God heel ver weg

Ik ben een jonge actieve en sportieve vrouw van 30 jaar en heb de nodige tegenslagen achter de rug. Ik realiseer me goed dat dit ook bij het leven hoort, maar heb het er toch moeilijk mee. Gelukkig kan ik van de mooie dingen toch wel enigszins genieten. Maar toch... Ik heb twee jaar geleden mijn relatie met een katholieke man na acht jaar verbroken omdat het 'gevoel' gewoon weg was. Ik voelde wel liefde en vertrouwdheid, maar meer als broer en zus. We hebben van die acht jaar vier jaar samengewoond. Het is overigens een ontzettend lieve man die geen vlieg kwaad doet en me altijd goed heeft behandeld. We hebben allebei een niet zo veilige, liefdevolle jeugd gehad met ook veel financiële en emotionele problemen van onze ouders. Bij elkaar vonden we destijds troost. De twijfel is begonnen nadat mijn toenmalige vriend mij in 2010 ten huwelijk heeft gevraagd. Nu hadden we ook de nodige stress achter de rug door het overlijden in 2009 van zijn vader, de zorgen voor zijn nog levende licht-verstandelijk gehandicapte moeder, onze drukke banen en ambities. Hierdoor zijn we elkaar kwijtgeraakt. Ook ging het bedrijf waar ik werkte in die periode failliet en ben ik in de loop der tijd heel erg naar een getrouwde mannelijke collega toegegroeid. We deden veel projecten samen en werden echte maatjes. Uiteindelijk werd ik zelfs verliefd op hem! Ik heb dit ook verteld aan deze man. De liefde was niet wederzijds, maar hij wilde mij wel als goede vriendin behouden. Hij had mij in zijn hart gesloten. Natuurlijk is het nooit een optie mijns inziens geweest om iets met deze verliefdheid te doen, want hoe kan je nou je geluk bouwen op het ongeluk van een ander? Zoiets is ook niet Gods wil. Uiteindelijk verbrak ik mijn relatie, verhuisde en ons huis werd te koop gezet. Ook heb ik met pijn in mijn hart besloten het contact de beëindigen met die getrouwde collega. Het was gewoon te pijnlijk en moeilijk om met hem om te gaan en te proberen hem als gewone vriend te zien. Af en toe krijg ik nog wel een een berichtje van hoe het met hem gaat. Dit snijdt door mijn hart, omdat hij erin zet hoe goed het met hem gaat. Ik ben jaloers en vind het heel erg dat ik hem blijkbaar geen geluk gun. Ik heb mij overigens ook nooit zo verbonden heb gevoeld met iemand als met hem. Zelfs niet met mijn ex! Deze getrouwde man heeft me echt met een voltreffer in mijn ziel geraakt, zoals ik dat nog nooit heb ervaren. Ik ben gedoopt en christelijk opgevoed. Toch spraken we thuis tot mijn verdriet nooit over het geloof en gevoelszaken. Het was meer gewoonte; je gaat naar de kerk, betaalt de kerkbalans en verder niks. Dit alles houdt mij nog dagelijks bezig. Ik zit erg in de knoop met mezelf en heb nog zoveel emoties! Ook het hebben van twee huizen gaf veel financiële stress. Ik heb vorig jaar een Alpha cursus gevolgd bij een Baptistengemeente en ik krijg momenteel hulp van een psychotherapeute. Ik ben een fanatiek hardloopster en doe aan amateurtoneel en heb veel kennissen. Ik heb die draad van het leven nooit losgelaten en probeer met mijn problemen naar God te gaan. Ik heb over deze situatie ook veel gesproken en gebeden met vrienden. Ondanks al deze acties ben ik soms nog zo verdrietig om die getrouwde collega en woon ik nu ook weer samen met mijn ex omdat het financieel te zwaar werd. We gaan goed met elkaar om, maar ik zou graag met een schone lei willen beginnen. Alleen heb ik geen idee wat ik met mijn leven wil en voel me soms verschrikkelijk eenzaam. Er zijn veel mensen om mij heen die liefde geven, maar het komt niet meer binnen. Het lijkt wel of mijn hart versteend is en God heel ver weg! Wat kan ik nog doen?

