Vraag
Voor ds. Kleiberg,
Ik wil u bedanken voor het beantwoorden van mijn vraag over huisbezoek. Als reactie daarop enige uitleg over mijn vraag. Ik heb een tijd gehad dat ik bijna niet meer naar de kerk ging, niet in de bijbel las en niet meer bad. Ik kreeg daar last van en ben weer naar de kerk gegaan. Maar dat is dan ook alles. Bijbellezen en bidden dringt eigenlijk niet tot me door. Ik vind het aan de ene kant heel erg, maar aan de andere zit ik er niet mee en leef gewoon zo door. Ik vind dit heel moeilijk om zomaar aan de ouderling die op huisbezoek komt te vertellen. Vroeger bij ons thuis heb ik nooit bij huisbezoek gezeten en werd er bij ons ook nooit over het geloof gesproken. Nu ik op mezelf woon moet ik ineens tegen twee voor mij onbekende mensen praten over deze zaken. Ik vind het echt heel moeilijk, maar ik ga het wel proberen.
Antwoord
Wat hierboven staat, ervaar ik niet zo zeer als een vraag, maar veel meer als een openlijke en eerlijk aanvulling is op de eerder gestelde vraag. Een vraag die door bovenstaande opmerking veel helderheid geeft. En hoewel het geen vraag is wil ik er graag op ingaan, omdat er ook vele anderen zijn, hoewel zij dit niet openlijk zeggen, wel met dit probleem zitten.
Fijn dat je zo openlijk durft aan te geven waar het op vast zit, nl. niet op die twee ouderlingen, maar dat het probleem bij jezelf ligt: thuis spraken we niet over de geestelijke zaken. Een tijd helemaal niet kerkelijk meegeleefd. Het bidden en Bijbel lezen raakt je niet, enz.
En hoewel je zegt, dat je er niet meezit en gewoon doorleeft, proef ik toch een stukje onvrede, misschien zelfs nood, met heel de situatie. Dat is al begonnen toen je merkte dat het niet naar de kerk gaan niet kon. Je kreeg er "last" van. En hoewel je nu wel naar de kerk gaat, heb je het gevoel, dat het je niet raakt.
Toch zou ik de vraag bij je willen neerleggen, hoe kwam nu die onvrede? En laat dit alles je koud, hoewel schijnbaar alles "gewoon" doorgaat? Heb je wel eens afgevraagd of de Heere toch nog naar je wil omzien? Dat Hij je heeft teruggebracht van dwaalwegen? Heb je het wel eens voor Hem neergelegd: Heere, het is zo dor en koud, maar u bent toch bij machte dit te veranderen?
Fijn dat je toch die ontmoeting met de twee ouderlingen niet uit de weg gaat. Ik zou je daarom ook willen adviseren met hen net zo openlijk over deze zaken te spreken. Als het goed is, zijn zij bewogen met je. Zijn zij geroepen het goede voor je te zoeken. Ik weet niet tot welke kerkelijke gemeente je behoort (en dat is verder niet belangrijk) en of dat jullie wel of niet een predikant hebben. Mocht dat laatste wel het geval zijn, waarom zou je met hem dan niet eens een gesprek aanvragen?
We mogen daartoe tot hen gaan die geroepen zijn om leiding te geven aan een gemeente, maar we hebben het uiteindelijk van de Heere te verwachten, maar dat weet jij ook wel. Ik hoop en bid dat de Heere o.a. het gesprek met de ouderlingen wil gebruiken om te maken dat jij tot Zijn eer zult mogen (gaan) leven. Dan begrijp je daarna niet, dat je zo "onverschillig" kon zijn onder het bijbellezen en met het bidden. Dan wordt dit alles schuld, maar hoe groot is dan Gods genade.
Ds. N. P. J. Kleiberg
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N.P.J. Kleiberg
- Geboortedatum:03-05-1945
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Achterberg
- Status:Actief
