Vraag
Ik heb hier nog nooit met iemand over gesproken, want het betreft maar kleine dingen (dacht ik). Maar het is iets wat ik na jaren huwelijk toch wel moeilijk blijf vinden. Het gaat over onze huisregels in de opvoeding. Voor de opvoeding sta ik grotendeels alleen. Mijn man is op de avonden en weekenden veel thuis, maar vindt dat dit mijn taak is. Zo sta ik open voor de (lange) verhalen van onze kinderen, over wat ze beleefd hebben die dag en ook hun problemen, terwijl hij ondertussen een boek zit te lezen, achter de pc zit of op de bank ligt te slapen. Ik reageer op de kinderen, bemoedig en stimuleer, help hen problemen op te lossen, of die problemen nu binnenshuis of buitenshuis spelen, dat vraagt allemaal veel tijd en energie. Ik overleg wel met hem, hij is het ook altijd wel met me eens, maar ik sta er naar mijn gevoel in de praktijk toch alleen voor. Datzelfde geldt voor het handhaven van de regels in de opvoeding. Het vervelende is dat mijn man het enerzijds allemaal prima vindt zo, maar zich zelf niet houdt aan de huisregels. En dat maakt dat de kinderen bij tijden liever het voorbeeld van pa volgen, dan gehoor geven aan de huisregels. Ik heb al dikwijls aan mijn man gevraagd hoe dit nu komt. En uitgelegd dat dit vaak spanningen geeft en ik de opvoeding zo bij mijn handen afgebroken ziet worden. Het gaat bovendien om simpele huisregels, die in meer gezinnen gelden. Ik zal wat voorbeelden noemen. Zo zie ik graag dat ze hun tanden boven in de douche poetsen en niet 's morgens vroeg in de keuken naast de ontbijttafel. Mijn man echter poetst steevast zijn tanden naast de ontbijttafel, terwijl anderen nog eten, loopt met het tandenpoetsen door de keuken en kamer heen en praat tijdens het tandenpoetsen door, met een mond vol schuim... Ik vind dat niet fris, het ontbijt smaakt me minder, maar hij blijft het gewoon doen en de kinderen volgen hem daarin. In de keuken tandenpoetsen scheelt hen een extra keertje traplopen voor het naar school gaan. Om die reden doet mijn man het ook beneden. Zo gaat het ook bij het thuis komen. Ik verlang van hen van jongsaf aan de tassen en schoenen niet in de keuken te laten slingeren, maar bij binnenkomst direct even weg te zetten in de gang. Pa doet dit echter niet. Zijn schoenen trapt hij einde middag slordig in de keuken uit en ze staan er de volgende morgen nog zo. De kinderen zeggen het ook: maar pa zijn schoenen staan hier wel, dus... Tja, wat moet ik daarop dan zeggen? Hierop volgt het neuspeuteren..., iets wat ik niet wil accepteren en de kinderen doen het ook niet, op één na, en die zegt ook hier: maar pa doet het wel. Inderdaad, en elke dag en ook onder het eten... Als laatste wil ik noemen, en eigenlijk zijn dat wel de dagelijkse terugkerende zaken die wringen, het lopen door het plantsoen. Voor ons huis ligt een klein stukje gras, waar elke dag honden op uitgelaten worden. Van jongsaf aan heb ik de kinderen geleerd, dat als we met de auto thuiskomen, even dat stukje over de straat om het gras heenlopen. Dat doen ze ook getrouw. Mijn man vindt dat allemaal prima, maar hij loopt zelf vanaf de eerste dag dat we getrouwd zijn tot nu toe nooit om. Als enige loopt hij steevast door het gras heen. Hij loopt ook altijd als eerste naar binnen, als we bijvoorbeeld met elkaar naar de kerk