In de kern van je uitgebreide vraag hoor ik de roep van een gevoelig mens die verlangt om nabijheid te ervaren van God en mensen en het momenteel niet vindt. Tevens tob je met de verhouding met je eigen man en een andere getrouwde man. Al lezend en meedenkend reik ik je de volgende dingen aan:
 
1. Je geeft aan dat er veel mensen om je heen zijn die liefde geven, maar het komt niet meer binnen en het lijkt alsof je hart versteend is en God heel ver weg. Ik krijg de indruk dat je emotionele en psychische huishouding momenteel niet zo op orde is. Je hebt ook heel wat achter de rug. Je schrijft het zelf neer: Een niet zo veilige en liefdevolle jeugd, financiële en emotionele problemen van de ouders. Een huwelijk dat niet zo lekker liep. Aangetrokken zijn tot een getrouwde man in de wetenschap dat het niets kan worden. Huizenstress etc. Verder houd je ervan om veel te ondernemen. Naast een drukke baan onderhoud je contacten, doe je flink aan sport en nog meer dingen. Mijn indruk is, dat je ermee gebaat bent, om het eens wat rustiger aan te doen. Neem wat gas terug. Met de helft van een heel aantal van je inspanningen en contacten doe je nog genoeg, en is je leven nog vol genoeg. Het feit dat je hulp krijgt van een psychotherapeute is een goede zaak. Hopelijk vind je op die manier ook weer de dankbaarheid terug voor goede en mooie dingen die er in je leven zijn.

2.  Toen ik je vraag doorging en eerst las dat je samenwoonde, trouwde en weer wegging van je huidige man, dacht ik: waar eindigt dit? Het verraste me een beetje, dat je inmiddels weer bij hem woont. Wel een beetje uit noodzaak omdat twee huizen hebben financieel te zwaar bleek. Maar toch! Ik denk eigenlijk: je bent precies waar je wezen moet! Bij de man aan wie je je ja-woord hebt gegeven en met wie je voor God en mensen wettig verbonden bent. Wat had je ook voor gegronde reden om te scheiden? Al voel je bij tijden niet het allermeest voor elkaar, je bent voor het leven aan elkaar gegeven. En dat is een situatie van ge-trouw-d zijn waaraan je de ander mag houden, en waaraan je zelf ook gehouden mag worden. Je bent dus bij je man op de plek waar je zijn moet. Het lastige is, dat je dat zelf (nog) niet zo voelt. Tenminste, uit je schrijven concludeer ik dat je liefde en vertrouwdheid voelt, en dat je goed met elkaar omgaat, maar dat je verlangt naar meer. Maar zou dat niet kunnen? Eerlijk gezegd vind ik dat het heel wat is als je liefde en vertrouwdheid met elkaar hebt. Waar dat is kan meer komen.

3. Je schrijft dat je ernaar verlangt om met een schone lei te beginnen. Dat is een zinnetje waar ik speciaal even op inhaak. Want een schone lei is inderdaad belangrijk. Wij hebben geleefd, en daarbij hebben wij fouten begaan, schuld gemaakt bij God en de mensen. En het is inderdaad zaak om dat niet blauw-blauw te laten, maar fouten te bekennen, zonden te belijden, en schulden te betalen. Via de alpha-cursus ben je daar waarschijnlijk ook op gewezen. Met het oog op die schone lei is het zaak om de fouten van je leven als zodanig op te sporen en te benoemen, je zonden onder ogen te zien en als zodanig te belijden. Wees daarmee gericht bezig naar God toe. Maar ook naar de mensen toe. Om concreet te gaan: zie en erken het als zonde, dat je terwijl je getrouwd was, je zo liet inpakken door gevoelens voor een andere man en dat je daar op de achtergrond nog steeds een grote plaats aan geeft. Belijd het als schuld dat je je huwelijk hebt willen opgeven, terwijl daar geen echte noodzaak voor was. Laat je door God al je zonden en fouten aanwijzen. En weet dat er bij God een heerlijke en ruime vergeving op grond van het verzoeningswerk van de Heere Jezus Christus te krijgen is. En dan is het waar: je schuld betalen: dat lukt je als mens nooit. Maar daar krijgt het kruis van Christus grote waarde. Hij heeft betaald. En door Hem wil God onder onze rekening zetten: voldaan.

4. GA voor het huwelijk. Ik krijg de indruk dat het jullie opgebroken is, dat jullie in je relatie niet volledig voor elkaar gegaan zijn. Andere dingen/mensen kregen soms meer aandacht dan jullie relatie. En als je teveel met je huwelijk omgaat alsof het een bijzaak is, dan wordt het tenslotte ook een bijzaak en dan schaf je het als bijzaak af. Maar het huwelijk is een hoofdzaak. Ga op die manier met elkaar om. Wees goed voor elkaar. Als je niet de innigste liefde voor elkaar voelt, doe dan naar elkaar zoals je zou doen als je het wel voelde. In zo’n manier van omgang blijkt liefde te kunnen groeien en openbloeien. Praat openhartig met je man over wat je verlangt in het leven met hem. Besef dat hij je dat zomaar niet geven kan. Je kunt het alleen maar samen zoeken en vinden. Bid God om Zijn leiding en zegen.

Ik wens je een liefderijke toekomst toe!

"Waar liefde woont gebiedt de HEER' den zegen:
daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen
en ’t leven tot in eeuwigheid." (Ps. 133:3)

Dordrecht, ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven