Vraag
Ik ben bijna een jaar getrouwd en voor mijn man zijn werk een heel eind van mijn ouderlijk huis gaan wonen. Gelukkig heb ik daar zelf ook werk gevonden en kan ik inmiddels zeggen dat ik het daar leuk ga vinden. Echter voel ik nog best veel eenzaamheid. Ik zie mijn eigen familie erg weinig, zoals ouders. Dat doet wel pijn. Ik twijfel erg over de gemeente waar ik nu kerk, voel me niet altijd prettig onder de prediking. Tevens kan ik niet goed met mijn schoonfamilie opschieten en zo voel ik me vaak alleen (terwijl ik een groot gezin/gezelschap gewend ben). Als ik soms besef dat ik zowel mijn eigen omgeving, kerk, werk, familie heb 'verlaten', mis ik de erkenning en warmte daarvoor vanuit schoonfamilie etc. Ik krijg vaak heel veel tips, die onbedoeld vaak de plank misslaan. Ik heb letterlijk mijn veilige haven achtergelaten, ik moet onthechten. Alleen het hechten aan al het nieuwe lukt me niet goed. Wat te doen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Tja, de roze wolk zal wel wat anderskleurige randjes krijgen. Nee, een huwelijk is niet de voortzetting van het leven als dochter, maar de start van een nieuw leven als volwassen vrouw en echtgenote. Samen met je man heb je hiervoor gekozen. Samen met je echtgenoot vorm je een nieuw gezin, met twee families, met nieuwe kennissen, vrienden en gewoonten.
Weet hij van jouw 'heimwee', als ik het zo even kort mag samenvatten? Heeft hij er begrip voor dat er voor jou heel veel is veranderd sinds je trouwdag? Praat er met hem over. Maak afspraken over het bezoeken of het uitnodigen van de familie. Dat je verder van je eigen familie en -blijkbaar- dichter bij je schoonfamilie woont, maakt dat er zeer zeker gewenning nodig is. Geef het de tijd én neem initiatief. Nodig je eigen familie of ver wegwonende vriendinnen uit, desnoods om te logeren. Stap in de auto, of op de trein, en ga naar hén toe als je er behoefte aan hebt. De wereld is niet meer zo groot als vroeger: met bellen, mailen, skypen kun je zomaar contact hebben! Hechten, zoals je het noemt, kost energie: je moet het zelf doen, want afwachten of c.q. verwachten dat een ander iets doet maakt jou afhankelijk van je eigen gevoelens en gedachten, die níét die positieve invloed hebben die goed zijn voor al je relaties! En al helemaal niet voor je huwelijksrelatie!
Kortom: op je vraag "wat te doen" is het antwoord: neem initiatief om nieuwe contacten te maken en om bestaande contacten te onderhouden! Oh ja, en nog een advies: geef jezelf de tijd om, nee, niet 'hechten' en 'onthechten', maar sámen jullie eigen leven vórm te geven, met alle ups en downs die daarbij horen. Met alle familieleden en vrienden en werksituaties die er ook bij horen! Eveneens kan de kerkelijke gemeente een grote steun zijn of worden bij een actieve houding, die meer is dan "ik voel me niet prettig onder de prediking."
Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar ook ik moest alles achter laten, om wille van mijn man, want die kon door zijn bedrijf niet verhuizen.
Het was ontzettend moeilijk in het begin, ik wilde wel kruipend op mijn knietjes terug naar waar ik vandaan kwam. Niet omdat ik niet blij was met mijn man, maar omdat alles zo anders was, de mensen, de gewoontes, het ons-kent-ons van het dorp, en ik als vreemde ertussen. En alles wat vertrouwd voor me was, zat op 100 kilometer afstand.
Het is echt doorbijten, maar probeer je open te stellen voor de mensen in je omgeving. Praat er over met je man, als het kan zoek een oplossing, als het niet kan (zoals bij mij) schik je er dan in, val terug op je basis ( bellen met je familie, bezoekjes aan je vriendinnen, werken), en van daaruit werken aan je relatie met je schoonfamilie, en de integratie in de kerk en in de omgeving waar je woont.
Geef het vooral de tijd, gun jezelf een periode dat je het lastig mag vinden. Het is ook niet makkelijk.
Ook/juist in deze situatie mag je je zorgen voor de Heere neerleggen. Vooral als je die ziekmakende heimwee voelt, dan heb je de kracht van de Heere zo nodig!
Veel zegen!
Nu ik 4,5 maand getrouwd ben heb ik nog elke dag heimwee naar alles waar ik vandaan kom...Familie zussen, vriendinnen. Zomaar in de auto stappen/of trein is makkelijk gezegd. Je moet er ook nog naast al je verplichtingen op je werk en thuis tijd voor hebben, En via skyp is niet persoonlijk en geeft geen voldoening. Je wilt de mensen aanraken die je mist!
Wel weet ik dat je, je moet inspannen En dat zal jij vraagstelster ook vast wel doen, maar ik weet uit eigen ervaring dat er soms dagen zijn dan kan je het NIET meer. En ja zeggen ze dan, je hebt toch je schoonouders ja gelukkig wel kan je zeggen maar dat is zo anders!
Belangrijk is er met je man over praten...Je mag verdriet hebben je mag huilen als je heimwee heb. Maar probeer er niet in te blijven hangen. Probeer bezig te zijn en te kijken hoe gelukkig je samen bent. Gewoon overal heen gaan ook al is je man er niet bijv een verjaardag, de markt ect...Je geeft aan dat je in het de Gemeente ook niet kan `wennen` praat er met je man over....Ook al is hij die gemeente gewend en voelt hij zich wel `thuis` daar. Maar vooral leg het maar in het Gebed naar ` Heer wat wilt Gij dat ik doen zal`? Vraag maar om de krachten ook om te wennen in een plaats waar je, ,je alleen en verlaten voelt! Sterkte