geweest zijn. Dan veegt hij wel even zijn voeten op de mat, waar wij dan vervolgens over heen moeten lopen. Om geen oponthoud te veroorzaken, loopt hij, met schoenen aan, vervolgens verder de gang in, waar de kinderen vervolgens met hun sokken overheen lopen. Ik beschrijf het nu even gedetailleerd, maar ik wil er alleen maar even mee aantonen wat het mij doet. Ik vind het niet fris, eventueel hondenvuil lopen ze zo naar mijn gevoel het hele huis door. En dat alleen maar omdat mijn man zijn eigen regels/gemak dienen wil. Ik heb hem gevraagd, gesmeekt, om alsjeblieft ook om te lopen, maar hij weigert dat. Ik heb voorgesteld om ons eerst naar binnen te laten, maar ook dat weigert hij. Hij houdt liever vast aan zijn eigen gewoonten. Ik heb geleerd dat mij alleen maar rest dit te accepteren en dat is zo dan ook lange jaren gegaan. Maar inmiddels zijn de kinderen op een leeftijd dat ze hun opvoeding kritischer bekijken en wat pa allemaal doet en in strijd is met de huisregels, lijkt hen aantrekkelijk om ook eens uit te proberen/moeilijk over te gaan doen. Zo lijkt het. Ik voel me hierin machteloos en vooral ook heel alleen staan. Op steun van mijn man hoef ik niet te rekenen, hij laat de kinderen hun gang gaan. Ik word er dan ook soms erg verdrietig van, ik heb de opvoeding altijd serieus genomen. Wat moet ik doen? Ben ik een zeurpiet als ik van mijn man vraag met mij en de kinderen zich aan bepaalde regels te houden? Regels waar hij overigens het nut van inziet en die hij prima vindt voor ons om ons aan te houden, maar waar hij toch zelf een uitzondering op wil maken. Het is vervelend om dit zo te zeggen, ik schaam me ervoor voor de buitenwereld en heb er daarom nooit over gesproken, met niemand. Zelfs niet op therapie. Niemand verwacht dit ook, want mijn man is naar buiten toe heel anders, heel meegaand. Ik heb er wel over nagedacht, het lijkt me geen machtsstrijd, meer gemakzucht, kiezen wat voor hem het makkelijkste is. Wel is het zo dat ik streng ben opgevoed en het er bij hem thuis (tot mijn verbazing) vaak heel makkelijk aan toe ging. De dingen die mijn man doet, deden ze bij hem thuis ook. In onze opvoeding hebben we bepaalde dingen overgenomen uit zijn opvoeding. We zijn geen autoritaire ouders voor onze kinderen, meer het type van samen overleggen. Maar wat hygiëne/fatsoen betreft, hebben we gekozen voor wat ik leerde in mijn opvoeding. Daar hebben we samen menigmaal over gesproken en we zijn het daarin ook samen eens! Het gaat er alleen maar om, dat hij nu eenmaal vindt dat die regels voor de kinderen moeten gelden en niet voor hem zelf. Misschien hebt u een advies? In therapie gaan is in ieder geval geen optie, mijn man vindt dat een zinloze tijdsbesteding. En wel omdat hij vindt dat het probleem bij mij ligt en ik maar moet veranderen.
Antwoord
Beste mevrouw,
Heerlijk, zo'n uitgebreid en gedetailleerd verhaal! Dat geeft helderheid, maar tegelijk heeft het mij ook de nodige hoofdbrekens gekost over hoe ik het beste kan antwoorden. U hebt dan ook enige tijd moeten wachten op mijn reactie. Welnu, daar gaan we. Ik haal een paar punten uit uw lange verhaal, uw eigen woorden dus. Leest u die eens achter elkaar, dan wordt een en ander voor u misschien vanzelf wel wat meer duidelijk! Daarna zal ik over ieder punt iets (kort) zeggen.
