Dochter is vertrokken

Wij zijn een gezin met drie puberdochters. Een spontaan open gezin, waarin iedereen altijd welkom is. Vriendinnetjes die blijven slapen, eten enz. We ondernemen ook af en toe iets gezelligs als gezin. Tot voor kort. De sfeer is totaal veranderd sinds een half jaar. Onze oudste dochter van 17 heeft een relatie gekregen met een jongen uit de buurt die niet christelijk is, een uitgaansleven er op na houdt die niet past in onze christelijke opvoeding, naar wat we horen ook softdrugs gebruikt, veel op straat leeft enz. Deze jongen liep al een jaar achter onze dochter aan. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens een vakantie baantje. Eerst was ze bang voor deze jongen, maar hij bleef haar maar contacten en zat soms ook zomaar te wachten op een bankje voor ons huis op haar. Uiteindelijk heeft hij toch gekregen wat hij wilde: onze dochter. Al vanaf het begin zijn wij er tegen geweest en hebben we onze dochter ernstig gewaarschuwd. Ze wilde niet luisteren. Als ze gaan stappen zien we soms de gevolgen van drinken en jointgebruik  (?): bloeddoorlopen ogen, laat thuis (gelukkig niet altijd, want soms is ze ook weer heel gehoorzaam en komt ze wel op tijd thuis; soms overlaadt ze ons ook echt met liefde en gezelligheid, het is dus niet zo dat ze continue onhandelbaar is). Ook wil ze niet meer mee naar de kerk. Onder dwang gaat ze wel mee, maar de laatste paar keer liep ze weg en komt ze soms geeneens thuis. Dan blijft ze bij haar vriendje slapen. Zijn ouders liggen momenteel in een scheiding. Die vader vind het heel normaal dat ze blijft slapen. Ook liegt onze dochter vaak over het blijven slapen, dan is ze zogenaamd ergens anders. Kortom, ons hele gezin ligt hiervan overhoop en ook onze andere twee kinderen lijden hieronder. Wij weten echt niet meer wat we moeten doen. Nu dreigt ze weg te lopen, of bij hem te gaan wonen. Aan de ene kant zien en merken we dat ze ons nodig heeft. Aan de andere kant gaat ze keihard tegen onze regels in. We begrijpen ook best dat ze een puber is en zich losmaakt van ons, maar zodra wij beginnen over de feesten, het uitgaan, het drinken (ze heeft al eens comazuipen van een vriend meegemaakt tijdens een van die feesten), de seks die ze heeft en wat niet volgens Gods gebod is... dan schreeuwt ze, is ze boos en loopt ze weg en blijft dan regelmatig slapen bij haar vriendje. Los laten... oke, dat snappen we, maar niet op deze manier. We hebben het geprobeerd met liefde. Als ze thuis kwam in gesprek te blijven met haar, boos worden, straffen maar meer nog elke keer met liefde en aandacht... maar nu is de grens bereikt. Na bijna een jaar en een zeer nare Kerst en oud en nieuw, ook voor onze andere kinderen, hebben we besloten haar te negeren. Gisteren kwam ze thuis en we hebben haar links laten liggen. Wel heb ik haar eten klaargemaakt en neergezet, maar voor de rest hebben we afgesproken haar zoveel mogelijk te negeren. Ze voelt het ook... Ik geef haar wel antwoord, maar kort. Betrek haar niet in de groepsgesprekken. Ze is nu boos en na een heel boze, vijandige blik naar mij, is ze naar haar kamer vertrokken, heeft haar tas ingepakt met alle spullen van zichzelf en is daarna zonder tas vertrokken. Ik ben bang dat ze nu voorgoed weg gaat. We weten niet meer wat we moeten doen. We willen we niet de jeugdzorg inschakelen. We zijn van mening dat ze nu haar neus moet stoten en dat ze dan toch bewust wordt dat ons huis nog open staat voor haar, want dat zal ik haar wel blijven zeggen: welkom, maar je hebt je te houden aan onze regels. Weet u of dit een juiste keuze is die we gemaakt hebben?

Beste ouders,

U staat voor een heel nare situatie. U kunt uw dochter in bepaald opzicht niet (meer) bereiken, terwijl dat toch de grootste wens van uw hart is. Uw dochter zit natuurlijk heel erg in de knoop met zichzelf: ze is betrokken op u, maar aan de andere kant trekt die jongen haar een heel andere richting op dan u samen gewend bent. Het is mijn ervaring dat meisjes daar lang niet altijd weerstand tegen kunnen bieden, uit angst de jongen/vriend kwijt te raken. Deze situatie is dus voor niemand goed. U lijdt eronder maar uw dochter eigenlijk ook, ook al vertoont zij tegendraads gedrag. Zij is zichzelf niet en dat zegt genoeg.

Het enige wat u nu kunt doen is haar hart blijven zoeken. Niet eindeloos in discussie gaan over haar gedrag; het is haar genoegzaam bekend dat zij u daarmee verdriet doet, dat het niet past bij de christelijke levensstijl waarmee u haar hebt opgevoed; dat leidt alleen maar tot verharding en verwijdering.

Laat haar weten dat u altijd beschikbaar bent en blijft als haar ouders, dat zij voor altijd een grote plaats in uw hart heeft en dat zij welkom blijft zoals dat gold voor de verloren zoon wiens vader voortdurend op de uitkijk stond. Maar daarbij mag u natuurlijk wel duidelijk uw grenzen aangeven over wat u tolereert in uw gezin, maar ook de grenzen die bepalend zijn voor uw eigen welzijn.

Ik zou er niet voor kiezen uw dochter te negeren, hoe begrijpelijk dat ook is, aangezien ik vermoed dat dit alleen maar verdere verwijdering zal betekenen en dat is toch niet wat u bedoelt. Negeren wordt in de meeste gevallen beleefd als een akelige vorm van afwijzing, aan niet erkend en gezien worden en heeft meestal een desastreuze uitwerking op de relatie. Nogmaals: u hoeft het gedrag van uw dochter niet te accepteren, maar het zou mooi zijn als u haar als kind niet afwijst en dat dit voor uw dochter als een paal boven water staat. In dit soort kwesties is het erg belangrijk om persoon en gedrag van elkaar te scheiden.

Nu werk ik altijd met en voor jongeren en daardoor weet ik ook heel goed dat problematische verkeringen de relatie tussen ouders en kinderen ernstig kunnen verstoren. Het is dan ook belangrijk dat in dit soort situaties er ook anderen zijn die met de betreffende zoon of dochter kan spreken. Zij kunnen dat doen vanuit een andere belang. Heel veel ouders hebben de ervaring dat als zij commentaar hebben op de relatie van hun zoon of dochter, deze er alleen maar hartstochtelijker mee bezig gaat. Terwijl een ander wel kritische vragen mag stellen aangezien die niet gezien wordt als partij, maar als iemand die positief meedenkt. Zo bevraag ik jongeren regelmatig op de relaties die zij hebben en dat wordt mij absoluut niet kwalijk genomen aangezien ik heel duidelijk laat merken dat ik hun persoonlijk belang op het oog heb. Het overkomt mij dan ook dat in een later stadium ouders mij hiervoor bedanken maar daarbij ook zeggen dat zij ook wel het nodige (en misschien wel precies hetzelfde!) tegen hun zoon of dochter gezegd hebben maar dat dit dus een averechtse uitwerking had. Tja, zo werkt dat.

Dus vandaar mijn vraag: weet u iemand die goede ingang bij uw dochter heeft en waar zij over alle toestanden kan spreken? Uw dochter heeft het moeilijk en er is iemand nodig die daarover met haar kan spreken. Iemand die geen partij is, maar die wel dicht bij haar kan komen, die kan meedenken, meevoelen en adviseren.

En het lijkt mij voor uzelf ook belangrijk om mensen te hebben die op u reflecteren. Die u kunnen bijstaan, maar die u ook kritisch durven bevragen op houding en gedrag. Dat zeg ik niet omdat ik denk dat u correctie nodig hebt, maar omdat in kwesties die een mens emotioneel erg raken eenzijdigheid in het denken en handelen kan ontstaan. Dan is het belangrijk dat mensen die emotioneel iets minder betrokken zijn, u kunnen bevragen, ondersteunen en bemoedigen.

Veel wijsheid gewenst!
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven