Vraag
Mijn man kijkt niet echt naar de kinderen om, vraagt ze niets, leeft niet mee. Geen aandacht voor verjaardagcadeaus enz. Heeft wel altijd vitterig commentaar op ze en ook uitbarstingen waarbij hij slaat of schopt (slaan of schoppen gebeurt niet wekelijks, enkele keren per jaar, verdeeld over meerdere kinderen). Hij is gewoon niet tactisch in zijn opvoedstijl. Opmerkingen als: "Hé luie hond help eens afwassen" enz . Zelf sta ik er altijd tussen in en krijg van hem ook nog de schuld dat de kinderen niet makkelijk zijn in de opvoeding. Moet alles alleen doen, feestjes, uitjes, op vakantie gaan, want dat is allemaal niet nodig volgens hem en de kinderen zouden het ook niet verdiend hebben. Dit alles heeft onze persoonlijke relatie nogal vertroebeld. Hij is niet van plan te veranderen, want ik zou de kinderen 'verkrachten' (lees verprutsen), zegt hij. Ik trek het niet meer en heb hem gezegd dat ik op deze manier niet met hem verder wil. Hij reageert hier helemaal niet op, negeert het gewoon. Ben bang dat ik moet scheiden om de kinderen. Schrik erg van deze gedachte, had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Wat moet ik doen?
Antwoord
Beste vraagstelster,
"Wat moet ik doen, ik trek het niet meer!", zijn kreten uit uw hart. U kunt zo niet verder. Ik kan het begrijpen. U zit heel diep aan de grond. Eindelijk heeft u de moed gevonden om het aan een ander te vertellen. Het is goed dat u dat gedaan heeft. Laten we er samen eens over na denken.
Het eerste punt is dat het niet alleen om uzelf gaat, maar ook heel speciaal om de kinderen. Dat u bang bent om te denken aan scheiden kan ik ook begrijpen. Het is wel het allerlaatste waar we aan moeten denken. De Heere Jezus zegt ons heel duidelijk dat niet te doen. Het was ook helemaal niet uw gedachte toen u trouwde. U bent niet getrouwd om weer te scheiden, maar het was voor het leven. Scheiden brengt alleen een schijnoplossing, hoe moeilijk ook de situatie kan zijn. We weten het vooruit: Er zijn in de toekomst drie partijen ongelukkig. Vader, moeder en de kinderen die niet schuldig zijn aan de scheiding.
Maar alles kan zo grondig veranderen. Ook in ons huwelijk. Het totaal ontwrichten, zodat het niet meer verder kan. Hoe intens verdrietig is de situatie waarin u leeft. Het is in zo’n situatie heel zwaar om vrouw van je man te moeten zijn en ook heel speciaal moeder te zijn voor je kinderen. Voor u is het geworden "tussen de partijen staan." Dat kan niet, dat mag niet. Jullie kinderen moeten in een onmogelijk situatie opgroeien. Ze hebben een vader en toch geen vader. Schoppen en slaan, vitten en opmerkingen als "luie hond" zijn geen opmerkingen die een vader mag bezigen. Zeker niet in een christelijk gezin. Hoe moeten de kinderen zo het leven in met dit als voorbeeld. Ze krijgen een totaal verkeerd vaderbeeld, een totaal verkeerd beeld van een christelijk gezinsleven. Dat de kinderen niet gemakkelijk zijn in de opvoeding, daarvan ligt voor een deel van de schuld bij uw man, ze worden door hem niet serieus en liefdevol bejegend. Hij toont weinig liefde en begrip voor hen. En u probeert dan weer het één en ander op te knappen. Geweldig! Maar dit kan niet blijven duren.