1. Het gaat over onze huisregels in de opvoeding. 2. Voor de opvoeding sta ik grotendeels alleen. Mijn man is op de avonden en weekenden veel thuis, maar vindt dat dit mijn taak is. 3. Ik overleg wel met hem. 4. Ik heb al dikwijls aan mijn man gevraagd hoe dit nu komt. En uitgelegd dat dit vaak spanningen geeft. 5. Simpele huisregels, die in meer gezinnen gelden. 6. Ik heb hem gevraagd, gesmeekt, maar hij weigert dat. 7. Hij houdt liever vast aan zijn eigen gewoonten. Ik heb geleerd dat mij alleen maar rest dit te accepteren en dat is zo dan ook lange jaren gegaan. 8. Ik voel me hierin machteloos en vooral ook heel alleen staan. Op steun van mijn man hoef ik niet te rekenen. 9. Ik word er dan ook soms erg verdrietig van, ik heb de opvoeding altijd serieus genomen. 10.We zijn geen autoritaire ouders voor onze kinderen, meer het type van samen overleggen. 11. In therapie gaan is in ieder geval geen optie, mijn man vindt dat een zinloze tijdsbesteding. En wel omdat hij vindt dat het probleem bij mij ligt en ik maar moet veranderen.
Dat is best confronterend, nietwaar. En dús: gaat het echt niet over kleine dingen, zoals u in uw openingszin suggereert. Zullen we de punten eens langslopen?
1. Gaat het werkelijk 'slechts' over huisregels? Nee, het gaat over u. Over u als moeder, oké, maar tegelijk gaat het ook over u als persoon én als echtgenote.
2. Uw man mag vínden dat opvoeden alleen úw taak is: heeft hij dat zo gezegd, of is het uw vóóronderstelling omdat hij zich niet altijd bemoeit met de kinderen?? Gelíjk heeft hij echter niet! Opvoeden is een taak van ouders sámen! Die het weliswaar niet altijd met elkaar eens hoeven zijn, maar dat is iets anders. Uw kinderen zijn toch van u sámen? Wanneer er geen overeenstemming is tussen vader en moeder over opvoedingsregels kan dat een heel scala van oorzaken hebben, die iets over de verhouding tussen de ouders! Tegenover de kinderen is het verstandig om met één mond te spreken, terwijl op een ander tijdstip de verschillen aan bod kunnen komen. Met andere woorden: kinderen kunnen profiteren van hun opvoeding, waardoor zij mooie, zelfstandige mensen worden die hun ouders dankbaar zijn voor de geleerde levenslessen. Kinderen kunnen echter ook (zeer) gefrustreerd raken door hun eigen vader en moeder, die wellicht het goede met hun kinderen voorhebben, maar daar niet (altijd) naar handelen. Een goed boek over opvoeden kan u beiden wellicht wat meer handvatten geven.
3. Wat houdt het overleg in? Volgen daar ook bindende afspraken uit voor alle partijen die deelnemen aan het overleg, wat toch de essentie is van overleg? Daar lijkt het niet op als ik de uitgewerkte voorbeelden lees! Dan lees ik namelijk: u bepaalt en hij lúístert misschien nog wel, maar hóórt niet wezenlijk en kan dus Oost-Indisch doof zijn voor de situatie. Natuurlijk is dit frustrerend! Vooral voor u. Waarmee ik nadrukkelijk níét inga op thema's als gelijk, ongelijk hebben of in uw recht staan! Ook ga ik voorbij aan de redenen, de achtergrond, voor zijn handelen, want daar gaat het nu even niet over.
4. Ú bent aan het woord. In vragen en uitleggen. Spanning zit er bij ú. Inderdaad is het in die zin úw probleem. Waarschijnlijk haalt hij meestal slechts zijn schouders op en slaat de bladzijde van zijn boek om zonder dat hij het probleem zelfs maar in de gaten heeft. Uw onmacht geeft spanning. U moet echter de reden daarachter niet alleen bij uw man zoeken, maar eveneens bij uzelf. U komt beiden uit een ander gezin, waar andere regels golden. Toen u zélf een gezin wilde gaan stichten -dat begon al in uw verkeringstijd!- ontstond er een níéuw samenlevingspatroon. Uw verhouding tot elkaar is uniek. Uw gezin is uniek. Uw beiden bent uniek. Dáár moet u naar terug. Kijkt u nog eens naar vragen als: wat verwachtte u van uw huwelijk? Wat zijn voor u belangrijke thema's in de opvoeding? Hoe komt het, dat u toegeeft op bepaalde punten, waardoor hij zich kinderlijk (of kinderachtig, dat mag u zelf beoordelen) kan blijven verzetten?
5. Úw regels, in úw huis. Wat meer gezinnen doen is niet relevant.
6. Zie boven: overleggen is iets ánders dan "u vraagt, smeekt zelfs, maar hij weigert."
7. Mag ik dit vertalen in: u heeft uw grenzen niet aangegeven en uw man is daar dus jarenlang vér overheen gegaan, ómdat dit kón! Het probleem zit veel dieper dan opvoedingsregels! Een en ander speelt al jaren! Alleen nú loopt uw wérkelijk tegen uw grens aan. En dat is geen kleinigheid. Goed, dat u er mee aan de slag wilt gaan!
8. Die botsing met uw eigen grens geeft u zeer zeker een machteloos en eenzaam gevoel. Nee, zo maar -zonder verandering- hoeft u op steun van uw man niet te rekenen. Verandering begínt echter bij uzelf. Met inzicht. En daarna met vervolgstappen.
9. Opvoeding is een serieuze zaak, maar die staat of valt (zie boven) met de onderlinge verhouding tussen beide ouders als opvoeders.
10. Eerlijk gezegd begrijp ik dit niet zo goed, maar ik heb de vraag al gesteld over wat overleggen voor u betekent. Ik haal uw zin hier aan, omdat u misschien het idéé hebt, dat u overlegt, maar dat het in werkelijkheid om opleggen gaat. En u weet toch wel dat actie altijd reactie oproept? Dat ziet u nu terug bij uw kinderen, die pa na gaan doen!
11. Ook al is uw man van mening dat therapie een zinloze tijdsbesteding is, daarom hoeft dat voor u niet te gelden! Door middel van uw vraag aan het Refoweb hebt u 'gevraagd' om een stukje therapie. Prima, alleen zou ik met u wel veel meer willen bespreken dan zo via een geschreven reactie -en nog anoniem ook- mogelijk is! Misschien is het dus verstandig om daadwerkelijk gesprekken aan te gaan met een voor u vertrouwd iemand.
Bent u een type dat van lezen houdt? Dan zou ik u de boeken van John Townsend en Henry Cloud willen aanraden, die over "grenzen" gaan. Met name "Grenzen in het huwelijk" en "Grenzen en kinderen."
Als laatste: wanneer u verandert in uw kijk op uw relatie, én dús anders gaat handelen, zult u merken dat er ook verandering mogelijk is binnen uw gezin. Ik hoop dat u iets aan mijn toch wat langer geworden antwoord hebt, en wens u alle goeds toe.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vieze voetstappen in de gang, tandenpoetsen in de keuken, schoenen in de gang.
Laat het allemaal gewoon eens een paar weken gebeuren en kijk dan hoe het gaat.
Probeer je eigen weerstand tegen deze (in mijn ogen kleine dingen) eens los te laten.
Ik snap de worsteling van de vragenstelster wel. Het gaat niet direct om het schone huis, maar om het niet op één lijn zitten van man en vrouw. Ik hoop dat de vragenstelster verder komt met het antwoord van mevr. Rots. Laat het ook eens aan je man lezen! Misschien een goede opening voor een echt gesprek!
Dus lieve mevrouw, ik zou zeggen: ga toch maar naar therapie, desnoods alleen. Dan kun je i.i.g je verhaal kwijt en krijg je handvatten aangereikt. Veel wijsheid, geduld en sterkte!
Zo'n man moet je niet pamperen maar keihard confronteren.
Geen vinger uitsteken in het huishouden en niets bijdragen aan de opvoeding van de kinderen en veel tegen de huisregels doen, gek he dat ik weinig symphatie kan opbrengen voor de man.
