Vrij maken van kinderen

Onlangs hoorde ik het volgende. Een ouder van een van mijn vrienden had tegen mijn vrienden gezegd dat het bijbels is om zich vrij te maken van de kinderen. En ze bedoelde daarmee dat ze alle kinderen eenmaal ernstig moest waarschuwen tegen -volgens haar- wereldse normen en waarden, zoals een broek voor vrouwen, bezoeken van een pretpark en andere zaken die volgens haar niet kunnen. Hiermee waarschuwt ze tegen diverse (bijzaken) die volgens haar niet correct zijn. Als reden geeft ze aan dat het haar dan niet in het oordeel toegerekend wordt. Mijn vraag is, is dit in de Bijbel terug te vinden? En als dat er wel staat, is het goed om dit te doen, zonder dat je ooit tegen je kinderen praat over de hoop die in je is, praat over het noodzakelijke in het leven: kennis krijgen aan Jezus Christus?

Allereerst wil ik jouw vraag losmaken van de concrete situatie die je erin tekent en het wat algemener maken.
 
Je stelt feitelijk twee vragen. Eén vraag betreft de kwestie of ouders zich ooit kunnen 'vrij' maken van hun kinderen. En de tweede is of ouders zich daadwerkelijk hebben vrijgemaakt door hun kinderen te vermanen voor wat zij wereldse invloeden achten. Om het daarbij te laten, zonder daarbij de meest wezenlijke dingen van het christelijk geloof ter sprake te brengen.
 
In onder andere het boek Ezechiël kun je lezen dat de Heere aan de profeet laat weten dat hem geen schuld treft als hij het volk ernstig gewaarschuwd heeft voor het gevaar dat dreigt, wanneer zij zich niet bekeren van hun weg die van God en Zijn heilzame geboden afvoert. De Heere gebruikt daarbij het beeld van een wachter op de stadsmuur, die tot taak heeft alarm te blazen als er gevaar dreigt. Als de mensen in de stad de bazuin gehoord hebben en toch niet vluchten voor het gevaar, zodat zij omkomen, dan is de wachter onschuldig aan hun dood. Maar als er gevaar dreigt en de wachter blaast niet, dan is hij schuldig aan de ondergang van zijn stadgenoten. Dit beeld spreekt voor zich en is vaak gebruikt voor predikanten en ieder die de verantwoordelijkheid heeft over zielen die aan zijn (herderlijke) zorg zijn toevertrouwd. Dat wordt ook van toepassing geacht op opvoeders, in dit geval ouders.
 
Formeel ben je dus niet schuldig als je je kinderen gewaarschuwd hebt en zij desondanks op hun zondige wegen blijven doorgaan. Ik vraag me echter af of een vader en moeder die betrokken zijn op de eeuwige bestemming van hun kinderen ooit hun handen in onschuld kunnen wassen en kunnen zeggen: ze zijn gewaarschuwd en dus treft mij geen schuld als ze verloren gaan. Je hebt er toch als ouders alles voor over om je kinderen te behouden, als dat mogelijk is. Je kunt ze niet behouden, maar je kunt hen wel in liefde en ernst waarschuwen, hen wijzen op de rijkdom van Christus en de heerlijkheid van Zijn dienst. En zo meer. Ik geloof niet dat een op zijn of op haar kinderen betrokken vader of moeder ooit kan zeggen: nu is het punt bereikt dat ik mijn handen in onschuld was. Al ligt het dan aan Gods kant wel zo dat je onschuldig bent aan het verloren gaan van  je kinderen indien je hen in ernst en liefde hebt vermaand, het is maar de vraag of het ook zo ligt bij die ouders. Als zij het hart op de goede plaats hebben, dat wil zeggen, wanneer zij liefhebbende ouders zijn, dan bereiken zij m.i. nooit het moment dat zij er een punt achter kunnen zetten. En als zij (want dat kan) met hun kinderen niet of nauwelijks meer over God kunnen spreken, zullen zij des te meer met God over hun kinderen spreken en vooral pleiten op Gods verbond dat in de doop van hun kinderen is verzegeld.
 
In het verlengde van bovenstaande is het onmogelijk dat ouders denken van hun verantwoordelijkheid ten aanzien van hun kinderen af te zijn en dus van hun kinderen vrij te zijn als dat vermanen zich beperkt tot zaken die de buitenkant van ons leven raken. We zijn er toch niet als we in het gareel lopen m.b.t. zaken die onder ons geacht worden niet werelds te zijn, waarbij de meningen ook nog eens flink uiteen kunnen lopen. De Heere Jezus zei toch tegen Martha: "Eén ding is nodig." Het gaat toch om de kennis van Hem die van Zichzelf met recht kan zeggen dat Hij het Leven is en dat wie in Hem gelooft leven zal, maar dat wie in Hem niet gelooft het leven niet zal zien omdat de toorn van God op hem blijft. Het gaat om zaken van levensbelang en daarbij horen niet de dingen die vooral de buitenkant van ons leven raken. Ouders die ervan doordrongen zijn dat hun kinderen, net als zijzelf, de eeuwigheid als levensbestemming hebben, zullen de opvoeding daarmee in overeenstemming invullen en inkleuren. En als de binnenkant van ons bestaan door Gods Geest hervormd is, komt het met de buitenkant wel in orde, al zal daarover altijd wel verschil van inzicht zijn. Maar dat is dan het belangrijkste niet meer.
 
Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven