Vraag
Ik wil graag iets voorleggen aan dr. C. A. van der Sluijs. Van jongs af aan ga ik naar dezelfde Hervormde gemeente, als kind door mijn ouders meegenomen. Er verkering gekregen en getrouwd, onze twee kinderen zijn er gedoopt, wij hebben er allebei belijdenis gedaan. U zult begrijpen dat onze gemeente op mijn hart is gebonden. Hoewel ik mijzelf reken tot de jongere generatie (een dertiger) en dus niet zo heel ver terug kan kijken in de geschiedenis van onze gemeente, ontkom ik niet aan een zeer sterke indruk dat er (vooral onderhuids) zeer veel veranderd is en nog steeds aan het veranderen is. Deze zucht naar verandering doet mij op een of andere manier pijn en houd mij enorm bezig. Het is niet zo dat de veranderingen zelf mij zo bezighouden, maar ik denk dat er een diepere laag onder te zien is. Het lijkt of men van het verleden af wil. Gereformeerd te zijn lijkt vooral een negatieve lading te hebben. De argumenten die er in discussies aangevoerd worden zijn vooral gebaseerd op wat men er vooral zelf van vindt. En niet minder: wat men ervan voelt. De invloed vanuit evangelische richting is groot en men ziet het wezenlijke verschil niet meer van wat werkelijk reformatorisch is en wat niet. Dit lijkt zich toe te gaan spitsen in een discussie over het al dan niet gaan zingen van gezangen in de eredienst. Ik weet dat er in principe niets mis is met een gezang en dat argument wordt dan ook aangevoerd, maar ik zie hier duidelijk dat er met alle macht geprobeerd wordt van het verleden af te komen. Wat ik hier zo moeilijk aan vind is, dat het zo lastig de vinger op te leggen is. Ik zou het liever hebben over het onderliggende vraagstuk: zijn wij als gemeente nog wel werkelijk gereformeerd en weten we überhaupt nog wel wat dat is? Ik heb kort geschetst wat er speelt, ik kan nog veel meer noemen, maar ik ben ervan overtuigt dat u weet wat ik bedoel. Ik kan alleen met dit alles heel moeilijk omgaan, het doet mij verdriet. Als ik erover praat krijg ik last van hoofdpijn, kan het niet van mij afzetten. Schreeuw tot God, ik ben er diep van overtuigd dat Hij de rijkdom van de Reformatie aan ons heeft geschonken en nu sijpelt het de kerk uit. Of liever gezegd, lijken de dijken te zijn gebroken. Kunt u mij helpen hoe ik hier voor mijzelf mee om moet gaan?
Antwoord
Zeer gewaardeerde zuster/broeder,
Trefzeker verwoordt u wat mij dagelijks bezighoudt. Het mag duidelijk zijn dat ik u volkomen begrijp. En van begin tot eind versta. Precies in de roos zoals u de "down grade" (neergang) onder ons omschrijft. Om blikveldvernauwing ten aanzien van onze gemeenten te voorkomen, is het goed om de zaken wat breder te trekken. Wat onder ons gebeurt, gebeurt ook om ons heen, links en rechts. Anders gezegd, wat u zoekt voor u en de uwen zult u wellicht nergens meer vinden. Misschien incidenteel, hier en daar, maar niet meer structureel. Kerkelijk gezien is overal het evenwicht van de Reformatie weg. Het is lijdelijkheid óf activisme, in meerdere of mindere mate, wat de klok slaat. En dan te bedenken dat het vijf voor twaalf is. Dit laatste tekent de innerlijke tegenstrijdigheid dan wel onmogelijke mogelijkheid. Ondertussen gaat alles reformatorisch of evangelisch, dan wel reformatorisch-evangelisch of evangelisch-reformatorisch zijn gang alsof het nooit anders is geweest. Deze uiterst gevaarlijk situatie ervaart u zelf aan den lijve. U lijdt er onder dat het leven naar alle kanten wegebt of wegsijpelt (zoals u dit plastisch weet weer te geven). Dat kan ook niet anders, want als één lid lijdt dan lijden alle leden. Alleen: de anderen voelen dit niet, u wel! Dit tekent een stuk eenzaamheid, kerkelijke eenzaamheid, die u doormaakt met nog enkelen in dit land (wellicht zevenduizend, vgl. 1 Kon. 19: 18).
Deze eenzaamheid mag niet leiden tot praktisch isolement, omdat het kruis van Christus midden in deze wereld heeft gestaan. Naar Hem met uw persoonlijke en kerkelijke eenzaamheid, die geroepen heeft: "Mijn God, Mijn God waarom hebt U mij verlaten?"
De gemeenzaamheid in Zijn eenzaamheid hoort u in het woordje "mijn." Vanuit het wonder van de genade draagt u dit kruis met Hem. De oplossing van uw probleem gloort in de verlossing. Het was immers een arme wijze man die de stad verloste door zijn wijsheid, maar geen mens dacht aan die arme man (Pred. 9: 15). Ook eenzaam dus. Maar wel door God gebruikt! Het geheim schuilde in zijn wijsheid.
Met het door u verwoorde probleem is niet om te gaan dan in de omgang met God.
Een hartelijke groet,
en wees God en Zijn genade bevolen,
Ds. C. A. van der Sluijs
Dit artikel is beantwoord door
Dr. C. A. van der Sluijs
- Geboortedatum:14-09-1942
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Jezus hield zich niet ook bezig met de organisatie van de kerk.
Probeer te leren van de evangelische richting. Over het zingen van gezangen... daar kun je op refoweb al veel over vinden. De Bijbel is er duidelijk over. Het woord van Christus wone rijkelijk in u, in alle wijsheid; leert en vermaant elkander, met psalmen en lofzangen, en geestelijke liederen, zingende den Heere met aangenaamheid in uw hart. (Colossenzen 3:16)
het verdriet ken ik, lieve vrienden en familie die met God omgaan op een manier van "met de tijd mee gaan", alles kan en mag,doet mij erg zeer.
Zeker als je zelf mag delen in die verlossing, vrijgemaakt zijn, je een vreemdeling en bijwoner voelen hier op aarde, dat gun je iedereen, en als je dan om je heen ziet die verwereldlijking in de kerken alsof niets er meer toe doet alleen "zeggen dat je geloof".
Dan moet ik toch denken aan de tekst in maliachi 3 ;Dan zult gijlieden wederom zien, het onderscheid tussen den rechtvaardige en den goddeloze, tussen dien, die God dient, en dien, die Hem niet dient.
Is dit verschil nog zichtbaar in "onze" reformatorische kringen, zowel met daad, praat en gewaad?
inderdaad het is 5 voor 12