Het ligt dus niet aan jou.
Heel moeilijke situatie overigens. Ik kan me voorstellen dat deze mevrouw er razend van wordt. Misschien moet je naar haar man een keer hard optreden, of uit haar slof schieten.
Die therapie voor haarzelf is in ieder geval een goed idee. Dan kan ze alles uitpraten en op een rijtje krijgen. Dat gaat vast voor haarzelf de zaken verhelderen.
Je man is vaak weg, de mijne opzich ook maar wat ik me afvraag, wat zegt hij dan tegen de kinderen als hij wel huis is? Of corrigeert hij hen helemaal nooit, als jas ophangen en dat soort dingen? dat lijkt me erg eenzaam in een huwelijk.. Sterkte.
Dit is jouw kant van het verhaal, maar waarschijnlijk beleeft jouw man het heel anders.
Ik vraag me af of hij begrip op zou kunnen brengen voor het feit dat deze vrouw haar vraag op refoweb heeft gezet. Zou haar dus ook niet adviseren om het antwoord te laten lezen.
Mannen zijn geen vrouwen!!!!!!
Ik begrijp niet waarom er zo negatief op deze man gereageerd wordt. Kennen jullie deze man? Veroordelen is iets wat reformatorisch Nederland uitstekend af gaat. Daar staan wij kerkmensen trouwens ook om bekend.
door welke koker schrijft de vragenstelster.
hulde voor het antwoord.
ik heb het af en toe ook dat mijn 'nee, dat zie ik niet zitten' uitgelegd wordt met 'we zitten dus op een lijn'.
gelukkig hebben we nu een code als herkinning dat er invullend geluisterd wordt. dat helpt.
de moeder schrijft huisregels, maar het zijn haar regels vanuit haar beleving. pa heeft andere regels. pa reageert met als je moeilijk wilt doen, doe dat dan, maar val mij er niet mee lastig. ook, maak ik uit het schrijven op, mogen zijn kinderen hem best volgen. leven naar zijn regels is ok.
tja, twee kapteins op een schip. ik denk dat ze nooit op een lijn hebben gezeten en dat met moederlief niet te praten valt; het is haar wil of onwil.
ik hoop dat therapie helpt, ik heb het met de man van doen.
"de moeder schrijft huisregels, maar het zijn haar regels vanuit haar beleving. pa heeft andere regels. pa reageert met als je moeilijk wilt doen, doe dat dan, maar val mij er niet mee lastig. ook, maak ik uit het schrijven op, mogen zijn kinderen hem best volgen. leven naar zijn regels is ok."
Lees de vraag in het vervolg even voordat je ongefundeerde conclusies trekt:
"De dingen die mijn man doet, deden ze bij hem thuis ook. In onze opvoeding hebben we bepaalde dingen overgenomen uit zijn opvoeding. We zijn geen autoritaire ouders voor onze kinderen, meer het type van samen overleggen. Maar wat hygiëne/fatsoen betreft, hebben we gekozen voor wat ik leerde in mijn opvoeding. Daar hebben we samen menigmaal over gesproken en we zijn het daarin ook samen eens! Het gaat er alleen maar om, dat hij nu eenmaal vindt dat die regels voor de kinderen moeten gelden en niet voor hem zelf."
Het zijn dus hun beider regels!
Al jaren wordt er over jouw mening/regels/gevoel heen gelopen. En: Al jaren laat je dat toe!
Dat is geen verwijt, maar heel herkenbaar...
Als ik jouw verhaal lees, vraag ik me toch ook af of de regels wel echt van jullie samen zijn.
