Vraag
Mijn man en ik denken na over het krijgen van kinderen. We vinden het een hele grote stap, die we zeker niet als vanzelfsprekend willen maken. We voelen allebei erg onze verantwoordelijkheid. Ik ben inmiddels al 34, maar eigenlijk heb ik nog nooit een kinderwens gehad. Raar, want van heel veel mensen hoor ik dat ze erg graag kinderen zouden willen hebben. Zeker bij vrouwen rond de 30 gaat dit verlangen vaak opspelen. Maar bij mij niets van dit alles. Toch denken we er nu over na, omdat we tijdens huwelijksbesprekingen erover gesproken hebben dat dit een wezenlijk onderdeel van het huwelijk is. Het is één van de drie doelen van het huwelijk! Nu mijn man en ik het wat rustiger hebben in ons leven, denken we er over na. Maar ik maak me allerlei zorgen over hoe het zal zijn als er kinderen zouden zijn. Ik heb voor mezelf de grootste angsten geanalyseerd. De meeste kan ik relativeren gelukkig. Eén ding krijg ik niet opgelost: ik ben bang dat ik mijn kind(eren) niet onvoorwaardelijk kan liefhebben. Mijn man heb ik lief, maar die heb ik zelf uitgekozen en hij voldoet helemaal aan mijn criteria. Maar kinderen kun je niet zelf uitkiezen. In het gezin waarin ik ben opgegroeid was er voorwaardelijke liefde. Je moest eerst een paar gunsten verlenen voordat je het lieve meisje was. Er was geen sprake van onvoorwaardelijke liefde! Ook tussen mijn ouders niet. Hier heb ik veel last van gehad. Ik kijk terug op een slechte jeugd met veel liefdeloosheid en eenzaamheid. Ik ben bang dat ik dezelfde fouten zal maken als mijn ouders. Dit wil ik mijn kind(eren) niet aandoen. Wat moet ik doen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Wat moet je doen? Praten, praten en nog eens praten. Vooral met je echtgenoot. Die hoogstwaarschijnlijk de vader van jullie toekomstige kind(eren) zal mogen zijn, toch? Hoe denkt hij over het hebben van kinderen, die -wanneer God ze jullie toevertrouwt- je tot Zijn eer ook samen mag opvoeden?
Jullie voelen "erg onze verantwoordelijkheid", schrijf je. Wat betekent dat? "Kinderen krijgen" omdat het zo hoort, of omdat het een van de doelen van het huwelijk zou zijn (wie zegt dat?), garandeert inderdaad geen gevoelens van liefde. Liefde is geen vaststaand gegeven, maar een werk-woord! Liefde gaat niet vanzelf, maar vraagt investering in de relatie (ook die tussen ouders en kinderen). Lees eens over ouderschap, spreek er met vrienden over en vooral: je hóéft niet dezelfde fouten te maken die je ouders hebben gemaakt. Of er liefde voor kinderen kómt is een goeie vraag, die je niet eerder kunt beantwoorden dan dat er een kind ís. Gelukkig is het in de meeste gevallen zo dat moederliefde tegelijk met het kind geboren wordt. Hoe je vervolgens met je kind omgaat is een kwestie van léren over opvoeding en samenspraak tussen de beide ouders.
Je weet nu nog niet hoe je toekomstige kind zal zijn: lief, mooi, lastig, donker of blond, een denker of een doener, lijkend op de vader of het evenbeeld van mama, enzovoort, enzovoort. Dat maakt het spannend en tegelijk ook heel bijzonder. Een kennisje was ooit vréselijk bezorgd toen ze zwanger was, want oh, er kon toch van alles mis gaan. Allerlei testen gedaan, maar stelden die haar gerust? Welnee, ieder goede uitslag riep nieuwe vragen op. En toen zij uiteindelijk een gezond kindje kreeg bleek er een (kleine) afwijking aan een van de voetjes te zijn. Ouders in paniek, omdat ze dit niet wisten? Nee: de ouders hebben toen gedaan wat ze moesten doen. Namelijk: mee naar de diverse artsen en later aangepast schoeisel gekocht, ofwel: de maatregelen genomen die op dat moment op hun weg kwamen, maar die ze nooit of te nimmer hadden kunnen voorzien. Dat is "zorgen voor..." en "liefde geven"! Relativeer jij nu al je mogelijke angsten maar, want daar schiet je niks mee op. Je kunt gewoonweg niet in de toekomst kijken. Wat je wel kunt doen is je zo goed mogelijk voorbereiden. Dat doe je door studie, gesprek én vertrouwen te hebben.
