Vraag
Ik heb een collega die bij ons is vertrokken vanwege grensoverschrijdend gedrag op seksueel vlak naar cliënten. Nu heb ik steeds als ik dus die oud-collega zie of de familie, dat ik liever de andere kant op kijk, ervoor weg wil lopen, maar niet te dicht in de buurt wil of durf te komen. Dit heb ik ook als ik de familie zonder die collega tegenkom. Niet dat ik bang ben voor vergelding of wraak op mij, maar het voelt als bedreiging en er komt dan de hele situatie boven waarvoor/waardoor de collega is weggegaan. Het is zeker niet zo dat ik er 's nachts wakker van lig, maar ik word wel steeds met die situatie geconfronteerd/herinnerd als ik die collega zie... en dat maakt me dan verdrietig, doet me pijn en eigenlijk ben ik diep in m'n hart boos over hoe die collega dat heeft durven doen. Ik weet dat ik niet beter ben en ik doe net zo goed zonde tegenover God. Is het normaal dat ik deze reactie vertoon, of is het toch een soort trauma?
Antwoord
Beste vragensteller,
Dank je wel voor je heldere beschrijving van datgene waar je mee zit. In jouw aangegeven reactie op het eerder gebeurde lees ik niets wat ik als abnormaal wil duiden. Het is wel een heftige reactie en ik snap dat je hierbij vragen hebt. Je geeft zelf al aan dat je een mengeling aan gevoelens ervaart, variërend van angst, verdriet tot boosheid. Deze gevoelens leiden weer tot gedrag, zoals de neiging om de oud-collega en zijn/haar familieleden te ontlopen. Zowel hij/zij zijn voor jou zogenoemde 'triggers' geworden, waardoor al het nare weer in je herinnering wordt geroepen en je de bijbehorende gevoelens opnieuw ervaart. Iets wat je natuurlijk liever niet wilt en dus wil vermijden. Hieruit leid ik voorzichtig af dat de gebeurtenis je echt heeft geraakt en/of dat je hierbij erg betrokken was. Een trigger kan overigens van alles zijn, een persoon, een ruimte, een andere gebeurtenis enz., waardoor je herinnerd wordt aan de oorspronkelijke gebeurtenis.
Er zijn verschillende definities van een trauma. Wanneer we in psychologische zin spreken van een trauma dan is er enerzijds sprake van dat de gebeurtenis voor de persoon doodsbedreigend is geweest of met kans op ernstig letsel. Anderzijds reageert de persoon hierop met intense angst, hulpeloosheid of afschuw.
Op basis hiervan concludeer ik dat er in jouw geval geen sprake is van een trauma. Het is echter wel een ingrijpende gebeurtenis/ ingrijpend proces geweest, met de hierboven beschreven reactie als gevolg. Wanneer je merkt dat de heftigheid van je gevoelens gelijk blijft, of toeneemt wanneer je in aanraking komt met triggers, moedig ik je hierbij aan contact op te nemen met een psycholoog. Dit wil ik je ook aanraden wanneer je merkt dat je vermijdingsgedrag een grotere rol gaat spelen, waardoor je normale leven of functioneren wordt beperkt. Met een psycholoog kun je dan alsnog de dingen bespreken die je hebt meegemaakt en wat het jou heeft gedaan. Dit kan erg behulpzaam zijn om je gevoelens goed te verwerken.
Met vriendelijke groet,
Nettie Borst-den Breejen,
GZ-psycholoog
Dit artikel is beantwoord door
drs. N.J. Borst-den Breejen
- Geboortedatum:26-05-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sleen
- Status:Actief