Het kan zijn dat jouw man jouw regels prima vindt, zolang hij zichzelf er niet aan hoeft te houden en de kinderen er niet op hoeft te wijzen. De regels mogen van hem ook anders zijn, maar hij vindt het wel goed zo, als hij maar niets hoeft te doen. Het kan ook zijn dat hij ze ook echt wil, maar te gemakzuchtig is, om ze te houden. Dat zou je misschien nog eens kunnen overdenken of bespreken. Mogelijk zou het kunnen helpen als jij de regels een paar weken loslaat... en (dan alles niet alles zelf gaan opruimen) en hem dan vraagt welke regels hij wil en belangrijk vindt. Als hij ervaart hoe het is als er geen regels zijn en/of nagevolgd worden, kan hem bewust maken van de situatie. Maar dat moet je wel zien zitten.
Sowieso adviseer ik je om je man niet teveel "in de watten" te leggen. Hij kan zelf drinken pakken, dingen opruimen en in de was doen, enz...! Als hij vraagt waarom je het niet doet, kun je gerust zeggen dat hij het zelf kan en dat je druk bent met andere dingen of ook even rust wilt hebben.
Doordat je man niets doet, heb je misschien het gevoel dat je nooit eens weg mag gaan, want het gezin kan niet zonder jou als moeder en opvoeder? Dan is het goed misschien juist weleens weg te gaan. Dan zullen ze jou des te meer waarderen als je weer thuis bent.
Verder denk ik dat je man niet makkelijk veel zal veranderen, dat heb je al genoeg geprobeerd! Waarschijnlijk zul je zelf moeten veranderen, door anders met dingen om te gaan... Dat is heel moeilijk, daarom heb je daar ook hulp nodig bij professionele hulpverleners en de boeken die in het antwoord genoemd worden.
Sterkte!
Maar meneer zou best wat begrip en respect voor zijn vrouw op kunnen brengen als zij hem smeekt,vraagt ed. het iets anders te doen. Zodat zij wat minder werk/ergernis heeft.
Maar aan de andere kant begrijp ik een beetje vanuit het verhaal, dat meneer altijd al zo is geweest.. Ook vanuit zijn opvoeding en karakter. En dat is misschien wel een vergissing die meerdere maken door te denken: Hij veranderd wel als we getrouwd zijn, en nee dat gebeurt meestal niet. Wat logisch is. Ook snap ik de regel niet zo goed "Maar wat hygiëne/fatsoen betreft, hebben we gekozen voor wat ik leerde in mijn opvoeding." Ik kan me er niks bij voorstellen, ga je dan om de tafel zitten en zeg je. "schat, zullen we boven onze tandenpoetsen ipv. bij de keukentafel??" (Iets zwart wit) Naarmate je relatie vorderd merk je toch vanzelf of de hygiene en de fatsoen gewoontes van je vriend in jou levenstijl past.
Misschien dat deze vrouw te lang in stilte heeft geleefd, geslikt en geslikt, toen toch maar voorzichtig gevraagd en meneer is daar ongevoelig voor. Ik merk zelf dat je bij mannen expliciet rechtstreeks de dingen moet benoemen, desnoods meerdere keren.
In hoeveel gezinnen liggen er op de onderste traptrede spullen, die niemand mee naar boven neemt? Dus: schat, neem jij die spullen mee naar boven alsjeblieft? op het moment dat hij bij de trap staat. Of : schoenen uit! als je achter hem de deur in stapt. Net zolang tot hij het ook doet. Klinkt niet lief, misschien best wel bazig, maar soms kun je niet anders.
Dat de echtgenoot zijn taak als vader en opvoeder niet serieus neemt, vind ik een kwalijke zaak. Kinderen hebben ook aandacht nodig van hun vader!
Op de huishoudelijke onlusten heb ik toch een andere visie. Er wordt hier door meerderen van uitgegaan dat de opvattingen en gewoonten van vraagstelster buiten kijf staan. Dat zij het gelijk zonder meer aan haar kant heeft. Volgens mij gaat het er hier echter niet om wie er gelijk heeft.
Ik heb het idee dat er hier sprake is van danig botsende NORMEN over hoe het huishouden hoort te gaan, wat wel en niet hygiënisch is, enzovoorts. Daarin zal vraagstelster een compromis moeten sluiten met haar echtgenoot, want het huis is niet van haar alleen, en zij is niet zijn moeder, maar zijn echtgenote. Waarom zou zij hierin meer rechten hebben dan hij?