Jouw eigen opvoeding zal best op de achtergrond aanwezig blijven, maar juist daardoor kun je er ook afstand van nemen wanneer je zelf een opvoedingstaak krijgt. En neem van mij aan, dat jij ook nooit volmáákt zult kunnen opvoeden: jullie beiden zullen ook fouten maken. Andere dan de "voor wat, hoort wat", maar toch...
Neem je voor om je best te doen, waarbij je goed observeert wat er nodig is voor je toekomstige kindje om een gelukkig mens te worden.
Veel liefde toegewenst!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Alleen al die overweging maakt ze uit liefde. Dus de liefde is nu al groter dan ze beseft.
Ik zou zeggen; leg de kwestie samen met je man voor in gebed. En wellicht heeft God inderdaad voor jullie een ander plan.
Aangaande je zorg dat je je kinderen misschien niet lief zult hebben, omdat je niet voor het kiezen hebt hoe ze zullen worden: stel dat je man wat overkomt, waardoor hij enkele van de eigenschappen verliest die hem zo aantrekkelijk maakten voor jou (hetzij uiterlijk door welke oorzaak dan ook; hetzij innerlijk), dan ga je toch ook niet scheiden? Liefde is toch niet alleen een goed/mooi gevoel, maar toch ook een keuze? Vergelijk het eens met God, die ervoor kóós om ons lief te hebben, hoewel wij nog zondaars waren. Hij heeft ons niet lief gehad vanwege iets goeds of moois in onszélf (gelukkig niet, want dan had Hij niemand lief), maar Hij heeft gekózen om ons lief te hebben. Ik meen dat dat ook de kern van liefde is, niet voorwaardelijk op goed gedrag of mooie eigenschappen van iemand (hetzij man/vrouw, hetzij kinderen), maar onvoorwaardelijk. Dat is soms (heel vaak!!) erg lastig, maar goed. Als laatste is nog Gods belofte te overwegen dat Hij alle dingen zal meewerken ten goede voor degenen die Hem liefhebben. Stel dat één van je kinderen geboren wordt of opgroeit op een andere manier als jij gehoopt had, dan brengt je dat, als je de Heere mag kennen, dichter bij Hem. Dan kun je bij Hem zijn om te danken voor het goede dat je hebt gekregen, om hulp en kracht te vragen voor je eigen zwakheid, en zelfs om degenen lief te hebben die jou niet liefhebben.
Vriendelijke groeten, SDG
Je maakt je nu al zorgen over het kind dat nog niet geboren is en dat je toch het beste gunt, of je het wel genoeg zult kunnen liefhebben... Als dat geen onvoorwaardelijke liefde belooft...
Toe maar ;-)
Voorbeelden genoeg dat het echt niet zo hoeft te zijn dat je dezelfde fouten maakt dan je ouders hebben gedaan!
Ik zie mijn eigen ouders af en toe ook in mijn gedrag naar de kinderen toe verschijnen. maar omdat ik ze af en toe verwacht kan ik er beter mee omgaan... O vind ik het moeilijk als een kind eindeloos veel aandacht vraagt op een vervelende manier. Onze jongste heeft als baby ontzettend veel gehuild 's nachts, ik vond het dan heel moeilijk om liefdevol te blijven. Toch hield ik me voor: hij kan er niks aan doen, voor hem is het ook niet fijn. dan kon ik het toch opbrengen om liefde te geven.
Als ik drift voel op komen (mijn vader kon soms flink driftig zijn) dan probeer ik zo snel mogelijk af te koelen.... als ik de neiging voel om te schreeuwen herken ik mijn moeder en probeer me dan in te houden... zo heb ik best veel voorkomen al ben je niet foutloos en ben ik heus wel eens driftig geworden en heb ik echt wel eens geschreeuwd. Maar ik maak het altijd goed met de kinderen en ik belijd mijn zonde ook echt voor hen hoe klein ze ook zijn. En doordat je signalen herkent (oei als ik niet oppas komt nu dat vervelende gedrag) kun je echt heel veel voorkomen en kun je je kinderen toch echt in liefde opvoeden. En je krijgt dan ook erg veel liefde terug!
Ik zou zeggen: go fo it... en zoek anders psychologische hulp om je verleden een goede plek te geven!