Dat u overal alleen voorstaat is heel verdrietig, maar voor de kinderen die nu gevormd worden en op moeten groeien tot positieve mensen voor de gemeente en de samenleving, is het diep triest. Ik ken deze nood. Meerdere vrouwen en moeders dragen dit kruis, daarom roep ik andere vrouwen die dit lezen ook op om voor deze zuster in nood te bidden. Het gebed is als een vurige muur, maar ook als een sterk leger. Op het gebed vielen zelfs de muren van Jericho in elkaar en werd Petrus uit de gevangenis verlost. Diezelfde God bestaat nog. Stel uw vertrouwen op Hem!
En dan bent u klaar? Nee! Er moet aan gewerkt worden. Zelf heeft u al alles gedaan wat in uw vermogen was. En nu verder. Kunt u praten met uw dominee of iemand uit uw kerkenraad? Heeft u een goede vriend of vriendin waarmee u alles kunt doorpraten en bij de Heere brengen? Dit blijft ook voor uzelf de belangrijkste weg: het gebed. Alleen of samen met iemand anders.
Het is de hoogste tijd om hulp te zoeken voor uw huwelijk, voor de kinderen en voor uw man. Echte hulp. Er zijn overal mensen die deskundige hulp kunnen bieden in een poging om een huwelijk te redden. Misschien is uw huwelijk nog te redden.
Wil uw man die weg niet gaan, ga dan alleen daarheen om te leren hoe u met deze situatie om moet gaan en hoe daarin de kinderen op te voeden en te helpen.
Ik wens u van harte sterkte en Gods hulp toe. U mag gerust -naar mij toe- op dit probleem terugkomen.
Hartelijke groeten,
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je bent zéker geen ervaringsdeskundige. Weet jij veel?
Die toon allleen al!
Wij reageerders weten het allemaal zo goed, mezelf reken ik me daar zeker onder.
Anders is de 'lol' van het reageren over, je gaat toch in op de vraag van de vraagsteller/ster en niet op eventuele familieleden, buren en ander geboefte.
Vandaag maak ik met niemand ruzie, al kan ik best lastig zijn, maar mijn vrouw en kinderen moeten om me lachen, ze nemen me niet serieus, ook iets om over na te denken.
We steken straks de openhaard aan, eten spaghetti door mij klaargemaakt, een glaasje wijn bij de spaghetti en dan samen ruzie maken wat we gaan kijken op de TV.
Wij zijn refo's met een TV.
Een mooi gedicht:
GENESIS TWEE
De handen van haar mond heeft zij gevouwen,
de lippen van haar armen in vertrouwen
open gedaan en 't hart van haar gezicht
heeft zij herkennend op mijn hart gericht.
Haar ogen die mij openlijk genegen
zijn, zeggen wat haar lichaam nog verzweeg en
haar stem die mij bij mijn geboorte noemt
heeft mij voortaan tot horigheid gedoemd.
Zij zegt mijn naam en ik herhaal de hare,
wij zullen elkaar voor elkaar bewaren,
maar zij vooral houdt mij voor mij gereed
omdat zij mijn geheim van buiten weet.
Guillaume van der Graft
Uit: VERZAMELDE GEDICHTEN 1982
Kort commentaar:
Een liefdesgedicht.
De ik tekent zijn vrouw met beelden aan het lichaam ontleend.
Haar mond is dicht, haar armen zijn geopend en ze kijkt hem liefdevol aan.
Wanneer ze spreekt, is de ik helemaal aan haar overgeleverd.
Haar stem maakt hem tot wie hij wezenlijk is.
Ze noemen elkaar bij hun naam: ze geven elkaar over en weer identiteit.
Hij is niemand zonder haar en andersom.
Want zij kent hem van binnen en van buiten.
Hier beschrijft een man wat zijn vrouw voor hem betekent.
In het perspectief van Genesis 2!
Hoeveel mannen ervaren dat, maar kunnen het niet verwoorden.
Daarom dit magnifieke vers.
Zo moeilijk hoeft het leven ook niet te zijn.
Nou dat geldt hier zeker ook! Vraagsteller, sterkte op jouw zoektocht!
- 1
- 2