Met een compromis bedoel ik overigens niet dat zij alles op moet potten en dat hij de dienst uitmaakt. Maar dat zij zonder meer gelijk heeft en het slachtoffer is, gaat er bij mij niet in.
Jammer dat je nog steeds in dit soort stereotype patronen denk.
Ja ik ben een man, maar ik kan je verzekeren: in het huishouden ben ik meer van de netheid dan mijn vrouw. Veel huishoudelijke opvattingen zijn gewoonten vanuit opvoeding gecombineerd met de mate waarin men met rommel (prikkels) om kan gaan. Voor de een is een schoen onder de tafel rommel, voor de ander niet. Ik denk dat in dit geval de man en de vrouw hierin nogal van elkaar verschillen. Neemt niet weg dat deze man wel wat beter zijn best mag doen. Ik ben het met andere antwoorden wel eens dat hij zich als een hork gedraagt. Maar dit constateren is natuurlijk nog niet het begin van een oplossing. Als de man niet inziet, na alles wat deze vrouw al heeft gedaan (uitleggen, vragen, ja zelfs smeken), dat er iets moet gebeuren, zie ik het somber in.
Ik wens je veel sterkte, want dit zal je huwelijk ook niet te goede komen. Weet dat er Een is die van je zorgen afweet!!!! Leg het Hem voor!!!
Het zijn geen regeltjes die abnormaal zijn, ook zijn ze niet door haar alleen gemaakt.Ze lijkt me geen smetvrees te hebben, misschien wel een afkeer van de regeltjes van zijn familie.
Veel mannen kijken niet zo nauw, veel vrouwen zijn ietsje pietluttig. Zij het alleen in elkaars ogen( man-vrouw).
Maar niet samen opvoeden? Opvoeden doe je samen, in alles. Je helpt elkaar , wat je bent beide verantwoordelijk. Je bent een team, zeker als het consequent zijn gaat. Zal niet altijd perfect gaan.
Eerlijk? Hij doet me denken aan die sire reclame: Wie is die man die zondags het vlees snijd?
mooi antwoord! Zoek hulp, leer jezelf beter kennen, je grenzen leren aangeven en s kijken wat er gebeurd..
zelf zou ik de vragenstelster kunnen zijn...daarmee bedoel ik: zeer herkenbaar!
Wat ik in overweging zou willen geven is, of er niet méér aan de hand is dan wat we allemaal lezen in de vraag.
Zelf zijn wij al een heel aantal jaren getrouwd en na veel eenzaamheid, onbegrip enz. zijn we erachter gekomen dat mijn man een autistische stoornis heeft.
Mijn man stond open voor hulp en heeft deze diagnose gekregen, waarna we ook heel gerichte hulp kregen in het omgaan met elkaar en onze kinderen.
Dit heeft gezorgd voor meer rust in ons gezin, begrip voor elkaar, en (veel)minder miscommunicatie. Mijn man heeft leren inzien wat zijn gedrag voor mij betekende en ik heb leren inzien hoe mijn gedrag ervoor zorgde dat hij zich terugtrok en juist zijn hakken in het zand ging zetten als ik iets van hem vroeg.
Misschien is het een idee om eens informatie op te zoeken over bijv pdd-nos of asperger...
kijk eens of u uw man hierin herkent...
Veel sterkte!
Klinkt misschien heel kinderachtig, maar maak een planbord. Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn , maar werk evt met picto's. En anders gewoon opschrijven.. Planbord is niet duur, of maak t op een groot vel. Het proberen waard toch?
Wel eens gevraagd aan mijn man/vrouw zal jou er ook tussen zetten, dit wilde hij/zij wel. En het werkte.
Zowel man/vrouw als kinderen hebben baat bij het planbord en je hoeft een stuk minder te mopperen !
sterkte!
- 1
- 2
