gedaan. Muziek heeft mij door een zeer zware periode in mijn leven heen geholpen en als er daardoor mensen zijn die me veroordelen (is ook gebeurd), lach ik erom en neem ik die mensen helaas minder serieus, ook al kennen ze mijn achtergrond. Wat is nu eigenlijk het goede geloof? Mensen in de Arabische landen vinden dat de islam het enige echte geloof is en christenen zeggen weer dat het christendom het goede geloof is. Wat mij beangstigt zijn eerder de randgroeperingen die in naam van Allah moorden of uit naam van Jezus zelfmoorden plegen (David Koresh met zijn sekte). Islam is vrede en God heeft u lief, maar in hoeverre kunnen we dit tegenwoordig nog zeggen?

Beste vriend(in),
 
Hartelijk dank voor je eerlijke vragen en opmerkingen. Een deel van wat je schrijft is eigenlijk een spiegel aan ons als reformatorische christenen. Soms is dat best goed om daar even in te kijken. Hoe komt het over als we onze mening naar buiten brengen? Jij geeft daar uit eigen ervaring iets van aan ons mee. Dank daarvoor. Goed trouwens dat je niet gestopt bent bij "Geen Stijl" en dat je Refoweb zelf hebt bezocht en -zoals ik een beetje kan lezen- ook eerlijk hebt bekeken. Ik lees ook dat je in contact bent gekomen met christenen en gesprekken hebt gevoerd. Helaas kijk je daar niet altijd even positief op terug...
 
Tegelijk stel je zelf een aantal vragen over je persoonlijk leven. Graag wil ik proberen te reageren op wat je schrijft. Jouw vraag/verhaal bevat een scala aan onderwerpen, ik probeer een 'rode' draad te zoeken.
 
Christenen zijn bang en denken een beetje op een gecompliceerde manier, dat is jouw ervaring. Ik denk dat je gelijk hebt. Soms kan ik ook glimlachen om de mening van mede-christenen en tegelijk ook huilen om de stelligheid waarmee iets verdedigd wordt. Tegelijk weet ik dat anderen zo kijken naar mij, want ook ik ben verre van volmaakt.

Veel van wat je op deze site vindt en in contact met christenen tegenkomt, heeft te maken met cultuur. Het christenzijn is in ons land vervlochten met een stukje cultuur, zeker op de zogenoemde Biblebelt. Zelf woon ik nu een paar jaar in het Noorden van het land, daar is dat wat anders. Wanneer je als 'buitenstaander' (mag ik je zo noemen?) kennismaakt met het christenen kom je in aanraking met cultuur en geloof. Het is heel belangrijk om die dingen te (onder)scheiden.
 
Waar gaat het om in het geloof en waar kan jij wat aan hebben op dit moment in jouw situatie? Wat is nu eigenlijk het goede geloof, zo vraag je. Een mooie vraag. Ik wil proberen je dat eenvoudig uit te leggen.

De kern van het christelijk geloof staat verwoord in de bekende Bijbeltekst Johannes 3:16, (vrij weergegeven) "zo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn enige Zoon gegeven heeft, met het doel dat ieder die in Hem gelooft het eeuwige leven heeft." Een boodschap van ongelofelijke en oneindige liefde van Gods kant. Onze God is een God van liefde. Gevende liefde. Liefde die alles geeft aan mensen die Hem helemaal niet zien zitten. Mensen die bij Hem vandaan lopen. Mensen die denken het zonder Hem wel te redden. Dat zit a.h.w. in ons bloed. Wij denken het zelf wel te redden. Nu, in dit leven, en ook na dit leven.
 
God weet echter dat we Hem nodig hebben. Daar wil Hij ons van overtuigen. Dat doet Hij door het liefste wat Hij heeft te geven, Zijn Zoon.  Een kind weggeven doe je niet zomaar. Dat doe je alleen als er geen andere mogelijkheid is. God wist dat er geen andere mogelijkheid is om mensen te bereiken en te behouden, daarom gaf Hij Zijn Zoon, Jezus Christus.
 
Mag ik je eens vragen je op Hem te concentreren? Tot nu toe heb je je gericht op Zijn volgelingen, of in elk geval op mensen die zeggen dat ze dat zijn. Een bekende, en tegelijk heel kernachtige uitspraak zegt: "Jezus is een stuk interessanter dan de meeste christenen." Probeer Hem eens in het vizier te krijgen. Vraag of Hij Zich aan je openbaart. Want ik weet uit eigen ervaring, als je Hem ontdekt, dan verrijkt dat je leven. Het is net als met een verliefdheid, opeens ontdek je die ander, en je wilt bij hem of haar zijn. Zo gaat het ook bij Jezus.
 
We leven in de lijdenstijd. Hij gaf Zichzelf helemaal. Mag ik je eens vragen om het lijdensevangelie in de Bijbel eens te lezen? Of zoek een vertolking die je aanspreekt, bijvoorbeeld één van de passionen van Bach. Kijk eens goed naar Jezus in Zijn lijden en zelfopoffering. Hij is echt uniek. Hij is een verrijking voor je leven. En zonder Hem kan je echt niet. Probeer al die christenen met hun eigen-aardigheden even te vergeten en richt je op Hem.
 
Wanneer je  Hem leert kennen en steeds meer leert waarderen en liefhebben, ja, dan ontstaan er weleens vreemde gewoonten. Net als bij verliefde mensen, die doen soms opeens andere dingen dan anders. Die nieuwe gewoonten hebben dan te maken met hun geliefde. Zo zijn er bij christenen soms (voor buitenstaanders) rare gewoonten ontstaan. Sommige gewoonten hebben echt te maken met hun Heer en Heiland, die we geen pijn willen doen. Daarom doen en laten we soms (vreemde) dingen. Het gaat dan niet om die gewoonten, die vallen wellicht op, maar als het goed is, wijzen ze op onze Heiland.
 
Ik hoop en bid dat jij even de christenen wil vergeten en dat je Christus leert ontmoeten. Nogmaals, ik geloof echt dat je er geen van spijt krijgt om je op Hem te richten. Wanneer je Hem zoekt, ontdek je: Hij zocht mij, uit pure liefde. En dat is een geweldige ontdekking. Die wens ik je toe.
 
Met een hartelijke groet,
Michel van Heijningen
 
Ps. Voel je vrij om een vervolg- of verhelderingsvraag te stellen.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

173 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven