Waarschuwen voor geestelijk gevaar

Ik stond onlangs op de stoep van een kruispunt in een stad en zag daar een stel lopen, onbezonnen en onbezorgd. Enkele meters verder zag ik een ander stel lopen, waarbij ik automatisch bepaald werd bij de reden waarom Sodom en Gomorra vernietigd zijn. Eigenlijk wilde ik midden op dat kruispunt gaan staan en gaan schreeuwen dat iedereen zich in een levensgevaarlijke situatie bevindt als ze nog niet bekeerd zijn. Toch deed ik dat niet... maar die drang is steeds vaker aanwezig. En als ik er dan niets van heb gezegd, dan voel ik me vreselijk omdat er dan mensen weer verder zijn gelopen zonder dat ze weten dat ze in groot geestelijk gevaar zijn. Als ik anderen zo passeren kan ik wel medelijden hebben, omdat ik weet waar we naartoe gaan: naar de eeuwigheid. Hoevelen weten dit niet en gaan dus verloren als er geen wonder gebeurt! Hoe moet ik hier mee omgaan?

Beste vragenstel(l/st)er,

Ik begrijp je punt. Je bent bewogen met het geestelijke welzijn van de mensen om je heen. We zijn immers allemaal op reis naar de eeuwigheid. Er is voor ieder mens maar tweeërlei eindbestemming: hemel of hel, eeuwig wel of eeuwig wee, behouden worden of verloren gaan. We weten uit het Woord van God dat alleen zij behouden worden die vergeving hebben ontvangen door het geloof op grond van het volbrachte werk van Jezus Christus, onze Zaligmaker. Die in de Zoon gelooft die heeft het eeuwige leven; maar die de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn Gods blijft op hem (Joh. 3:36). Wie deze dingen beseft kan onmogelijk onverschillig staan tegenover het werk van zending (ver weg) en evangelisatie (dichtbij). Die gevoelt iets van de noodzaak om de mensen om zich heen bekend te maken met deze dingen. Opdat ze niet verloren zouden gaan maar behouden zouden worden. Dan kunnen wij dit evangelisatiewerk niet alleen maar uitbesteden aan een commissie van de kerk of een stichting. Nee, dan bekommeren we ons ook om de mensen die op onze weg geplaatst worden: ons gezin, familie, vrienden, bekenden, de mensen op ons werk enz. En dan komt ongetwijfeld ook de vraag in ons op hoe het nu moet gaan met al die mensen in de steden en dorpen die van deze zaken niets weten. Moeten wij hen maar laten lopen of ligt hier een taak voor ons?  Laat me er twee dingen van mogen zeggen.

1. In de eerste plaats denk ik dat het goed is om niet in het groot maar in het klein te denken. Een grote groep van mensen kan zich in dit opzicht een wat grotere doelstelling veroorloven dan iemand alleen. Maar laten wij dan persoonlijk om ons heen zien wie er op onze weg geplaatst worden door de Heere. Spreken we daarmee? Merken zij onze bewogenheid op? Gaat hun zielenheil ons ter harte? Bemerken onze ouders, familie, vrienden en bekenden, medemensen op het werk of waar dan ook dat het ons verlangen is dat zij met God verzoend worden door het offer van Christus, dat we hun behoud op het oog hebben, dat de liefde van Christus ons dringt? Of zouden zij van ons moeten zeggen: daar bemerken we niets van! Bedenk dat de Heere ons allereerst een plaats geeft in deze wereld en dat we getuigen moeten zijn op de plaats waar God ons stelt. Laat daar het licht schijnen. En laat daar de lamp van het Evangelie helder mogen branden.

2. In de tweede plaats kan het zijn dat we een bredere roeping gevoelen in dezen. Dat de Heere ons trekt om het Woord door te geven in een dorp of stad. Alleen of samen met anderen. Laten we dat dan doen. En ook nu geldt: begin maar dichtbij. Waarom in een (grote) stad (veel) verderop evangeliseren als er in je eigen dorp op stad nog zoveel mensen zijn die verloren liggen en die geestelijk gesproken het verschil niet weten tussen hun rechter- en linkerhand. Begin maar dichtbij. Of vinden we dat te moeilijk? Dat geldt voor sommigen. Die zouden liever willen evangeliseren ver weg want daar kent men hen niet. Maar dat is toch geen best teken. Wij moeten een leesbare brief van Christus zijn die door alle mensen gelezen kan worden (2 Kor. 2:2-3). Dat is het beste evangelisatiemiddel. Als deze zaken in je hart leven, spreek er eens over met de kerkenraad van je gemeente, vraag wat de kerkelijke gemeente doet voor de mensen uit het dorp of de stad, misschien is er een evangelisatiecommissie en zijn er al activiteiten waar je aan mee kunt doen, misschien kan het er komen, en anders zijn er mogelijkheden om het met behulp van anderen te doen. Je kunt altijd een folder of een traktaatje uitdelen op de markt of het station, misschien krijg je een goed gesprek, wie weet wie de Heere op je pad brengt.

Ik hoop dat je iets aan de voorgaande opmerkingen hebt en dat ze je helpen om je gedachten te vormen. Dan nog dit. Er was eens iemand die folderde op een treinstation. Hij vroeg daarbij aan de reizigers die langsliepen: kent u Jezus? Iemand zei toen: nee, kent u Hem? Hij wist niet wat hij zeggen moest. Denk er eens over na. Wat jou jij in dit geval zeggen? Laten wij evangeliseren maar niet met voorbijgaan van onszelf. Laten we allereerst de vraag beantwoorden hoe wijzelf tegenover God staan en of wij met Hem verzoend zijn door het dierbare bloed van Christus. Wat zou het erg zijn om een wegwijzer te zijn voor anderen maar zelf verloren te moeten gaan. Maar laten wij vervolgens het heil van onze naaste zoeken. En spreken als stervenden tot de stervenden. Als een bedelaar die de andere bedelaar wijst waar hij brood kan krijgen. En dan mocht het ons gebed wel zijn: och, of al het volk des HEEREN profeten waren (Num. 11:29).

Je ds. A. Kot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Kot

• Geboortedatum:
  25-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Huizen
• Status:
  Actief

79 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven